ให้สักหน่อย ใช้สอย “สบาย...”

 

เวลาคนที่มาส่งของ (อุปกรณ์ก่อสร้าง) นั้นไม่รู้เป็นอะไร ไม่รู้ว่าเขา “เครียด” มาจากที่ไหน เพราะเขานั้นมักทำหน้าบึ้ง “หน้าตึง...”

คนงานที่มาส่งของนั้นมักจะเครียด ไม่ค่อยยิ้มแย้มแจ่มใส แล้วยิ่งเมื่อเราสั่งให้เขาไปลงตรงโน้น สั่งให้ไปลงตรงนี้ เขาก็จะยิ่งทำหน้านิ่ว คิ้วขมวด
บางคนก็ทำ “ทำแบบไม่เต็มใจ” ทำไป บ่นไป
บางคนก็ทำ “ทำแบบไม่ใส่ใจ” ทำไป ทิ้งไป ของพัง เสียหายหมด
หรือบางคนก็ไม่ทำ ลงไว้แล้วก็รีบบึ่งรถออกไป
เฮ้อ... ใจคน!

แต่ทว่า เมื่อเขามาแล้วเรามีอะไรหยิบยื่นให้เขาหน่อย
น้ำสักแก้ว นมสักกล่อง “รอยยิ้ม” ที่มีมิตรไมตรี เมื่อให้เขาแล้ว “มิตรภาพ” ดี ๆ จะเกิดขึ้น

คนส่วนใหญ่ โดยเฉพาะคน "มีเงิน" หรือบางครั้งก็เพียงแค่ "ถือเงิน" คือไม่ใช่เงินตัวเองแต่มีอำนาจ "ใช้เงิน" นั้น ชอบวางมาด วางกล้าม ถือว่า "ตนเองเป็นพระเจ้า (ลูกค้าคือพระเจ้า...)

ที่นี่เมื่อมีคนมาส่งของ ถือว่าเพื่อนมาช่วยเพื่อน เมื่อแขกไปใครมา แล้วต้องเตรียม “ของ” หยิบยื่นไว้ให้เขา
ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนใหญ่จะเป็น “นม” คนละกล่อง
ถ้ามีอาหารที่เหลือจากการทานเพียงมื้อเดียวนั้น เราก็จะรีบหยิบใส่ถุงพลัน แล้วหยิบยื่นให้เขาโดยทันที

เมื่อเรามีไมตรีให้เขา เขาก็สามารถ “บอก” ให้เขาทำอย่างโน้น อย่างนี้ได้ “สบาย...”
ลงตรงนี้นะ ขนไปตรงนี้หน่อย ไกลหน่อยนะ สงสัยจะต้องเหนื่อยหน่อย

การงานที่ลำบาก ก็สามารถทำ “ร่วมกัน” โดยไม่ยากก็เพราะเรา “มีน้ำใจ”

มีน้ำใจ มีไมตรี หยิบยื่นให้แก่กัน
การทำงานทุกวันนั้นจะ “สบาย...”

[ใบไม้ร้องเพลง]

ว้าว

เห็นด้วยเจ้าค่ะ

การให้ ไม่ใช่เพียงสิ่งของ การที่เราเอาใจใส่

ถามไถ่ ทักทายอย่างจริงใจ

เพียงเท่านี้ เพื่อนร่วมงานของเรา

ก็เป็นสุขและเต็มใจที่จะทำงานกับเราอย่างจริงใจ

และเต็มใจเจ้าค่ะ

[ปภังกร]

"การให้" นี้ เป็นสิ่งที่เราต้องฝึกฝนมาก เพราะเราเป็นคนขี้โกรธ ขี้โมโห และ ขี้ใจน้อย

"การให้" นี้ เป็นการกระที่จะสร้างบารมีแห่ง "เมตตา"

เมตตาบารมีนั้นจะสามารถแก้ไขให้ความโกรธในตัว ในตนของเราให้ลดลงไปได้

ไม่ว่าจำเป็นผู้ให้ หรือผู้รับ ถ้าหากได้รับ "บารมี" ข้อนี้เข้าไปแล้ว ปีศาจแห่งความโกรธนั้นก็จะตัวเล็กลง และเล็กลง...

