สายใยรัก
-
แม่เป็นผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ ทุกลมหายใจของท่านเป็นกำลังใจที่เสริมส่งให้ลูกมีก้าวย่างที่มั่นคงและอบอุ่นถ่ายทอด ประสบการณ์การอ่านเรื่องแปลที่อ่านทีไรน้ำตาไหลทุกทีลองมาอ่านเรื่องสั้นๆ ที่มีคุณค่ากับหัวใจของลูกๆ ทุกดวง
-
แม่ฉันชื่อฮาเซล ตอนฉันอายุ 4 ขวบ ฉันรู้สึกว่าแม่คือเพื่อนของฉัน ฉันยังจำภาพของแม่ได้ว่าแม่นั่งปอกมันฝรั่ง ส่วนฉันสวมเสื้อโค้ชดาราภาพยนตร์ของแม่ ซึ่งคอเสื้อทำจากขนสัตว์แท้ๆ ใส่รองเท้าส้นสูง สวมหมวกกำมะหยี่สีแดงสวยงาม และฉันก็เดินลากเท้าเข้าไปในครัวอย่างสง่างาม แล้วตะโกนอย่างสนุกสนานร่าเริงว่า “ แม่ค่ะดูหนูสิ หนูคือ ฮาเซล ผู้น่ารัก ” แม่เงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มด้วยน้ำตา ฉันรู้ทันทีว่าฉันคงน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว
-
ตอนฉันอายุ 9 ขวบ ในบางครั้งแม่ยังเป็นเหมือนนางฟ้าที่คอยช่วยเหลือหยิบยื่น สิ่งต่างๆ ให้ฉัน โอ้โห ! แม่น่ารักมากเลยค่ะ หนูชอบ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ ฉันตะโกนแลวก็หมุนชุดงานเลี้ยงชุดใหม่ไปมา ชุดมีเสียงดังกรอบแกรมสีกันไปสีกันมา ฉันลูบผ้าซาตินสีพีชนุ่มๆ แล้วเงยหน้ามองแม่ยิ้มให้ฉัน
-
ตอนฉันอายุ 17 ปี บ่อยครั้งที่แม่เหมือนเป็นศัตรูของฉัน “หนูดีใจที่หนูได้เข้าวิทยาลัย ในปีหน้าแล้วไม่ต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป ” ฉันขึ้นเสียงใส่แม่“ ถ้าลูกยังคิดอย่างนี้ต่อไป ” แม่พูดด้วยความผิดหวัง “ แม่ก็ยินดีด้วย ” มันทำให้ฉันรู้สึกตกใจและเจ็บปวดกับท่าทางของแม่ ฉันโมโหแม่และหุนหันออกจากห้องแล้วพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
-
ตอนฉันอายุ 21 ปี แม่คือผู้ให้กำลังใจที่ยิ่งใหญ่ของฉัน “หนูทำได้ หนูทำได้แล้วค่ะแม่ หนูทำได้เกรดเอ วิชาศาสตราจารย์คิง ” ฉันตะโกนเสียงดังกระโดดโลดเต้น แกว่งใบรายงานผลเข้าไปในครัวอย่างมีความสุข แม่บอกฉันว่าแม่ภูมิใจในตัวฉันแล้วฉันและแม่ก็กระโดดโลดเต้นดีใจกับความสำเร็จของฉันไปรอบๆห้องครัว
-
ฉันพยายามอ่านเที่ยวบินที่ 405 ที่พร้อมจะบินไป เกรท ฟอล บนอินเตอร์เนต คอมในสนามบินเมื่อย้อนไปดูวันเก่าๆ ตอนนั้นฉันต้องจากแม่ไปที่ไหนสักแห่ง แม่ก็จะร้องไห้
-
แต่ตอนนี้แม่กลับเป็นฝ่ายจากไปบ้าง และฉันเป็นฝ่ายร้องไห้บ้าง ฉันมองแม่และ ทำบางสิ่งบางอย่างที่ฉันไม่เคยทำตั้งแต่ฉันอายุ 4 ขวบ ฉันจับมือแม่แล้วพูดว่า
-
“ แม่อย่าไปได้ไหม ” แม่จับแก้มฉันแล้วพูดว่า “แต่ลูกรัก แม่ซื้อตั๋วแล้วนี่จ๊ะ” ฉันกอดแม่ไว้แน่นแล้วพูดว่า “หนูจะไม่ยอมให้แม่ไป ถ้าแม่สัญญาว่าจะกลับมาหาหนูตอนคริสต์มาส” แม่ตอบด้วยลมหายใจสุดท้ายว่า “ จ๊ะลูกแม่จะกลับมา ”
ขณะนี้ฉันอายุ 37 ปี ฉันรู้แล้วว่าแม่คือเพื่อนของฉันจากนี้และตลอดไป
ขอขอบคุณข้อมูลดีๆ จาก
แปลจากเรื่อง ธรู เดอะ เยียร์ โดย แนนซี่ ริชาร์ด-กิลฟอร์ด
แปลโดย นางสาวยุวดี แก่นเฉลียว
นางสาวบุญมา ชุษณะวัคคีย์
เรื่องนี้อ่านทีไรเสียน้ำตาทุกทีสินะเพราะแม่นั้นพูดกับลูกเหมือนไม่ได้จากกัน
เพียงแต่ไปเที่ยวเดี๋ยวก็กลับมาแต่ก็เศร้าอยู่ดี
อย่ารอเวลานั้นเวลานี้นะค่ะคุณสามารถทำอะไรให้แม่ได้ทำซะนะค่ะ
เพราะท่านจะอยู่กับเราอีกไม่นานอย่าให้ต้องมานั่งเสียใจว่าทำไมเราไม่อยู่กับท่าน
เพราะเราไม่รู้ว่าท่านจะจากเราไปเมื่อไหร่ตอนไหน
....ความรักของแม่เบาบางดุจขนนก…
...แต่หนักแน่นดังภูผา...
วันนี้คุณแสดงความรักต่อแม่แล้วรึยังค่ะ
รีบทำนะค่ะจะได้ไม่เสียใจถ้าไม่มีท่านแล้ว
ขอบคุณเพลง ก่อนไม่มีแม่ให้กอด ของคุณ ปาน ธนพร มากๆ ค่ะ