ให้ไปแต่กลับได้มา
ให้ไปแต่กลับได้มา
รุสลีนา สาเมาะ
นักโภชนาการ โรงพยาบาลหนองจิก จ.ปัตตานี
เหตุการณ์นี้เป็นจุดเปลี่ยนเล็ก ๆ ที่ทำให้ดิฉันเกิดแรงบันดาลใจดี ๆ ในการทำงาน เป็นส่วนช่วยที่ทำให้ดิฉันมองเห็นเป้าหมาย และความตั้งใจของตัวเองชัดเจนขึ้น
ดิฉัน รุสลีนา สาเมาะ จบวิทยาศาสตร์การอาหารและโภชนาการ ปัจจุบันรับหน้าที่เป็นนักโภชนาการ อยู่ที่โรงพยาบาลหนองจิก เหตุการณ์ที่นำมาแบ่งปันวันนี้เป็นความประทับใจที่เกิดขึ้น เมื่อปลายปีที่แล้ว พ.ศ. 2551 ซึ่งช่วงนั้นดิฉันพึ่งเริ่มต้นชีวิตการทำงานในตำแหน่ง นักโภชนาการ ที่โรงพยาบาลหนองจิก ในช่วงกลางเดือนตุลาคม ดิฉันยอมรับว่า บัณฑิตจบใหม่ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในการทำงานมาก่อนอย่างดิฉัน รู้สึกกังวลมากกับบทบาทใหม่ที่ได้รับ ที่นี่ไม่มีพี่เลี้ยงซึ่งเป็นนักโภชนาการรุ่นพี่ที่จะคอยชี้แนะในส่วนของการทำงานอย่างที่ดิฉันคาดหวัง วันแรกที่เข้ามา ที่นี่มีแต่พี่ ๆ แม่ครัว กองงานเอกสารที่พี่นักโภชนาการคนก่อนได้เคยทำไว้แล้วก็มีคนไข้ที่ดิฉันเองก็ไม่รู้ว่า ตัวเองจะทำประโยชน์อะไรให้พวกเขาได้บ้าง
ก่อนอื่นดิฉันต้องของสารภาพว่า ก่อนที่ดิฉันจะตัดสินใจมารับงานนักโภชนาการที่นี่ ดิฉันเคยได้รับการตอบรับจากบริษัทเอกชน ซึ่งผลิตอาหารส่งออกแห่งหนึ่ง และเคยได้เข้าไปสัมผัสกับบรรยากาศการทำงานในอีกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งเพื่อน ๆ ที่จบ Food - Sci ด้วยกันส่วนใหญ่เลือกทำ แน่นอนว่าที่นั่นมีค่าตอบแทนที่สูง มีระบบงาน มีพี่เลี้ยงที่พร้อมจะสอนงาน แต่ดิฉันก็เลือกที่จะมารับงาน นักโภชนาการที่นี่ มาเริ่มต้นสายงานด้าน Nutrition หลายคนตั้งคำถามว่า เลือกงานนี้ทำไม ? วันนั้นดิฉันให้คำตอบคนอื่นและตัวเองไม่ได้ แต่วันนี้ หลังจากเหตุการณ์หนึ่งได้เกิดขึ้น ดิฉันคิดว่าดิฉันมีคำตอบแล้ว
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดิฉันจำคนไข้คนที่สร้างแรงบันดาลใจดี ๆ คนนั้น ไม่ได้แม้กระทั่งชื่อ แต่ดิฉันยังคงจำความประทับใจที่เกิดขึ้นได้อย่างไม่รู้ลืม วันนั้นเป็นวันศุกร์สิ้นเดือนที่วุ่นวายสุด ๆ มีงานเอกสารด่วนให้ดิฉันต้องสะสางมากมาย พี่พยาบาลเวรที่ตึกผู้ป่วยใน