เออร์ลี ทำไมใครๆก็อยากเออร์ลี
เมื่อวานนี้(6 ต.ค.52)ไปร่วมงานศพเื่พื่อนซึ่งเสียชีวิตเนื่องจากมะเร็งตับ รู้สึกเหมือนเป็นโรคใกล้ตัวที่น่ากลัวมากๆ แต่ก็ขอให้เพื่อนไปสบายก็แล้วกันนะ เจอเพื่อนที่เป็นครูหลายคน บางคนเออร์ลีตั้งแต่ปีที่แล้ว อีกคนเออร์ลีได้ในปีนี้ อีก 2 คน กำลังรอผลว่าคณะรัฐมนตรีจะอนุมัติงบฯเพิ่มเติมให้หรือเปล่า ถ้าอนุมัติก็จะได้เออร์ลีแน่นอน ฟังแล้วใจเหี่ยวๆ ก็เพิ่ง 50 ต้นๆ ทำไมจึงอยากเออร์ลีกันจัง แต่พอย้อนกลับมามองตัวเองแล้ว จริงๆ เราก็อยากออกเหมือนกัน เบื่อหน่ายกับการทำงานที่มีแต่กำหนดเวลา เหนื่อยกับภาระกิจที่เหมือนทำเท่าไหร่ก็ไม่เสร็จ ปั้นคนรุ่นนี้จบไป คนรุ่นใหม่ก็เข้ามาแทนที่ แถมรุ่นใหม่ๆที่เข้ามา คุณภาพก็ย่ำแย่ลงทุกที นักเรียนล้วนแต่อยากได้คะแนนดี แต่ไม่อยากขวนขวาย บางคนก็ทำง่ายๆโดยคอยลอกเพื่อน หรือแอบเอาหนังสือเข้าไปลอก ครูจับได้แทนที่จะโกรธตัวเอง กลับโกรธครู หาว่าเฮี้ยบไม่เข้าเรื่อง น่าเบื่อ การบ้านไม่เคยทำเอง เช้าขึ้นมาก็มานั่งคอยลอกเพื่อน ลอกส่งๆโดยไม่ดู บางทีเพื่อนเขียนอ่านไม่ออกก็ลอกมาผิดๆ แจ้งผู้ปกครองนึกว่าจะช่วยดูให้ ผู้ปกครองบางคนกลับมาขอให้ครูไปช่วยซะอีก มีอย่างที่ไหนลูกมาโรงเรียนสายเข้าเรียนไม่ทัน แม่กลับโทรมาขอความช่วยเหลือครู เพราะปลุกแล้วลูกไม่ยอมตื่น จะทำยังไงดี ถ้ามองขำๆก็พอจะทำใจได้ ถ้าอารมณ์ไม่ดี เรื่องนี้ก็พานให้อยากเออร์ลีได้เหมือนกัน
มองเด็กยุคนี้แล้วคิดว่าที่เด็กเป็นอย่างนี้เพราะค่านิยมสังคม นบนอบคนที่ฐานะ ยกย่องคนที่เงินตรา พ่อแม่ก็พยายามแสวงหาสิ่งที่คิดว่าเป็นความสมบูรณ์พูนสุขให้แก่ลูก ปั้นลูกให้เรียนเก่ง เรียนพิเศษกันเยอะๆจะได้สอบเข้าคณะดีๆ มหาวิทยาลัยดังๆ งานบ้านลูกไม่ต้องทำ แม่ทำเอง เรื่องกินก็ไม่ต้องรับผิดชอบ แม่ทำให้ ถุงเท้าที่ลูกใส่บางคนยังถอดกอง แม่บางคนลูกเข้าไปเรียนต่อในกรุงเทพฯ เสาร์-อาทิตย์แม่ยังต้องตามไปซักผ้า รีดผ้าให้ ทำให้ลูกขาดความรับผิดชอบ ทำงานโครงงานกับนักเรียน ดูแลให้เขาพิมพ์รายงาน พอถึงเวลาเรียนพิเศษปุ๊บ เขาลุกปั๊บ รีบไปเรียนพิเศษ คอมฯก็ไม่ปิด เอกสารพิมพ์ค้างก็กางไว้อย่างนั้นเอง ครูต้องมาปิดให้ ย้อนถึงตอนเราเป็นเด็ก แม่จะชี้ทุกอย่างให้ลูกทำ ทุกคนต้องมีงานบ้านให้รับผิดชอบ ทั้งของส่วนตัวและของส่วนรวม แต่แม่ยุคนี้คงมัวแต่จะหาสิ่งดีๆให้แก่ลูก จนลืมนึกถึงสิ่งดีๆที่เขาจะได้รับจากการรับผิดชอบหน้าที่
ใครจะช่วยครูได้บ้าง สร้างสำนึกคงทำแต่ที่โรงเรียนไม่ได้หรอก ถ้าพ่อแม่ไม่ช่วย ครูคงหมดแรง ถ้าโครงการเออร์ลียังมีอยู่ อีก 2 - 3 ปีอาจเออร์ลีกับเขาบ้าง ถึงตอนนั้นคงตอบได้ว่าทำไม ใครๆก็อยากเออร์ลี