สามปีมานี้เราฝึกให้มาก การให้นี่ก็ต้องฝึกนะ ต้องรู้จักให้ ให้อย่างมี "ปัญญา"

การให้ที่ดีต้องมี "คุณธรรม" เป็นตัวกำกับ

เพราะถ้าให้อย่างไม่มีคุณธรรมก็จะทำให้ผู้รับนั้น "เสียนิสัย" เข้าไปอีก

ตอนนี้เราเองก็กำลังเจ็บช้ำน้ำใจมาก

ก็เพราะว่า "ช่าง" ทั้งหลายที่เราให้เขา เขาไม่เคยซึ้งน้ำใจเราเลย

แต่ความผิดทั้งหลายก็อยู่ที่ตัวของเราเอง ความผิดนั้นอยู่ที่ "ความโง่" ของเราเอง

เราให้เขาอย่างไม่มี "เหตุผล" ให้มากเกินไป ให้จนเขา "เห็นแก่ตัว"

อื่ม... ตอนนี้เรากำลัง "ซึ้ง" เลยแหละ

เศร้าเลย ให้มาก ก็ช้ำมากเหมือนกันเน๊อะ

อารมณ์ดีก็ให้เยอะ อารมณ์ไม่ดีก็ให้น้อย เรามักจะเป็นแบบนี้

นี่แหละ "ปัญหา" ตัวฉกาจเลย เจ้า "อารมณ์" นี้

เมื่อเรายังใช้อารมณ์เป็นจิต ใช้จิตเป็นอารมณ์อยู่ก็ต้องขาด ๆ เกิน ๆ แบบนี้

การวางใจให้เป็นกลางอยู่เสมอนี่ยากเน๊อะ

แต่อย่างไรก็จะฝึก จะสู้ สู้ให้หายโง่กันสักที จะได้รู้จักความพอดีใน "การให้..."

[ใบไม้ร้องเพลง]

อืม จะว่าไป หนูเองก็เป็นคนที่ ขี้งอน ขี้โมโห

หลายท่านก็แนะนำว่า ให้เจริญเมตตา

 

ขอโอกาสถามเจ้าค่ะ

การเจริญเมตตาคืออะไร

 

หลายครั้งที่หนู ขุ่นมัว

ก็ได้เพียงถอนหายใจและเงียบ ๆไป อดทน

ไม่มีปัญญาทำได้มากกว่านั้นเจ้าค่ะ

 

รู้แค่นี้ ท่านผู้รู้ท่านใด ทราบว่า

การเจริญเมตตา เอามาปรับใช้ในชีวิตประจำวัน

ควรจะทำยังไงโปรดชี้แนะด้วยค่ะ

 

[ปภังกร]

การเจริญเมตตาคืออะไรอย่างนั้นเหรอ...

การเจริญเมตตาคือ "การให้" ไง

เคยให้ใครบ้างไหม...?

ในปัจจุบันนี้เป็นผู้ให้หรือเป็น "ผู้รับ"

การเจริญเมตตานั้น ต้องฝึกฝนตัวเองด้วย "การให้"

การให้นี้ไม่ได้หมายถึงเฉพาะให้สิ่งของนะ

สิ่งแรกที่ให้ง่ายที่สุดคือ "รอยยิ้ม"

เจอใครก็ยิ้ม ไม่เจอใครก็ฝึกยิ้ม เขาชมก็ยิ้ม เขาด่าก็ยิ้ม

คนยิ้มทั้งวันไม่บ้านะ คนหน้าบึ้งทั้งวันสิ "บ้า..."

รู้จัก "ให้" มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการให้ที่ยากที่สุดคือ "การให้อภัย"

การเจริญเมตตาบารมีนี้ ต้อง "สะสม" ไปเรื่อย ๆ

สะสมเหมือนกับเราตักข้าวใส่ปากนี่แหละ

ตอนนี้กระเพาะเรายังว่างอยู่ ใส่ข้าวเข้าไปน้อย พออะไรมากระทบหน่อยก็โกรธ เพราะสารอาหารมันยังไม่เพียงพอ

ค่อย ๆ กินไปเรื่อย ๆ มีหน้าที่กินก็กินไป มีหน้าที่ฝึกก็ฝึกไป ถึงเวลามันก็เต็มเอง ถึงเวลาเราก็จะ "หายโกรธ" เอง

คนอิ่มแล้วย่อมไม่หิว ก็เช่นเดียวกับคนเจริญเมตตามาก ๆ ก็ย่อมไม่โกรธ

ฝึกให้มาก ๆ นะ

ให้ความคิดดี ๆ คำพูดดี ๆ และการกระทำที่ดี ๆ แล้วชีวิตนี้จะพ้นวงจรแห่ง "ความโกรธ..."