โทรตามให้ดิฉันขึ้นไปให้คำแนะนำเรื่องอาหารคนไข้ GDM คนหนึ่งตั้งแต่เที่ยง แต่ดิฉันยุ่งเกินกว่าจะปลีกตัวไปได้จริง ๆ บ่ายโมงผ่านไป บ่ายสองก็แล้ว บ่ายสามก็ยังไม่เสร็จ ดิฉันมาเคลียร์งานทั้งหมดเสร็จเอาตอน 4 โมงกว่า หลังจากไปส่งเอกสารเรียบร้อย ดิฉันก็คิดว่าเดี๋ยวแวะขึ้นไปคุยกับคนไข้รายนี้สักหน่อย ไม่รู้ว่ากลับบ้านไปหรือยัง มองนาฬิกา 16.15 น. แล้ว บอกตัวเองว่า “เอาน่า คุยกันสัก 10 นาที ก็พอ” เพราะตอนนี้ทั้งร่างกายและสมองมันล้าไปหมด พอเดินเข้าไปพี่พยาบาลบอกดิฉันว่า “รู้มั้ย คนไข้ ไม่ยอมกลับ อยู่รอเพื่อที่จะพบโภชนากรก่อน” นาทีนั้นดิฉันรู้สึกว่า “โห นี่คนไข้รอฉันหรือเนียะ” พอเจอคนไข้ คนไข้ก็แสดงอาการดีอกดีใจแล้วบอกว่า “ดีใจจังเลยที่เจอโภชนากรอิสลาม” เพราะเธอบอกว่า เธอพูดเขียนภาษาไทยไม่ได้ ดิฉันประเมินจากหน้าตาเธออายุน่าจะไม่เกิน 30 ปี แน่นอน เธอขอกระดาษกับปากกามาจดข้อมูลที่ดิฉันพูดเป็นภาษามาเลย์ที่เธอเข้าใจ เธอจดทุกคำอย่างตั้งใจ ดิฉันคิดในใจว่า โห ไม่เคยพบคนไข้ที่ตั้งใจและกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ขนาดนี้มาก่อน ดิฉันคุยกับเธอประมาณครึ่งชั่วโมงได้ เพราะหลังจากที่เธอลงมือจดอย่างตั้งใจแล้ว เธอก็ยังขอให้ดิฉันนั่งฟังเธอพูดต่อ ว่าสิ่งที่เธอเข้าใจนั้นถูกต้องหรือเปล่า ตลอดเวลาที่เราได้คุยกัน เธอยิ้มแย้ม ดีอกดีใจที่ได้รับความรู้ใหม่อย่างเต็มที่ ก่อนจากกันวันนั้นเธอยื่นมือมาสลาม และขอบใจดิฉันพร้อมทั้งรับปากว่าจะกลับไปดูแลและใส่ใจเรื่องอาหารการกินของตัวเองให้ดีขึ้น เสียดายที่วันนั้นดิฉันยังไม่รู้จักการเก็บข้อมูลคนไข้เพื่อติดตามอาการ แต่เธอคนนั้นก็เป็นแรงบันดาลใจให้ดิฉัน ฮึดอยากจะเป็นนักโภชนาการที่ดี ภูมิใจที่ได้รับรู้ว่าความรู้ของเราสามารถช่วยเหลือสังคมและเป็นประโยชน์กับผู้อื่นได้ อาหารฮาลาลในโรงพยาบาลที่มุสลิมแถบนี้ต้องการใครจะผลักดัน หากไม่มีมุสลิมที่รู้และเข้าใจเรื่องนี้มาสานต่อภาษามลายูที่ดิฉันพูดได้มาตั้งแต่เกิด มาวันนี้ได้กลายเป็นสะพานเชื่อมต่อ ความรู้วิชาการด้านอาหารกับชาวบ้าน
