นำไมตรีจิต...มารายงานตัวครับผม...ภาพสวย...กลอนไพเราะเสนาะหู...มาดใหม่ไฉไลนักหนา...ให้ตายเถอะโรบิ้น...
...การเป็นที่รัก เป็นที่ชื่นชม รักใคร่ของผู้อื่นใช่เรื่องง่าย...แต่ก็ใช่ว่าจะยาก...สิ่งเหล่านี้อาศัยเพียงความจริงใจ
ความซื่อสัตย์ต่อมิตร...ไมตรีจิตนั้น...ก็ย่อมหลั่งไหลเข้ามาดั่งสายน้ำที่ชุ่มฉ่ำในหัวใจ...เสมอ ๆ...
----------
ขอบคุณมากค่ะ
นาทีนี้ พี่เป็น เหมือนไข้หนัก
เหมือนถูกผลัก ตกตม จมน้ำเน่า
ไม่มีใคร เข้าใจ เท่าใจเรา
จึงซึมเซา เศร้าโซ โธ่!เอ๋ยเรา
ขอบใจน้อง Vij ที่เข้ามาเป็นเพื่อนพี่ในนาทีเหงาๆแบบนี้
เป็นอะไรไปค่ะคุณพี่...แต่ช้าแต่...เอ้าแต่ช้าแต่...เอ!! เหงา ๆ อย่างนี้...น้องเอาเจ้าสิ่งนี้มาฝากค่ะ...นานะ...คิดมากนา...ทำชีวิตให้สดใสไว้ค่ะ...ยิ้ม ๆ สู้ๆๆๆ ไม่เหงาค่ะไม่เหงา
น้องจ๋า
ดอกไม้สวย ดอกนี้ พี่ปลื้มนัก
เมื่อน้องรัก ยื่นให้ ขอบใจหนา
แต่เปลี่ยนสี ได้ไหม เจ้าแก้วตา
ขอเถอะน่า สีม่วง สะเทือนใจ
โอ้...โดน โดนมากๆๆๆๆๆ
เพลงนี้เพราะจังค่ะ ..^__^..
ว่าแต่เอ๊...ทำไมพักนี้เหงาบ่อยจังคะ...แซวๆๆๆๆ
สวัสดีค่ะ น้องสาวคนสวยครูตุ๊กแก…ตัวดำๆ…
ไม่มีใครเห็นบันทึกนี้ มาได้ไงเนี่ยะ??
เพลงนี้ขอร้องแกมบังคับครูอิงจันทร์ส่งมาให้น่ะ
ไม่ได้เหงานะ...แบบนี้เรียก...อะไรน๊า???
คุณครูขา กลอนบทสุดท้ายเหมือนน้อยใจใครบางคน.... ใครหนอ ช่างใจร้ายนัก
ครูไม่ชอบสีม่วงหรือคะ... ทราบว่าครูชอบกุหลาบขาว แต่ที่บ้านยังไม่ออกดอกเลย แง...แง... งั้นเอาดอกอื่นแต่เป็นสีขาวมาให้ เป็นกำลังใจก่อนนะคะ
สวัสดีค่ะครูป.1
วันนี้..กับ..วันนั้น
ช่างแตกต่างกันเสียจริงๆ
อ่านแล้วทำให้นึกถึงเพื่อนเลยค่ะ^^