ความเห็น (17)
สวัสดีค่ะ...ครูต้อย
อ่านบันทึกครูต้อยครั้งแรก ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นนะคะ
อ่านบันทึกครูต้อยครั้งแรกแล้วดูเหมือนกำลังชั่งใจอยู่เหมือนกันนะคะว่าจะตามเพื่อนดีหรือไม่
ดิฉันเริ่มคิดเช่นเดียวกันค่ะ แต่คงต้องเคลียร์ตัวเองให้ได้ก่อนว่าจะทำอะไรทดแทน...เพื่อ...ไม่เหงา
งานสอนไม่ท้อ แต่งานที่ไม่เกี่ยวกับการสอน สุดเบื่อน่ะค่ะ
ชอบข้อเขียนของครูต้อยค่ะ ขอยืนยันว่าเด็กที่ผู้ปกครองเป็นธุระทำ"ภาระ"ให้เกือบทุกอย่าง(ด้วยความรักและหวังดี)ต่อลูกนั้น เป็นการทำร้ายเด็กทางอ้อม เป็นกำลังใจให้ครูต้อยนะคะ ครูต้อยเป็นครูที่มีคุณภาพ เป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจของโรงเรียนก.พ. สู้ๆๆ
ยุคนี้วัตถุนิยมมันฝังหัวจนใคร ๆ ก็อยากเลือกสิ่งที่ดีกว่า แต่จะดีจริงหรือไม่ ไม่ทราบ จึงปั้นลุกให้เป็นอย่างที่ใจหวัง ลดปมด้อยพ่อแม่
ที่ไม่มีโอกาส สุดท้ายมาลงที่ลูก ลูกต้องทำได้ ความเป็นคนลดลง ขอให้ความสำเร็จของลูกเป็นหน้าเป็นตาของพ่อแม่ นี่แหละลูกกลายเป็นเหยื่อโดยไม่รู้ตัว มนุษย์ยุคต่อไปจะเป็นเครื่องจักร เห็นแก่ตัว (ตัวแม่เลย) คิดแต่เรื่องตัวเอง น่าสมเพช มุ่งแสวงหาวัตถุ จิตใจต่ำลง ยึดวัตถุเป็นที่ตั้ง มากกว่ายึดธรรม โลกจะกลายเป็นไฟ เผาผลาญใจ
- กำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดีเลยครับ.. เด็กๆที่ย่ำแย่ลงในสายตาเรา คงเพราะอย่างอาจารย์ว่าก็อย่างหนึ่ง แต่นอกจากนั้นคงมีอีกหลายๆปัจจัย
- การศึกษาบ้านเราพัฒนาไม่ทันการเปลี่ยนแปลงของสังคม อะไรๆก็เอกสารๆ น่าจะทำให้เรื่องต่างๆเลวร้ายขึ้น ก่อนนี้ไม่เห็นอย่างนี้เลย ไม่ต้องอบรม ไม่ต้องเอกสาร ไม่ต้องเทคนิคอะไรมากมาย ฯลฯ เดี๋ยวนี้ตรงกันข้ามเลย แต่เด็กกลับแย่ลงกว่าเมื่อก่อน ครูเหนื่อยขึ้น งานมากขึ้น แต่ผลลัพธ์ที่ได้ไม่เป็นดังคาด..การศึกษาบ้านเราน่าจะมากันผิดทาง
- ระบบราชการ ระบบริหารจัดการ คนที่ทำงานเก่ง ตั้งใจสอนเด็ก สอนเก่ง ไม่มีความหมาย คนที่สยบยอม ศิโรราบเท่านั้น จึงจะก้าวหน้าในชีวิตราชการ รวมถึงการได้รับประโยชน์ตอบแทน
- น่าจะมีอะไรอีกมากมายครับ ที่สะสมในหัวใจของครูเรา เข้าใจครูรุ่นพี่ๆที่อยากเออร์ลี่หรือเออร์ลี่ไปแล้วพอสมควร ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราเองก็ไม่เคยคิด
- ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้แสดงความเห็นในเรื่องนี้ครับอาจารย์..
