" ทะเลยาใจ 2 "
6 สิงหาคม 2552 12.30น.
แค่นึก 2 ทุ่มต้องเดินทางกลับแล้วใจมันแป้วๆทะเลประจวบฯยังคงสวยงามเหมือนเดิม...ขับรถไปจอด
ถอดร้องเท้า...เดินเท้าเปส่าบนพื้นทราย..ก้าวแรกรู้สึกอบอุ่น...เท้าที่บามเบ่งจากการเดินยืนมาก...รู้สึกได้
ถึงการที่เม็ดทรายเล็กๆกำลังกระตุ้นปลายประสาทเล็กของเรา...แต่นั้นไม่เท่าความรู้สึกที่ดี....มองทะเลไม่
มีคลื้นเงียบสงบดี...ใครชังเปรียบว่าทะเลน่ากลัว...ป่าเลย...ทะเลเป็นถิ่นที่อยู่ให้สัตว์น้อยใหญ่ได้อาศัย
แม้นแต่มนุษย์ที่เรียกตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐหารู้มั้ยว่าในชีวิตหนึ่งเราก็มาอาศัยทะเลนับครั้งไม่ถ้วนไม่ว่า
จะเหตุผลใด...ทะเลจึงไม่ได้เป็นสิ่งน่ากลัว...มนุษย์เราเสียอีกที่น่ากลัวกว่าร้อยเท่าพันเท่า..แต่ไม่เคยคิด
เอาตัวเองไปเปรียบความไม่ดี.....ทะเล.....จึงเป็นยารักษาจิตใจได้เป็นอย่างดี......
ครูซ่อมคนเวลามีความทุกข์จะไปที่ทะเล...มองคลื้นช่วยซัดความทุกข์ไปที่...(เป็นความเชื่อส่วนบุคคล
แต่ไม่สงวน...)ถ้าพอมีเวลาว่าใครอยู่ใกล้ทะเลก็ลองดูลองเดินเท้าเปล่าไปตามหาด..เราจะได้ความรู้สึกดีๆ
เห็นสัจธรรมการดำเนินชีวตไปอีกแบบ....
เรนขอโทษที่ไม่ได้ไปเยี่ยม...มีคนไข้ตลอดสงสารเขา...คนไข้รู้ว่าเรากลับมาเสราว์ อาทิตย์ เขาเลยรอ....
นายน่าจะรูจักนิสัยเราดี....ตอนนี้เราไม่ชอบทานส้มตำ..ไม่ชอบทานแกงเขียวหวาน...ไม่ชอบ
ขนมหวานแล้ว...จะรอเข้ามาอ่านกำลังใจที่นายให้ทุกวันขอบคุณมากเพื่อนแท้...คำสั่งออกยัง
คนดีต้องงได้แต่สิ่งที่ดี...(แต่ไม่แน่ใจน่ะเขาว่าอย่างนั้นแต่ตัวเราว่าไม่จริง)
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ..ชื่อทะเลยาใจ..มีความหมายนะค่ะ..สบายดีมั้ยค่ะ..ครูซ่อมคน
ทะเลสวยงามเสมอ สร้างความสวยงามในใจเหมือนทะเลนะคะ
อยากบอกว่า ทะเลไม่ได้สวยงามเสมอไปหรอกนะอย่าคาดหวังมาก
นัก แต่มันมีอะไรให้น่าค้นหาต่างหากก็เหมือนคนนั่นหล่ะ ว่ามะ
ขอบคุณคุณรินดา...คุณหน่อยหน่าค่ะที่แวะเวียนมา...
ครูลิ้ม...สำหรับครูซ่อมคนทะเลยังไงก็สวยงามเสมอ...เพราะมันไม่เคยทำลาย
ครูซ่อมคน...ครูลิ้มจะตอบว่า...มันอยู่ที่ใจ...ใช่ป่าว