นักสู้...ข้ามชาติ
สองมือที่ขยับล้อรถเข็นอย่างกระตือรือร้น เข้าห้องนั้น ออกห้องนี้ รอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนไปหน้า ฉายแววปลื้มปิติอย่างเก็บอาการไว้ไม่อยู่ วันนี้ "ตาหวาน" ได้กลับบ้านแล้ว 3 ปีที่ตาหวานนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่พลิกผันชีวิตจากผู้ชายธรรมดาร่างกายแข็งแรง มาเป็นผู้ป่วยนอนรอความหวังว่าจะหายเป็นปกติ? จะเดินได้เหมือนเดิม? แต่วันเวลาผ่านไปนานเหลือเกิน จน ณ.วันนี้หวังแต่จะช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุดเท่านั้นเอง ก่อนกลับบ้าน ตาหวาน ขอไปร่ำลาเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลทุกฝ่าย ทุกแผนก
"กลับแล้วครับ ผมกลับก่อนครับ"
คือคำพูดที่เปล่งเสียงออกมา พร้อมสองมือที่ยกขึ้นเพื่อขอบคุณ ตาหวานดีใจมาก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่จะได้กลับบ้านเสียที
"ตาหวานเป็นเหมือนสมาชิกในวอร์ดคนหนึ่งไปเสียแล้ว
ถ้าตาหวานไม่อยู่ หญิงคงเหงาถ้าขึ้นเวรมาแล้วไม่เห็นตาหวาน
แล้วใครจะช่วยหญิงพับก๊อซ พับถุงกระดาษ"
น้องผู้ช่วยเหลือคนไข้ เอ่ยความในใจ เมื่อรับรู้ว่าตาหวานจะกลับไปอยู่บ้านแล้ว เรียกเสียงหัวเราะจากคนฟังได้พอสมควร รับรู้ถึงความคิดถึงที่เหมือนคนรู้จักจะจากลา
"ตาหวาน" เป็นชาวพม่า อายุราว 50 ปี แต่ที่เรียกว่า "ตา" นำหน้าชื่อก็เป็นเพราะเรียกต่อกันมาจนติดปาก จำที่มาไม่ได้เสียแล้ว ตาหวานมาตั้งรกรากอยู่ในประเทศไทย และได้แต่งงานกับคนไทย ครอบครัวตาหวานมีสมาชิก 6 คน คือ ตาหวาน ภรรยา ลูกสาว ลูกเขย และหลานสาวอีก 2 คน ทุกวันตาหวานจะออกไปรับจ้างทำงานในสวนผลไม้ มีเวลาว่างก็เก็บผักที่ในสวน เช่น ผักกูด ผักเหลียง มาขาย พอเป็นรายได้เสริมเล็ก ๆ น้อย
วันหนึ่ง ตาหวานออกไปทำงานตามปกติ แต่วันนี้พิเศษกว่าทุกวันตาหวานนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ลูกเขย แทนการเดินเท้าตามปกติ
" ปัง ปัง "
มอเตอร์ไซด์ที่ตาหวามนั่งซ้อนท้ายส่ายไปมาราวกับควบคุมไม่อยู่ ไถลตกไปข้างทาง สองร่างกระเด็นตกจากรถ
"มีคนถูกยิง"
ชาวบ้านแถวนั้น ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ตาหวานรู้สึกใจเสียขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่ามีคนถูกยิง จะลุกไปดูลูกเขยด้วยความเป็นห่วง แต่ทันใดนั่นเองตาหวานรับรู้ว่าตนเองขยับขาไม่ได้