- ขอบคุณครูอิ๊ดสำหรับความคิดเห็น คิดว่าถ้าเออร์ลีก็จะมานั่งอ่านบล็อกนี่แหละค่ะ แต่นั่งนานๆก็ปวดต้นคอ อ่านมากๆก็แสบตา พิมพ์มากๆก็เมื่อยมือ แก่แล้วไม่มีอะไรดีซักกะอย่าง...
- ขอบคุณครูติ๋มที่แวะมาอ่านและให้กำลังใจ
- ขอบคุณคนรักโลก ทำอย่างไรจะช่วยกันลดแนวคิดวัตถุนิยมได้บ้างคะ
- ขอบคุณครูธนิตย์ อ่านงานของครูสนุกมาก ไม่อยากเชื่อว่าจะมีลูกโตเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว เห็นทำกิจกรรมกับนักเรียน คิดว่าเป็นครูเด็กๆ(เข้ากับเด็กได้ดี) แต่ครูต้อยก็เบื่อไปงั้นแหละ พอเห็นนักเรียนรุ่นใหม่เข้ามาก็อยากลองลุ้นอีกแล้วว่าปีนี้ลูกศิษย์จะเฮี้ยวขนาดไหน
ครูต้อยเป็นครูท่รับผิดชอบสูงมีความตั้งใจอย่าพึงเออร์ลีเลยถ้าครูดี ๆ อย่างนี้ท้อแท้แล้วอนาคตเด็กไทยจะเป็นอย่างไรเพราะทุกวันนี้การศึกษาไทยก็เป็นเชิงพาณิชย์ไปหมดแล้ว แต่ก็เข้าใจครูต้อยเพราะจากการร่วมงานในโครงการครูเป็นคนที่มุ่งมั่นและรับผิดชอบสูงจะช่วยครูต้อยอีกแรงสอนลูกให้มีระเบียบวินัย ยอมรับจริงพ่อแม่สมัยนี้หาให้ลูกทำให้ลูกทุกอย่างเพราะกลัวลูกลำบากจึงทำให้ช่วยตัวเองไม่ค่อยได้ต้องการอะไรพ่อแม่ให้หมดรับอย่างเดียวไม่จักการให้เราต้องช่วยกัน
สวัสดีค่ะ
- แวะมาบอกความในใจที่ต้องเออร์ลี่ค่ะ
- ปัญหาเด็กและผู้ปกครองเหมือนกันทั้งหมดที่คุณครูเล่ามาค่ะ
- ครูคิม..เป็นคนหนึงที่ไม่เคยคิดเออร์ลี่ หากใครมาชวนหรือมาถามก็รู้สึกไม่พอใจมาก เพราะต้องการอยู่จนเกษียณ หากเกษียณแล้วก็จะกลับไปช่วยโรงเรียนสอนต่ออีก
- แต่ที่ตัดสินใจเออร์ลี่(ในปีนี้) เพราะทนสู้ระบบไม่ได้ค่ะ รู้สึกเป็นทุกข์ที่เห็นผิดเป็นถูก เห็นถูกเป็นผิด
- ปีกลายยื่นลาออกปกติ แต่ถูกระงับ เวลาที่ผ่านมาได้เตรียมการและฝึกทดสอบตนเองในการเป็นคนแบบบ้าน ๆ มีเงินเดือนไม่ถึงสองหมื่นบาท หายไปประมาณ ๒๘๐๐๐ บาท ผ่านบททดสอบด้วยดีค่ะ อยู่ง่ายกินง่ายใช้จ่ายน้อย
- ข้อสรุปของตนเองก็คือ...อยู่ที่ไหนก็ทำงานได้แม้ว่างานนั้นจะปราศจากยศและตำแหน่ง..ขออยู่กับความภูมิใจค่ะ
