เป็นนัก "พึ่งพา" ได้แต่หาความสุขแต่ไม่มี "ความสุข"...
มีอีกประเด็นที่น่าสนใจจากที่ได้อ่านอ่านหนังสือ "สุขภาวะองค์รวมแนวพุทธ" ของท่านพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ ปยุตฺโต) ครับ นอกเหนือจากประเด็นเกี่ยวกับ "เมื่อรู้ไม่ชัด ก็คิดไม่ชัด เมื่อคิดไม่ชัด ปฏิบัติการก็วิบัติ" ที่เขียนไว้ในบันทึกที่แล้วนะครับ ซึ่งเป็นประเด็นเกี่ยวกับความสุขแบบพึ่งพิงครับ โดยท่านกล่าวไว้บางส่วนว่า...
...ความสุขแบบพึ่งพา ก็คือความสุขที่ไม่มีในตัวเอง ทำให้คนสูญเสียอิสรภาพ ต้องพึ่งพาวัตถุภายนอก ขาดสิ่งเสพจากภายนอกไม่ได้ ถ้าไม่มีสิ่งเสพก็ไม่มีความสุข ขาดสิ่งเสพเมื่อใดก็เป็นทุกข์ทันที มนุษย์พวกนี้จึงขาดอิสรภาพ เมื่อไม่มีความสุข ก็จึงต้องเที่ยวหา จึงเป็นความสุขแบบพึ่งพา เป็นความสุขที่ไม่แท้ เป็นความสุขที่ไม่มีอยู่ในตัวเรา...
อ่านแล้วก็ได้มาพิจารณาตัวเราเองนะครับว่า ตัวเราเองได้พึ่งพาวัตถุภายนอกเพื่อแสวงหาความสุขให้กับตัวเราเองมากน้อยแค่ไหน แล้วความสุขที่เราได้พยายามแสวงหามานั้นมันได้สร้างความสุขให้กับตัวเราได้จริงแท้แค่ไหน ดังเช่นบันทึกหนึ่งที่เคยเขียนไว้ก่อนหน้านี้ชื่อบันทึก พื้นที่แห่งความสุข นะครับ...
ว่าไปแล้วนิยามความสุขของแต่ละคนก็แตกต่างกันไปนะครับ เคยได้ยินหลายคนบอกกับผมว่า แค่ไม่ทุกข์ก็คือสุขแล้ว หรือเพื่อนคนหนึ่งเคยบอกผมว่า ความสุขไม่มีหรอกในโลกใบนี้มีแค่ทุกข์มากกับทุกข์น้อยต่างหาก ซึ่งแต่ละคนก็มีมุมมองในเรื่องของความสุขที่แตกต่างกันไปนะครับ...
สำหรับผมแล้วคงต้องเพียรพยายามสร้างความสุขที่แท้จริงให้เกิดขึ้นภายในตัวเราเองต่อไปนะครับ หมั่นฝึกฝนและเรียนรู้อย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอ เพราะหากความสุขนี้มันเกิดขึ้นได้ภายในตัวเราแล้ว เราก็ไม่ต้องไปดิ้นรนแสวงหาจากที่ไหนนะครับ แค่เพียงได้อยู่กับตัวเราเองเราก็มีความสุขได้แล้วนะครับ...
ความเห็น (16)
สวัสดีค่ะ
- อ่านแล้วก็ได้ใจความที่สรุปค่ะ มีความรู้สึกแบบนี้ด้วยเช่นเดียวกันค่ะ
เพราะหากความสุขนี้มันเกิดขึ้นได้ภายในตัวเราแล้ว เราก็ไม่ต้องไปดิ้นรนแสวงหาจากที่ไหนนะครับ แค่เพียงได้อยู่กับตัวเราเองเราก็มีความสุขได้แล้วนะครับ...
- ขอขอบพระคุณค่ะ
พิจารณาแล้วตัวของเราเอง มีความสุขแบบพึ่งพาส่วนใหญ่เลยอ่ะค่ะ
ต้องไปอ่านเพิ่มเติมในพื้นที่แห่งความสุขซะแร้ว
ขอบคุณค่ะ
สุขโดยไม่ต้องพึ่งพาอาศัยสิ่งอื่นเป็นสุขภายในนะครับ
สวัสดีค่ะ
*** อ่านแล้วดีจัง มีความรู้สึกด้านบวกกับพื้นที่ความสุขที่ควรจัดสรรให้ตัวเอง
*** ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ...
พัฒนาตัวตนจากภายใน...ความสุขย่อมผ่องถ่ายสู่ภายนอก...เมื่อนั้นเราก็จะไม่วิ่งแสวงหาความสุขจากที่ไหนอีก..."สุขที่แท้จริง...เกิดจากภายในตัวตน"
ขอบพระคุณมากค่ะ
ครับ... น้อง lukpla
ลดการพึ่งพาสิ่งต่าง ๆ ภายนอกให้น้อยลง ชีวิตเราก็จะมีความสุขที่แท้จริงมากขึ้นนะครับ...
ขอบคุณครับผม...
ความสุขจากการแสวงหาและเสพจากวัตถุมันไม่ใช่สุขที่แท้จริง เป็นสุขเพียงชั่วครู่และเป็นสุขที่แฝงด้วยกิเลศและตัณหาซึ่งมีความอยากและต้องการไม่มีที่สิ้นสุดมีแต่ความวุ่นวาย บางครั้งต้องพยายามแสวงหามันมาไม่ว่าวิธีใดๆจนกลายเป็นความสุขแต่สร้างทุกข์ให้ผู้อื่นเหมือนที่เราเห็นๆกันอยู่มากมายในปัจจุบัน แต่เมื่อไรที่สุขมันเกิดจากใจที่ปิติแล้วก็จะพบความความสงบสุข การสร้างความสุขที่มันออกมาจากใจใช่การแสวงหานั้นต้องใช้เวลาฝึกฝนและมีความอดทน การฝึกปฏิบัติตามหลักคำสอนของศาสนาและปรับใช้ในชีวิตประจำวันจะนำพาไปสู่ความสุขที่ออกมาจากใจได้ ความสุขที่ออกมาจากใจที่สงบสุขเป็นสุขที่แท้จริง
ครับ... 
คุณ อุชุจาโร
ขอบคุณมากนะครับที่มาเพิ่มเติมบันทึกนี้...
การฝึกปฏิบัติตามหลักคำสอนของศาสนาและปรับใช้ในชีวิตประจำวันจะนำพาไปสู่ความสุขที่ออกมาจากใจได้ ความสุขที่ออกมาจากใจที่สงบสุขเป็นสุขที่แท้จริง...
คงต้องหมั่นฝึกฝนและเรียนรู้กันต่อไปนะครับ...
มาอ่านบันทึกดี ๆ ค่ะ
ครับ... 
คุณ ศรีวิรัตน์
ด้วยความยินดีครับ...
แวะมาเรียนรู้และรับความสุขคะ
