ปานประหนึ่ง คมมีด กรีดลงร่าง
เจ็บไม่จาง ห่างหาย ในรอยแผล
เพราะสายตา คู่นั้น เมินไม่แล
แม้เพียงแต่ ปลายตา ไม่มากราย
ดั่งลิ่มตอก กลางใจ เลือดไหลอาบ
หลั่งทาทาบ ให้เห็น เป็นเส้นสาย
ด้วยคำพูด ที่หมางเมิน เกินทำใจ
ทำเหมือนไม่ เคยรู้จัก เคยรักกัน
ดั่งไฟเผา มอดไหม้ สลายเถ้า
ร้อนปวดผ่าว เข้าเนื้อใน ให้แสบสันต์
ด้วยเห็นเธอ กับเขา หยอกเย้ากัน
ทำเหมือนฉัน ไร้ตัวตน บนโลกา
นานเท่าไร หรือใจ จะทนได้
นานเท่าไร หรือใจ จะเก่งกล้า
ก้าวเดินออก จากภาพเก่า ที่เย็นชา
สู้สายตา หมางเมิน เดินร่วมทาง
สวัสดีจ้า
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ จริง ๆ ด้วย
อิ...อิ..อิ...พอพาตัวให้ไปไกล ๆ แต่ก็แค่ไกลตา ยังใกล้ใจ ก็เจ็บอยู่ดี
ทุกอย่างอยู่ที่ใจ เน๊าะ
จองงงงงงงงงงไม่ทันอิอิ
ใจแกร่งกล้า ใกล้แค่ไหนก็ไม่เจ็บค่ะ พี่ครูป 1
เห็นเธอเดินหยอกเย้าควงคู่กัน หัวใจฉันเหมือนถูกมีดกรีดกลางใจ
สวัสดีครับพี่สาว เปิดมาก็เจอความเศร้าเลยนะครับ
มาอ่านบทกลอนอ่อนหวานและฟังบทเพลงเศร้าๆ
วันนี้พาชาวภูไทบ้านโพน ต้นตำหรับผ้าไหมแพรวามาเยี่ยมนะคะ
สวัสดีค่ะ ครูป.1
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ...นี้เดินเข้าไปใกล้กระถางต้นโป๊ยเซียนหรือเปล่า
สวัสดีค่ะครูป.1
ยิ่งใกล้(เจอ)ยิ่งเจ็บ
ความรู้สึกโดนใจจริงๆ ค่ะ^^*
เจ็บ..ไม่นานก็หาย..ราดทิงเจอร์..ลงไปเลย
ถ้ารักษาไม่หาย ก็ตัดใจซะ...ไม่มีใจมันจะได้ไม่เจ็บ..