สวัสดีค่ะครูต้อย
*** เข้าใจพี่คิมเลย ... ทุกวันนี้อุดมการณ์ที่เคยตั้งใจจะสอนคนให้เป็นคน ไม่ต้องเก่งตามตัวเลขเกรด 4 เกรด 3 ผลการเรียนไม่สำคัญเท่าผลการพัฒนาจิตวิญญาณให้สำนึกต่อตนเอง ครอบครัวและสังคม
*** แต่หลักฐานทางวิชาการที่จะสร้างให้เขาเก็บไว้ที่สุสานแห่งดวงดาว ดันทำไม่เป็นและไม่ถูกต้อง ไม่ถูกใจ ไม่ถูกหลักวิชาการ
*** รักอาชีพครู ...แต่ไม่ศรัทธากระบวนการอิงระบบการจัดการพัฒนาที่ไม่มีอะไรลงที่เด็กๆได้อย่างแท้จริงในปัจจุบัน
*** พูดไปก็ไม่ได้อะไร คงได้แค่ แอบสะอื้นและไว้อาลัย แทนเด็กๆ
*** ทำงานปกครองนักเรียนใกล้ชิดนักเรียนมา 13 ปี แต่ความก้าวหน้าไม่มีทั้งที่เวลาที่ทุ่มเท อบรม ดูแล ควบคุมความประพฤติ และช่วยแก้ไขปัญหาให้เด็กๆได้มากมาย เหมือนครูฝ่ายปกครองคนอื่นๆ
*** หันมามองตนเองกันอีกที อายุ 50 กว่าปีแล้ว ไม่มีร่องรอยผลงานทางวิชาการ มีแต่ร่องรอยในใจศิษย์บ้าง
*** อย่างนี้เราควรเปิดโอกาส ให้คนคุณภาพเขาได้พิสูจน์ฝีมือ
*** ตอนนี้รู้ตัวแล้วค่ะ ว่าควรเออร์ลี่ รีไทร์ ....ลูกก็เห็นด้วยแล้ว
*** ณ เวลาหนึ่ง เงินมากๆก็ไม่ได้มีความหมายสำหรับการดำรงอยู่อย่างเป็นสุขนักหรอกค่ะ
สวัสดีค่ะ
- ขอเข้ามาปรับทุกข์ด้วยคน
- นักเรียนสมัยนี้เหมือนคุณครูว่าจริงๆเลย
- ตอนปิดเรียนคุณครูประกาศว่าให้คืนหนังสือยืมเรียน
- เขามีหนังสือมาไม่ครบ หายไปคนละ 1-2 เล่ม
- ผอ. เชิญผู้ปกครองมาพบชี้แจงกติกาว่าถ้าสูญหาย
- ผูปกครองต้องรับผิดชอบ นักเรียนบอกว่าลืมไว้ที่โงเรียน
- ผูปกครองว่าครูควรรับผิดชอบ เพราะเขาไม่รู้เรื่อง
- เขาไม่มีจิตสำนึกในความรับผิดชอบเลย
- ครูสอนบอกว่าในห้องมีหนังสือเรียนหลายเล่ม
- แต่เคยประกาศแล้วไม่มีเจ้าของ นักเรียนไปพบตามห้องสมุด
- ห้องเรียนต่างๆ เช่นห้องวิทยาศาสตร์ ห้องพลศึกษา บางครั้งมีทั้งสมุด ดินสอ ปากกา สี ยางลบ ฯลฯ แล้วนำมามอบคุณครู
- ครูประกาศหน้าเสาธง ในชั้นเรียน และห้องประชุม ไม่มีเจ้าของ ไม่มีคนมารับ
- ให้ผู้ปกครองไปเลือกดู ปรากฏว่าได้มาครบทุกคน ....
