เปิดตัว เปิดใจ ในงาน Gotoknow Forum สัญจร ครั้งที่ 1 มข. ตอน 2
ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว...^_^
และแล้วก็ได้เวลาแห่งการแนะนำตัว โดยอาจารย์ jj ให้แนะนำตัวคนทางด้านซ้ายมือของตนเอง...อ่า งานเข้าแล้วหล่ะที่นี้...หุหุหุ
เห็นลีลาการแนะนำตัวของแต่ละท่านแล้ว...เรียกเสียงกรี๊ดได้มากพอสมควร บรรยากาศความเป็นกันเอง บรรยากาศแห่งมวลมิตรที่ได้ชิดใกล้เริ่มอบอวลเสียนี่กระไร ฉันเองก็ตื่นเต้นมากๆจึงพูดน้อยมาก...
ช่วงเวลาถัดมาจากนี้ไปคือ การเรียนรู้กับปราชญ์ชาวบ้าน กับผู้ใหญ่บ้านแหนบทองคำ อย่างเช่นพ่อพิกุล คนอำเภอวาปีปทุม จังหวัดมหาสารคาม แหะๆฉันต้องขอบอกว่าแอบดีใจมากๆที่คนบ้านเดียวกัน ได้มาให้ความรู้และแลกเปลี่ยนเรียนร่วมกัน ในช่วงที่ตอบคำถาม ฉันได้เป็นคนหนึ่งที่ได้ถามคำถามพ่อผู้ใหญ่ แบบขออนุญาติใช้เสียงในฟิล์ม (พูดภาษาอีสานพื้นบ้านภาษาถิ่น ด้วยความภูมิใจ แบบว่าลาวแท้ๆจ้า ^_^) ขณะที่ถามพยายามไม่ตื่นเต้น แต่ก็ตื่นเต้นจนเห็นได้ชัด คือปรากฏการณ์เส้นเสียงสั่น 555 ไม่เคยเลยจริงๆนะคะที่นำเสนอแล้วจะไม่ตื่นเต้น) "พ่อผุใหญ่จ้า ซุมื่อนี่น้อจ้า เด็กน้อยวัยรุ่น เยาวชนบ้านเฮา สังเกตเห็นว่าเลิกโรงเรียนมากะขี่รถมอไซต์เซิ่นหั่นเซิ่นนี่ ปัญหาด้านเพศ ด้านยาเสพติด ขโมยขโจร เข้ามาในหมู่บ้าน ยุบ้านพ่อ ผุใหญ่วิธีการหรือแนวทางในการแก้ปัญหาจั่งได๋จ้า จั่งสิดึงเด็กน้อยเยาวชนเข้ามาร่วมกิจกรรมร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชุมชน เกิดจิตสำนึกเกิดจิตอาสาในหมู่บ้านนะจ้า" พ่อผุใหญ่บอกว่า " กะมีการตั้งกฏกติกาของไทยบ้าน ผุไดเฮ็ดผิดกะสิถูกลงโทษ ปรับเป็นเงินแหน่...จั่งสิหล่ะ" นอกจากฉันยังชอบที่ผุใหญ่พูดถึงเรื่อง รถพุ่มพวง (รถที่มีของขายบรรจุใส่ในถุงพลาสติคห้องตามรถ แล้ววิ่งเข้าไปขายในหมู่บ้านตอนเช้า-เย็น) ผู้ใหญ่นำชาวบ้านหันหลังให้กับรถพุ่มพวง ทำให้ดู ว่า "การกินทุกอย่างที่เราปลูก ปลูกทุกอย่างที่เรากิน" เป็นอย่างไรทำได้จริงไหม แล้วจะทำให้ชาวบ้านมีชิวิตอยู่ได้โดยไม่ลำบากต้องพึ่งพาคนอื่นตลอดเวลา ซึ่งฉันเห็นจะจริง
สมัยเมื่อครั้งฉันยังเป็นเด็กๆตัวเล็กๆวิ่งเล่นตามทุ่งนา เรียนรู้วิถีชีวิตคนบ้านนา พบว่าตามคันนามีพืชผักนานาชนิดปลูกไว้กิน เหลือกินยังได้ขาย...มีทั้งมะละกอ พริก มะกอก มะเขือ หน่อไม้ ฯลฯ ในท้องร่องน้ำเล็กๆก็มีการนำตาข่ายไปดักปลา ใช้ไซดักปลา หรือใช้แหหว่านหาปลามาทำอาหารกันแบบสดและได้คุณค่าทางอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเรียกว่า พอถึงหน้านาแทบไม่ต้องซื้อหาอาหารอะไรไปเลย แค่นึ่งข้าวเหนียวใส่กล่องข้าว (กระติ๊บข้าว)ใบโตๆไปก็เพียงพอแล้ว...