ถ้าวันนี้เมื่อปีที่แล้ว ดิฉันเลือกเดินไปในสายงานด้าน Food – Sci 1 ปีที่ผ่านมาดิฉันคงเรียนรู้การใช้เครื่องไม้เครื่องมือในห้องปฏิบัติการด้านอาหาร ราคาเป็นล้านจนเชี่ยวชาญ คิดค้นสูตรการแปรรูป ผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ เพื่อสร้างผลกำไรให้กับบริษัทได้บ้างแล้ว แต่เพราะวันนั้นดิฉันเลือกที่จะกลับมาเป็น นักโภชนาการในโรงพยาบาลชุมชนเล็ก ๆ แห่งนี้ เวลา 1 ปีที่ผ่านไป สิ่งที่ดิฉันได้รับจึงไม่ใช่โบนัสก้อนโต แต่กลายเป็นกำไรชีวิต ที่ได้เริ่มต้นทำประโยชน์ให้กับชุมชน ให้พี่น้องมุสลิมในพื้นที่ได้เริ่มเรียนรู้ความรู้ด้านโภชนาการมากขึ้น สิ่งที่ได้ทำไปอาจจะยังมองไม่เห็นเป็นรูปธรรม แต่อย่างน้อยที่สุดจุดเริ่มต้นของระบบงานคุณภาพที่ยั่งยืน ดิฉันก็เชื่อว่า ควรจะเริ่มจากจุดเล็ก ๆ ที่หัวใจของคนทำงาน เริ่มต้นที่แรงบันดาลใจดี ๆ ซึ่งจะสามารถสานต่อเป็นความรัก ความเอื้ออาทรระหว่างผู้ให้บริการ และผู้รับบริการได้จนกลายเป็นความร่วมมือกับชุมชนอย่างได้ผลต่อไป
ภาษามลายู และการเกิดเป็นมุสลิมที่โตมาในพื้นที่ 3 จังหวัด จะไม่เปล่าประโยชน์ เพราะทั้งหมดจะเป็น ต้นทุนที่ทำให้ดิฉันเริ่มต้นงานบริการด้านโภชนาการได้อย่างเข้าใจถึงความต้องการของพี่น้องในพื้นที่ได้ลึกซึ้งขึ้น ดิฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ดิฉันคงจะสามารถใช้ความเป็น นักโภชนาการ อาชีพเล็ก ๆ ตรงนี้ในการสร้างประโยชน์ให้กับสังคมและชุมชนได้ต่อไป
ความเห็น (15)
ขอเป็นกำลังใจหั้ยนะ....ในการทำงานเชื่อว่าทุกที่จะต้องมีปัญหา แล้วแต่ว่าใครจะเจอในสภาพใดเหตุการณ์ใด แต่ทุกอย่างมันคงไม่ยากเกินความสามารถของเราหรอก ถ้าเรามีสติอยู่เสมอ และยึดมั่นในความถูกต้อง สุจริตและยุติธรรม
รุสลีนา เก่งมากนะ ขอเป้นกำลังใจอีกแรง การทำประโยชน์ให้สังคมนะ ถือว่าเป็นบุคคลากรที่มีความสำคัญด้านหนึ่ง
ตั้งใจทำแล้วพระเจ้าจะตอบแทนตามความตั้งใจ ที่เราตั้งใจไว้ ขออล.คุ้มครอง ว.สลาม
ขอแค่ได้ทำสิ่งที่เราอยากจะทำก็โชคดีแล้วคะ
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาให้กำลังใจให้คนคิดดี ทำดี ค่ะ
สู้สู้น่ะเพื่อน เป็นกำลังใจให้นะ
สู้ๆนะน้อง เป็นกำลังใจให้.......................
อย่างน้อยก็มีงานทำนะครับ
ที่เหลือก็ถือว่ากำไร
อัสลามุอาลัยกุมวาเราะฮฺมาตุลลอฮฺวาบารอกาตุฮฺ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ่ะ...
