นครกาย (โดยสังเขป) (ตอนที่ ๖)

มาต่อเรื่องนครกาย  ตอนที่หก  กันเลยขอรับ..

         พระเจ้าเวทนาครั้นกลับเข้าประทับก็เรียกองค์หญิงทั้ง ๓ เข้าเฝ้าตรัสว่า ที่พ่อให้หยุดการ ถาม – ตอบ ปัญหาไว้นั้น เพราะวันนี้ พระเจ้าอวิชชา และพระนางโมหาราชเทวีแห่งกายนครได้ส่งพระราชสาส์นมาเพื่อสู่ขอเจ้าทั้ง ๓ ให้อภิเษกสมรสกับเจ้าชายจิตตราช  พระราชโอรสของพระองค์ พ่อคิดว่าเป็นวงศ์ที่เหมาะสมกับเราทุกประการจึงอยากจะเป็นทองแผ่นเดียวกันไว้ วันหนึ่งข้างหน้ามีเรื่องอะไรจะได้พึ่งพาอาศัยกันได้   แต่ว่าวันนี้เจ้าหนุ่มที่ตอบปัญหาทั้ง ๔ ข้อได้หมดไม่รู้เป็นใครมาจากไหน พ่อจึงกังวลมาก หากมันตอบข้อที่ ๕ ได้ พ่อก็ต้องยกเจ้าให้มันแน่นอนเพราะจะเสียสัจจะ กษัตริย์ตรัสแล้วมิคืนคำ ที่นี้พ่อจะหาใครยกให้ทางนครกายเล่า  พ่อจึงพักการตอบปัญหาไว้ก่อน เพื่อหาช่องทางแก้ไขปัญหาให้ทันท่วงที เจ้าหญิงทั้ง ๓ ทูลว่า เสด็จพ่อมิต้องห่วงหรอก เพค่ะ เรื่องนี้ไว้เป็นหน้าที่ของลูกทั้งสาม เป็นผู้จัดการเอง ขอเสด็จพ่อทรงวางพระทัยเถิด เพค่ะ

            องค์หญิงจึงให้ทหารไปสืบดูก็รู้ว่าชายที่ตอบปัญหานั้นพักอยู่กับยายมายาวีคนเฝ้าอุทยาน  จึงให้นำยายมายาวีมาเข้าเฝ้าแล้วสั่งให้ยายสืบว่าชายคนนั้นมีของดีอะไรที่ตอบปัญหาได้ถูกต้องแม่นยำทุกข้อ รู้แล้วรีบกลับมาบอกโดยด่วน

            ยายมายาวี กลับไปแล้วทำทีตีสนิทยกย่องชมเชยเจ้าชายจิตตราชว่าเป็นคนเก่งมากที่สามารถตอบปัญหาได้ถูกต้องจึงหลอกถามว่ามีของดีอะไรบ้างหรือ ? เจ้าชายมิหลงกลยายมายาวีแม้จะอ้อนวอนถามอย่างไร   เพราะระลึกถึงคำของพระฤาษีไตรลักษณญาณว่าห้ามบอกใครเป็นอันขาดเพราะภัยจะมาถึงตัว ยายมายาวี เมื่อหลอกถามเจ้าชายมิสำเร็จ  ก็เข้าตีสนิทกับมิจฉัตตะอำมาตย์  ยกยอปอปั้น หว่านล้อมต่าง ๆ นานา จนทราบเรื่องของวิเศษเจ้าชาย ว่ามีแว่นวิชชามัยนั่นเอง เมื่อรู้แล้วจึงเข้ากราบทูลเจ้าหญิงทราบความทันที

            เจ้าหญิงทั้งสามทราบแล้วในคืนนั้นนั่นเองจึงได้แต่งตัวอย่างงดงามที่สุดเพื่อไปหาจ้าชายที่พัก ณ อุทยานใช้มารยาร้อยแปดพันประการ ประเล้าประโลม ออเซาะ ออดอ้อนเจ้าชายว่า ที่ตนทั้ง สาม มาหาเพราะความรักในตัวท่านตั้งแต่แรกเห็น มิอาจรอคอยที่จะเห็นหน้าในวันพรุ่งได้จึงต้องมาหาก่อน    เจ้าชาย ก็ตอบว่า ตนก็รักนางทั้ง สาม ตั้งแต่แรกพบ อยากจะตอบปัญหาให้จบทั้ง ๕ ข้อ โดยพลันเลยทีเดียว

            เมื่อเป็นเช่นนั้นก็เข้าทางนางทั้งสาม จึงพูดออดอ้อนว่าถ้ารักจริงเราจะขอของไว้เป็นที่ระลึก อะไรก็ได้ เจ้าชายมิทันมารยาของนาง ตรัสว่า จะขออะไรก็ได้   มีอะไรจะให้ทั้งนั้น แม้ชีวิตก็ให้ได้ ได้โอกาสของนางเลย จึงว่า ถ้ากระนั้นขอแว่นวิเศษวิชชามัยจะได้ไหม ? เจ้าชายจิตตราช ทรงตกพระทัยมากตรัสว่า เราตอบปัญหาถูกก็เพราะแว่นนี้ ถ้าให้เธอเสีย พรุ่งนี้ปัญหาข้อสุดท้ายเราคงตอบมิได้ เพราะฉะนั้น ให้เราตอบปัญหาเสร็จก่อนแล้วจะยกให้เจ้าทันที แต่เจ้าหญิงทั้ง สาม ออดอ้อนว่า พรุ่งนี้จะถามปัญหาเดิม ๆ ไม่ซับซ้อนอะไร จะไมถามเรื่องอื่นแล้ว เพราะความรักต่อตัวท่านจริง ๆ