ในปัจจุบันภาพเล่านี้ฉันไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก สมัยก่อนพ่อจะชอบออกไปหากิน(หาอาหารตอนกลางคืน)เป็นประจำ หาปู ปลา กบเขียด หลากหลายอย่างตามแต่จะหาได้ ในท้องไร่ท้องนา คุ้งน้ำ...โดยเฉพาพหน้าฝน ฉันดีใจทุกครั้งที่เห็นพ่อได้ปลาตัวโตๆและได้จำนวนมากมมาฝากฉันทุกครั้ง...(พ่อเป็นคนขยันมากนะคะ) ^_^
ทุกวันนี้ที่หมู่บ้านของฉันไม่มีแล้วภาพเล่านั้น ไม่มีแล้วภาพรถพุ่มพวง...ติดตามตอนต่อไปนะคะ ตอนนี้ขอไปทำธุระต่อก่อนค่ะ...^_^
ความเห็น (22)
สวัสดี ครับ คุณ เทียนน้อย
อ่านแล้ว....รู้สึกตามบันทึก เลย นะครับ
ไม่ทราบว่า..มีรูปให้ดูบ้างมั้ย ครับ
จะคอยติดตาม อ่าน ตอนต่อไป
ขอบคุณ ครับ
สวัสดีค่ะน้องเทียนน้อย
รู้สึกอิ่มเอมจากการบันทึกนี้ค่ะ
คุณค่าของความงดงามของชนบท ปัจจุบันกลายเป็นความทรงจำ...
แต่หากความทรงจำนั้นแหละที่เป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจให้แช่มชื่นได้...ในสภาวะของสังคมปัจจุบันที่มีเป็นความวุ่นวาย
จะคอยติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณที่เข้าไปทักทาย...และอ่านเรื่องราวของคุณครูเสงี่ยมค่ะ
- ตามมาก่อกวนอาจารย์
- ที่บ้านไร่ผมปลูกทุกๆๆอย่างครับ
- ตามไปดูนะครับที่นี่ครับ
- ที่นี่อีกเต็มเลยครับ
- ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ พี่เทียนน้อย
ดีใจที่ได้พบกันในงาน GotoKnow Forum สัญจร ค่ะ ^_^
แวะมาฟังอีกรอบครับ
"...พ่อผุใหญ่จ้า ซุมื่อนี่น้อจ้า เด็กน้อยวัยรุ่น เยาวชนบ้านเฮา สังเกตเห็นว่าเลิกโรงเรียนมากะขี่รถมอไซต์เซิ่นหั่นเซิ่นนี่ ปัญหาด้านเพศ ด้านยาเสพติด ขโมยขโจร เข้ามาในหมู่บ้าน ยุบ้านพ่อ ผุใหญ่วิธีการหรือแนวทางในการแก้ปัญหาจั่งได๋จ้า จั่งสิดึงเด็กน้อยเยาวชนเข้ามาร่วมกิจกรรมร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชุมชน เกิดจิตสำนึกเกิดจิตอาสาในหมู่บ้านนะจ้า..."
สวัสดีคะ
ตามอ่านและถามขาวคะ ดีใจที่ได้รู้จักน้องสาวแบบตัวเป็น ๆคะ
สบายดีนะคะ
ตามไปเอารูปที่blog ไก่มาดูก็ได้นะ มีเยอะ
ได้ยินเสียงเว้าอีสานมาแต่ไกล ;)
มาเยี่ยมคร้าบ
สวัสดีค่ะ
- แนะนำคนซ้ายมือทำให้เราต้องทำความรู้จักคนอื่นมากขึ้นนะคะ
- อ.ขจิตเห็นคนสวยไม่ได้นะชวนไปไร่เชียว อิอิ
สวัสดีค่ะน้องมะปรางเปรี้ยว 555
ตกลงเราเป็นพี่หรือนี่ อิอิอิ ชอบคิดว่าตัวเองเป็นเด็ก หุหุ
ขอบคุณและยินดีมากเช่นกันจ้า ^_^
แหะๆพี่หนานเกียรติ จ๋า
ยังแบบว่า ไม่น่าเสียงสั่นเล้ย
ไม่งั้นเสียงจะน่าฟังกว่านี้ เน๊อะค่ะเน๊อะ ^_^
ก็หนูตื่นเต้นนะคะ
สวัสดีค่ะพี่ ประกาย~natachoei ที่~natadee
ดีใจและยินดีเช่นกันค่ะ
ขอบคุณนะคะ เทียนน้อยจะไปจิ๊กภาพแบบไม่เกรงใจหล่ะนะคะ ^_^
นอกจากภาษาอีสานแล้ว เทียนน้อยยังพอจะอู้คำเมืองได้นะคะ
แบบว่าหลงรักเมืองเหนือนะคะ
ขอบคุณค่ะที่มาเยี่ยมนึกว่าครูพี่เสือจะหายไปไหนซะแล้วนะคะ ^_^
งานหนักพักผ่อนน๊าค่ะ ^_^
แม่นนักเจ้า การแนะนำโตของคนข้างๆ ด้านซ้ายทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้นนะคะ
พี่ พิชชา เราไปทล่มบ้านสวนอ.ขจิตกันค่ะ หุหุหุ ^_^
สวัสดีจ้ะน้องเทียนน้อย
เสียงในฟิล์มน้องทียนน้อยหวานและก็เพราะมากค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
สัมบายดีคุณครูอ่านแล้วนึกถึงสมัยยังเป็นเด็กน้อย
น้องครูเมย์ ค่ะ
มาเป็นกำล้งใจ
ค่ะ
ไว้อย่าลืม ส่งเบอร์โทรให้พี่หน่อยนะ จะบินแล้วจ้า บายล่ะ
ซำบายดีค่ะ
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาทักทาย
ขอบคุณค่ะพี่ปู
ได้ค่ะ จะได้ฟังเสียงพี่สาวแล้วใช่ไหมค่ะ
ดีใจจัง ^_^