พลเมืองดีได้นำตาหวานส่งโรงพยาบาล ส่วนลูกเขยเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ตาหวานถูกยิงบริเวณรักแร้และสันหลัง รอดตายได้อย่างหวุดหวิด หมอบอกว่า เพราะตาหวานถูกยิงบริเวณไขสันหลังทำให้เส้นประสาทถูกทำลายตั้งแต่บริเวณเอวลงมา ต้องส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลจังหวัดใกล้เคียง 3 วันต่อมาตาหวานได้ถูกส่งตัวกลับมาดูแลต่อที่โรงพยาบาลพะโต๊ะ 30 กันยายน 2548 จนวันที่ 3 มกราคม 2552 เวลา 3 ปี กว่าที่ตาหวานอยู่กับเรา นานจนไม่น่าแปลกใจเลยที่ทีมงานจะรู้สึกว่าตาหวานกลายเป็นสมาชิกคนหนึ่งของโรงพยาบาล ชาวบ้านถกเถียงต่างๆนานาถึงสาเหตุของการถูกลอบยิงในครั้งนี้ ส่วนหนึ่งว่ากันว่าเพราะตาหวานเป็นอาสาสมัครอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้เลยขัดขากับบรรดาผู้ลักลอบตัดไม้ทำลายป่า
แรก ๆ "ป้าแป๋ว" ก็อยากให้ตาหวานกลับไปอยู่บ้าน เหตุผลที่หญิงวัยกลางคน ร่างสูงโปร่ง ผมซอยสั้น สีหน้าหม่นหมอง ผู้เป็นภรรยาของตาหวานคนนี้ไม่ยอมให้ตาหวานนอนโรงพยาบาลเนื่องจากกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย เพราะเป็นต่างด้าวที่ไม่มีสิทธิ อีกทั้งภาระในการเฝ้าไข้ ทำให้ป้าแป๋วเองก็จะไม่ได้ทำงาน ลูกสาวกับหลานสาวที่ยังเสียขวัญ ก็ยังไม่กล้าทิ้งไว้ให้อยู่เพียงลำพัง ทีมงานได้คุยกับป้าแป๋ว ว่าไม่ต้องกังวลในเรื่องค่าใช้จ่าย ทางโรงพยาบาลยินดีที่จะไม่เรียกเก็บค่ารักษาพยาบาล ป้าแป๋วไม่ต้องอยู่เฝ้าทุกวันก็ได้ พยาบาลดูแลให้เองเพียงแต่ให้มาบ้างถ้าวันไหนป้าแป๋วสะดวก แรก ๆ ป้าแป๋วก็มีสีหน้าแววตาที่หดหู่ไม่ค่อยสบายใจ นานวันเข้าก็เริ่มปรับตัว ดูมีความสุข และเป็นกันเองกับทีมงานมากขึ้น
ตาหวานนอนบนเตียงด้วยสีหน้าอมทุกข์ มองเหม่อ เหมือนคนสิ้นหวัง ตาหวานมีปัญหาในการรักษาหลายอย่างตั้งแต่แผลกดทับบริเวณก้นกบขนาดเท่ากำปั้น ไข้สูงขึ้นๆลงๆจากการติดเชื้อสายสวนปัสสาวะ นาน ๆ ครั้งที่ตาหวานจะพูดหรือถามออกมาด้วยสำเนียงแปร่ง ๆ ส่วนใหญ่ประมาณว่า
"ผมจะหายไหมครับ จะเดินได้หรือเปล่าครับ" ทั้งป้าแป๋ว ทั้งตาหวานต่างรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อในทุกครั้ง แต่ความหวังก็เลือนลางไปทุกวัน บางช่วงตาหวานท้อแท้ หมดกำลังใจ ก็นอนนั่งอยู่กับเตียงไม่ทำอะไรไปเฉย ๆ
ทีมงานก็ระดมพลังใจส่งมอบให้ตาหวาน ตั้งแต่ชวนพูดคุย ชวนออกกำลังกายเบา ๆ บนเตียง สร้างคุณค่าโดยให้ตาหวานช่วยพับก๊อส พับถุงกระดาษในช่วงเวลาว่าง ๆ นานไปบนโต๊ะข้างเตียง ในช่วงหลัง เต็มไปด้วยสิ่งของมากมายไม่ว่าจะเป็น ถุงกระดาษ ภาพวาดระบายสี หรือ นาฬิกากระดาษที่บอกตารางเวลาปฏิบัติกิจกรรม และพลิกตะแคงตัวทุก 2 ชั่วโมงเพื่อให้ตาหวานดูเวลาแล้วทำได้ด้วยตนเอง