            เจ้าชายจิตตราช หลงกลของนาง จึงมอบแว่นวิชชามัยให้นางทั้งสามไปโดยดี ฯ

            วันรุ่งขึ้น     ณ    โรงมณฑปแห่งท้องสนามหลวงของเมืองปัจจยาการนคร   การ ถาม – ตอบ ปัญหาข้อสุดท้ายก็เริ่มขึ้น

         คำถามข้อสุดท้าย เจ้าหญิงราคาเป็นผู้ถามว่า คนที่เกิดมาล้วนตกอยู่ในกองทุกข์ มี แก่ เจ็บ ตาย ทำอย่างไรจึงจะพ้นทุกข์ได้

            เจ้าชายจิตตราช ตอบไม่ได้เพราะได้ให้แว่นวิชชามัยแก่องค์หญิงทั้งสามเสียแล้ว หมดปัญญาก็ตกเป็นทาสรับใช้นางทั้งสาม        ไม่กล้าเอ่ยปากบอกว่าตัวเองคือ    เจ้าชายจิตตราช โอรสพระเจ้าอวิชชา และพระนางโมหาราชเทวี แห่งเมืองนครกาย เพราะกลัวเสียศักดิ์ศรี ต่อราชวงศ์ได้ จึงจำยอมโดยปริยาย

            กล่าวถึงนครกาย พระเจ้าอวิชชาและพระนางโมหาราชเทวี เมื่อส่งทูตนำสาส์นไปยังเมืองปัจจัยาการนครแล้ว ก็ยังมิได้บอกเจ้าชายจิตตราชให้ทราบ พอใกล้กำหนดถึงวันอภิเษกสมรส จึงให้เรียกเจ้าชายเข้าเฝ้า แต่ทราบว่าเจ้าชายไม่อยู่ในพระราชวังหลายวันแล้ว จึงร้อนพระทัยยิ่งนัก สั่งให้ทหารค้นหาทุกสถานที่ ก็ไม่เจอ จึงทรงสงสัยว่าเจ้าชายคงจะหลบหนีไปยังเมืองปัจจยาการนคร เพื่อตอบปัญหาเป็นแน่

            เมื่อเป็นดังนั้น พระเจ้าอวิชชา และพระนางโมหาราชเทวีพร้อมทหารเดินทางสู่เมืองปัจจยาการนคร เพื่อปรึกษาหารือกับพระเจ้าเวทนาว่าเจ้าชายจิตตราชมาตอบปัญหาที่นี่หรือเปล่า จึงตรวจตราสืบเสาะดู จึงรู้ว่าเจ้าชายจิตตราช มาตอบปัญหาแต่ตอบข้อสุดท้ายไม่ได้ จึงตกเป็นทาสของเจ้าหญิงทั้งสาม พระเจ้าเวทนาเมื่อทราบดังนั้นก็ทรงขอประทานอภัยต่อเจ้าเมืองนครกาย เพราะไม่ทราบว่าเป็นเจ้าชายจิตตราช แห่งนครกาย จึงจัดให้มีการอภิเษกสมรส ระหว่างเจ้าชายจิตตราช และองค์หญิงทั้งสาม คือ เจ้าหญิงตัณหา เจ้าหญิงราคา เจ้าหญิงอรดี อย่างใหญ่โต มโหฬาร อย่างสมพระเกียรติ และเสด็จกลับพร้อมองค์หญิงทั้งสาม เพื่อครองเมืองนครกาย โดยลำดับเรื่อยมา

โปรดติดตามตอนจบ  ว่าเจ้าชายจิตตราชจะใช้วิธีดำเนินชีวิตเช่นไรต่อไป

ธรรมะสวัสดีขอรับ..

[มนัญญา ~ natachoei ( หน้าตาเฉย)]

ย่องมาอ่านก่อนไปทำงานเลยค่ะ

ขอบพระคุณค่ะ

[blue_star]

กราบนมัสการเจ้าค่ะ

เหมือนนิทานใกล้จะจบแล้วเลย...สงสัยท่าจะไม่ happy ending ซะแล้ว

น่าเสียดายที่เจ้าชายจิตตราชให้แว่นวิชชามัยไป อดฟังเลยว่าเจ้าชายจะตอบคำถามข้อสุดท้ายว่าอย่างไร

น้อมรับนิทานธรรมยามเช้าเจ้าค่ะ

[ธรรมฐิต]

ย่องมาแล้วอย่าดังละพี่มนัญญาเดี๋ยวคนอื่นรู้

สาธุๆๆขอรับ

[ธรรมฐิต]

ที่เราทุกข์เพราะเราต้องการให้มันเป็นดังที่เราหวัง

พอไม่ได้ดังหวังจิตที่เก็บความหวังไว้จะออกมาเล่นงานเรา..

ธรรมฐิตว่าดีแล้วนะที่เจ้าชายให้แว่นไปตรงนี้แหละสอนเราให้คิด(เอ้าคิดๆๆๆๆ)

[สามสัก(samsuk)]

• มาศึกษา มาเรียนรู้ครับ

[ธรรมฐิต]

สาธุท่านสส.ขอรับ