- ผู้ปกครองก็พบมาจากบ้าน แต่ไม่ใช่หนังสือของลูก
- แอบหยิบของคนอื่นไป ... อุปกรณ์การเรียนต้องซื้อกันบ่อยๆ
- ผอ. เลยบอกว่าครูและผู้ปกครองต้องช่วยกัน จึงได้เข้าใจไม่โกรธ โรงเรียน
- อายุเท่าเรา จึงท้อถอย สอนให้ความรู้ คุณธรรม ต้องสอนความรับผิดชอบ
- สารพัด เรื่องที่เข้ามาก็หลากหลาย งานอื่นๆต้องทำตลอดเวลา สักวัน
- ความอดทนคงหมดไป....ตอนนี้ยังมีเวรกรรมอยู่ เลยต้องรอลุ้นเด็กปีการศึกษาใหม่อีก เป็นวงเวียนชีวิต มั๊ยนี่
- ขอบคุณที่เข้าใจและให้ความคิดดีๆค่ะ
- สวัสดีค่ะ คุณครูต้อย
- อ่านแล้วมองเห็นปัญหาได้ทะลุปรุโปร่ง
- ความล้มเหลวของเด็กไทยซึ่งเป็นอนาคตของชาติอยู่ที่สถาบันครอบครัว
สถาบันการศึกษา และอีกหลายสถาบันที่เกี่ยวข้อง - ทุกฝ่ายควรร่วมมือกันแก้ไขปัญหา อย่าด่วนท้อแท้แล้วชวนกันลาออก
หากครูทิ้งอุดมการณ์ หากครูไม่ศรัทธาในการปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรมให้เด็ก ๆ
หากครูท้อแท้ต่อระบบการศึกษาที่ไม่พัฒนา...และอื่น ๆ อีกมากมาย... - ถ้าคนดี ๆ และครูดี ๆ หมดพลังใจในการต่อสู้ สังคมนี้จะอยู่กันอย่างไร ? ?
สังคมเลวเพราะคนดีท้อแท้ - ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ หากเราใช้หลักอริยสัจสี่ มาพิจารณาแก้ไข...
- เป็นกำลังใจให้คุณครูทุกคนค่ะ
- ขอบคุณผศ.ชาลี ครูคิม น้องกิติยา ครูดาวเรือง ครูธรรมทิพย์ ที่แวะมาเยี่ยมเยียนและให้กำลังใจ
- อ่านเรื่องเล่าของคุณครูทั้งหลายใน G2K แล้วประทับใจ ครูทุกท่านล้วนแต่ขยันมากๆ
- ขอให้กำลังใจครูคิม ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร เชื่อว่าครูคิมคงทำด้วยความสุขใจ
- ปีนี้มีเพื่อนๆ พี่ๆ หลายคนส่งชื่อเพื่อยื่นขอเออร์ลีกันอีกแล้ว รู้สึกอิจฉาคนที่จะได้ไปพักผ่อน สบายๆ แต่อีกใจก็ยังอยากจะลงสนามรบสู้กับนักเรียนอีกสักที ตั้งใจว่าปีหน้าจะใช้อาวุธสำคัญเป็นเสียงหัวเราะ ใครมีเทคนิคทำให้นักเรียนหัวเราะได้ ช่วยส่งมาให้ครูต้อยขอยืมเป็นอาวุธหน่อยนะคะ
มีครูที่เป็นรุ่นพี่เพียง 1 ปี เขาขอเออลี่ ผมเองก็งงเหมือนกัน เพราะถ้าไม่ได้เป็นครูไม่รู้จะไปทำอะไร
อาจจะเป็นเพราะเขาเตรียมปลูกสวนยางไว้แล้ว เริ่มกรีดได้แล้วรายได้จากยางคงรองรับหลังงาน
แต่เราขาดการวางแผน คงก้มหน้าเป็นครูจนเกษียณจะได้พูดว่าชกสมศักดิ์ศรี ไม่ถูกกรรมการยุติการชก
ว่าชกไม่สมศักดิ์ศรี
เสียดายอุดมการณความเป็นครูของท่านครับ อยากให้อาจารย์ภูมิใจกับความสำเร็จของศิษย์ครับ
แล้วจะมีความสุข
อยากเออลี่เหลือเกิน มีความรู้สึกว่าทุกวันนี้ครูขาดอุดมการณ์มากจริงๆ ทำงานเพื่อผลประโยชน์ของตนเองเป็นสำคัญ ไม่ได้ตั้งใจสอนเด็กเลย เห็นแล้วท้อแท้ ไม่อยากอยู่ร่วมงานต่อไป ห่วงเด้กเหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าเขาจะพัฒนาเด็กแบบก้าวถอยหลังนะ เศร้าจัง!