หัวหน้ากลุ่มการพยาบาลก็เกณฑ์น้องผู้ช่วยเหลือที่ว่าง ๆ มาช่วยกันเข็นตาหวานไปชื่นชมธรรมชาติ ออกจากวอร์ดทุกวัน พร้อมกับฝึกให้ตาหวานได้ขยับลุก - นั่ง รถเข็นไปด้วยพร้อมกัน เลยสร้างความคุ้นเคยและสนิทสนมกันราวญาติพี่น้อง
เมื่อตาหวานลุกนั่งได้เอง พลิกตะแคงตัวได้เอง เริ่มลงจากเตียงและใช้รถเข็นได้ เมื่อแผลก้นกบได้หายดี เมื่อนั้นตาหวานก็จะได้กลับบ้าน และวันนั้นก็มาถึง ด้วยบรรยากาศแห่งความสุข พยาบาลบางคนน้ำตาซึม สีหน้าเศร้า ๆ ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน "ตาหวานเป็นคนไข้ที่น่ารัก นิสัยดี ทุกคนดีใจที่ตาหวานได้กลับบ้าน แต่ลึก ๆ ก็อดใจหายไม่ได้"
รถออกจากโรงพยาบาลเวลาประมาณ 14.00 น. ลุงหวานพยุงตัวเองจากรถเข็นขึ้นไปนั่งบนรถปิกอัพของโรงพยาบาลด้วยความคล่องแคล่ว ตลอดระยะทางจากโรงพยาบาลถึงบ้านประมาณ 15 กิโลเมตร 2 ข้างทางเป็นป่า มีถนนเล็ก ๆ พอให้รถผ่านได้ ตาหวานเล่าถึงสถานที่ที่ไปเก็บ ผักกูด สถานที่ที่ถูกยิง และสวนของเฒ่าแก่ใจดีที่ซื้อรถเข็นให้แก ตาหวานพูดภาษาไทยได้บ้าง แต่บางคำก็ฟังไม่ออก ต้องตั้งใจฟัง
เมื่อถึงบ้าน ตาหวานช่วยตัวเอง ประคองตัวเองลงจากรถและนั่งบนรถเข็น และเข็นรถเข้าบ้านด้วยแรงจากมือทั้ง 2 ข้าง ในบ้านได้ถูกตระเตรียมพื้นที่สำหรับรับตาหวานกลับมาเป็นอย่างดี พื้นต่างระดับได้เทปูนทับเป็นทางลาด มีรอกในการบริหารขา แขวนไว้บนขื่อ ที่ปลายเตียง ทีมงานบอกให้ตาหวานทำทุกวัน และแคร่ไม้สำหรับอาบน้ำ ขับถ่าย ดูสะดวก และสะอาดสะอ้านเป็นอย่างดี
ตาหวานไม่ใช่ภาระของสังคม ตาหวานช่วยเหลือตัวเองได้ ทำงานได้ ทุกวันนี้ตาหวานช่วยป้าแป๋วสับหมากเอาหมากไปขายพอเลี้ยงชีพได้ ตาหวานมีความสุขดี อยู่กับครอบครัวและลูก ๆ หลาน ๆ ทุก ๆ สิ้นเดือนทีมงานก็ไปเปลี่ยนสายสวนปัสสาวะให้เพราะผู้อำนวยการท่านไม่อยากให้ตาหวานต้องเหมารถมาโรงพยาบาลเอง เพราะต้องเสียค่าใช้จ่ายโดยไม่จำเป็น
เมื่อมาทบทวนเรื่องราวของตาหวาน มีแต่สิ่งดี ๆ ที่ทุกคนได้พูดถึง ค่าใช้จ่ายเกือบล้านบาทที่แอบไปสอบถามมาเพราะความอยากรู้ ไม่ถูกนำมาเป็นประเด็นสำคัญเลย อดดีใจและชื่นชมทีมงานไม่ได้ในการบริการที่ดี บนความโชคร้ายอย่างน้อยตาหวานก็ยังโชคดีที่สามารถก้าวผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้....สู้ต่อไปนะตาหวาน
ชะอ้อน สุทธิคณะ
ความเห็น (29)
- มองให้โชคร้ายก็...โชคร้าย มองให้โชคดีก็...โชคดี
มองสุขก็สุข มองทุกข์ก็ทุกข์ ก็แค่มุมมอง....