ณ จุดนี้ เรามีโอกาส ก็ ทำให้เต็มที่ & ดีที่สุด
ความพยายาม ความอดทน จะนำไปสู่ความสำเร็จ...อินชาอัลลอฮฺ
แนวทางแห่งอัลลอฮ คืออีหม่านต่อพระองค์. ไม่ว่าจะทำสิ่งใดๆ จงคิดซะว่าทำเพื่อพระองอัลลอฮ
บางสิ่งที่ง่ายก็ดีไป บางสิ่งที่ยากก็คิดซะว่าเป็นบททดสอบ. ทุกสุขของคนเราไม่เหมือนกันน่ะจ๊า
กำลังใจที่ดีที่สุดคือ กำลังใจจากตัวเอง ไม่ใช่จากคนอื่นที่ใหน จำไว้ ย้ำน่ะ จำไว้.....
เซนต์ที่เค้าว่าคืออะไร????? ความคิด เหรอความคิดถึง เหรออะไรกัน????? คิดซิๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เซนต์ก็คือดูอานั้นเอง มุสลิมมุสลิมะฮ์ที่ไม่เคยดูอาก็เปรียบเสมือนสู้รบโดยที่ในมือปราศจากอาวุธ
จงทำดีต่ิอไปน่ะโว๊ยยยยย ลีนา
pd...
หากไม่มีมุสลิมที่รู้และเข้าใจเรื่องนี้มาสานต่อภาษามลายูที่ดิฉันพูดได้มาตั้งแต่เกิด มาวันนี้ได้กลายเป็นสะพานเชื่อมต่อ ความรู้วิชาการด้านอาหารกับชาวบ้าน
เป็นความประสงค์ของพระเจ้า ที่ให้น้องสาวมาทำงานนี้ มุ่งมั่นต่อไปเกิด ผลกำไรเงินมืใช่คำตอบสุดท้าย
ขอพระองคือัลลออจงคุ้มครองครับ
ขอเป็นกำลังใจให้นะ จากบุรุษไปรษณีย์
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จ้า
เปงกำลังใจให้
สวัสดีค่ะ คุณรุสลินา ดิฉันชื่อนิ่มค่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นนักโภชนากรอยู่ที่โรงพยบาลเกาะคา จังหวัดลำปางค่ะ
นิ่มเป็นนักโภชนากรใหม่ซึ่งจบและไปทำงานเอกชนมาแล้ว 2-3ปี ตอนนี้มีโอกาสจึงกลับมาทำอยากจะขอคำปรึกษาว่าการเป็นนักโภชนาการโรงพยาบาลชุมชนจะต้องมีแนวทางยังไงคือเริ่มทำมาแล้ว 3 เดือนแต่ยังจับจุดของงานยังไม่ได้ที่นี้ไม่มีพี่เลี้ยงให้ ไม่มีเอกสารอะไรให้เราควรจะเริ่มทำอะไรก่อนดีคะ ตอนนี้นิ่มรู้สึกท้อมากเลยค่ะ ถ้ายังไงรบกวนอีเมลล์ตอบได้มั้ยคะที่ [email protected] ยังไงถ้าได้รับข้อความนี้กรุณาติดต่อด้วยนะคะ นิ่มรู้สึกว่าคุณน่าจะเจอสถานการเดียวกันกับนิ่ม โรงพยาบาลที่นิ่มทำงานอยู่ไม่เคยมีนักโภชนาการมาก่อนค่ะเลยไม่รู้จะเริ่มยังไงรบกวนช่วยแนะนำด้วยนะคะ ถ้าได้เบอร์โทรของคุณด้วยจะเป็นพระคุณค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ดีใจกับคนไข้ที่นั่นด้วย
อ่านแล้วปลื้มใจแทนค่ะ... ตอนนี้อายู 30 แล้วเรียนโภชนาการประยุกต์ มสธ.อยู่ด้วยแต่ยังไม่จบไม่รู้แนวทางการประกอบอาชีพเลยอยากให้พี่ชี้แนวทางให้หน่อยค่ะ