นักพัฒนา

คุณหมอที่หอแก้ว

วันที่ 5 กันยา  ถือเป็นวันไหว้ครูของโรงเรียนสุนันทาที่แขวงสะหวันนะเขต  น.ส.น้อย ซึ่งมีอาชีพหมอนวดเปรยเป็นเชิงบอกกล่าว น้ำเสียงบ่งบอกถึงความภาคภูมิใจที่ได้เล่าถึงลูกสาวที่กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ให้เราฟัง  พรุ่งนี้ฉันจะลางานกับเถ้าแก่1วันว่าจะกลับบ้านไปดูลูกสาวฟ้อนรำในวันไหว้ครู 

          การกลับบ้านของนางสาวน้อย  แฝงความรู้สึกเสียดายรายได้ซึ่งแต่ละวันแต่ละคืนมีรายได้ที่หัก ณ ที่จ่ายแล้วเฉลี่ยวันละสองถึงสามพันบาท  แต่ความรักความรับผิดชอบที่มีต่อลูกสาวและบุพการีนั้นเหนือกว่า  น้อยกลับไปหาลูกเพื่อเป็นกำลังใจให้ลูกสาวได้เห็นหน้าถึงแม้จะเป็นระยะเวลาสั้น ๆ เพียงแค่ 1 วันก็ตามที

           หลังจากกลับจากสะหวันนะเขต น้อยเล่าให้เราฟังอีกครั้งว่าลูกสาวฟ้อนรำสวยงามมาก ข้อยหมดค่าแต่งตัวให้ลูกสาวเป็นเงินเกือบห้าร้อยกว่าบาท ทั้งเช่าชุด แต่งหน้า และให้เงินลูกซื้อขนมกินหลังจากฟ้อนรำเสร็จเรียบร้อย

           "ลูกจ๋า  หนูจะรู้มั้ยว่าแม่ต้องทำงานหาเงินในอาชีพที่สังคมไม่ยอมรับ  อาชีพแม่พบเจอแต่ผู้ชายที่มักมากในกามรมย์ แต่แม่ก็ยอมเพราะว่าไม่มีหนทางไปทำมาหากินอย่างอื่นและส่งเงินให้หนูได้มีอยู่มีกินอย่างสุขสบาย  ถ้าหนูรู้ภายหลังอภัยให้แม่ด้วยนะจ๊ะลูกรัก"