คำสาย ฉายา
ถามใจตัวเองทุกวัน เกี่ยวกับการเออรี่ของครู รักอาชีพครูมาก แต่เบื่อระบบเบื้องบน
สวัสดีค่ะ'ครูต้อย'
เคยเป็นครูสอนเด็กกทม.25 ปี เป็นรองผู้อำนวยการ 7 ปี
ตัดสินใจลาออกจากราชการออกเกษียณอายุราชการมาดูแลคุณแม่
เพราะมาคิดดูว่า'เรา'ทำงานมา 32 ปีสอนนักเรียน ดูแลนักเรียน
ทุ่มเทเสียสละ มาโดยตลอด...แล้วทำไมแม่'เรา'ไม่สบาย
'เรา'กลับปล่อยให้คนอื่นดูแล...
เลยตัดสินใจลาออกมาดูแลแม่ดีกว่า...ทำให้คนอื่นมามากแล้ว
เปิดโอกาสให้คนรุ่นใหม่ๆเขาทำงานกันบ้าง...
สวัสดีค่ะ ได้เข้ามาอ่านบทความของครูต้อยแล้ว เห็นด้วยอย่างยิ่งและกำลังรอเรื่องเออร์ลี่รีไทม์ค่ะ ตัดสินใจแล้ว 100% จะใช้เวลาที่เหลือดูแลคนรอบข้าง ดูแลตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากทำ เราทำงานมาทั้งชีวิตแล้ว และเห็นด้วยกับ ดร.พจนา ที่ว่าควรเปิดโอกาสให้คนรุ่นใหม่มาทำงานบ้าง
ขออนุญาตร่วมแจมด้วยคน ผมเป็นทหารก็อยากเออรี่เหมือนกัน เหตุเพราะผมตั้งใจและทุ่มเทกับการทำงานตั้งแต่วันแรกที่รับราชการ ได้สองขั้นบ่อยจนแซงเพื่อนรุ่นเดียวกันหมด งานด้านเอกสารที่ผมทำมีเพื่อนร่วมงาน 8 คน ซึ่งนั่งทำงานมาด้วยกัน รู้สึกเบื่อหน้าเบื่อนิสัยใจคอเขา จะขอย้ายไปใหนก็ไม่ได้ งานก็เยอะมาก พอเราทำงานดีนายก็ให้งานเรามากเกินกว่าที่จะทำให้เสร็จในเวลาราชการได้ วันหยุดก็ไม่ค่อยได้หยุด เพื่อนร่วมงานที่ไม่ค่อยทำงานก็แสนสบาย งานน้อย แบ่งงานให้เขาก็ปฏิเสธ ทำให้เสียกำลังใจ ไม่ช่วยกันทำงาน หรือแบ่งเบาภาระกันบ้าง เหนื่อยล้าที่สุด เงินเดือนก็เต็มขั้นแล้ว รับ 2-4 % เท่านั้น และก็เบื่อการรับตรวจจากหน่วยเหนือ ซึ่งต้องทำเอกสารหลอกกันมาตลอด เพราะระเบียบที่ทางราชการกำหนดไม่สามารถทำจริงได้ทุกอย่าง โอ้ย..เบื่อ ๆๆๆๆๆ อยากออกทุกวัน แต่ลูกยังเล็ก (ป.4) ยังจะต้องเรียนอีกมาก ทุนการศึกษาหละ ยังมีน้อย รถยนต์ บ้าน ส่งเงินให้พ่อแม่ใช้อีก ฯลฯ