- แต่ขาดไม่ได้ คือ กำลังใจ
- สู้เพื่อเอาชนะใจที่จะมองร้ายให้กลายเป็นดี..มองทุกข์ให้กลายเป็นสุข..
- เรามีหน้าที่ดูแลประคับประคองมุมมองของคนไข้ เช่นเดียวกันกับ มุมมองของเรา ..คนทำงาน...อิอิ
- สวัสดีค่ะมาชื่นชมผลงานดี ๆ
- ขอเป็นกำลังใจให้ตาหวานยอดนักสู้...ข้ามชาติ...ของเรา...
- ขอเป็นกำลังใจให้ทีมงาน แพทย์ , พยาบาลทุกคน ที่ได้พยายามส่งมอบสิ่งดี ๆ ให้กับลูกค้าของเราทั้งที่โรงพยาบาล และยังตามไปเยี่ยมบ้านอย่างสม่ำเสมอ เพราะคุณคือคนสำคัญ
สวัสดีค่ะ
* เล่าเรื่องได้ดีเหมือนเช่นเคยนะคะ
* ทำงานแบบนี้ต้องเรียกว่า บริการด้วยหัวใจจริงๆค่ะ
* เป็นกำลังใจให้ทุกคน ชาวรพ.พะโต๊ะ ทำดีต่อไปนะคะ
สุข ทุกข์ ใครกำหนด อนาคตไม่มีใครรู้ อดีต คือ สิ่งที่บอกถึงการกระทำ ผู้ให้บริการทุกคนล้วนแต่ต้องการให้งานออกมาดี อยากมอบสิ่งดีๆๆ ความรู้สึกดีๆๆ แต่จะดีแค่ไหน ไม่มีใครบอกได้ชัดเจน เท่ากับคนรับ ทำดี และทำดีต่อไป.......โชคดีน่ะจ๊ะทีมงานพะโต๊ะ โชคดีจ๊ะ ตาหวาน
คนข้างเคียง
สวัสดีค่ะ
*รู้สึกดีมาก กับเรื่องราวของตาหวาน
*รู้สึกดีมากๆ กับทีมงานพะโต๊ะ
*รู้สึกดีมากๆๆ กับคนเขียน
*รู้สึกดีมากๆๆๆ กับคนอ่าน
ขอบอกว่า ไอ้ที่ทำนะดีแล้ว ร่วมเป็นกำลังใจทำดีต่อไป
กำลังใจและความรักจากเพื่อนมนุษย์ เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ใหกำลังใจกับทุกคนนะครับ
- ขอบคุณคุณนครที่ได้ติดตามให้กำลังตลอดมา
- พลังที่ทำให้คนอยู่รอดคือพลังใจ
- ทุกคนสามารถทำความดีได้
- สวัสดีคะคุณทอฝัน ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจ
- เมื่อก่อนไม่รู้จักคำว่า บริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ แต่สิ่งที่ทำคือความสุขที่ได้ทำสิ่งดีให้กับเขา บางครั้งตัดผมให้ บางครั้งควักอึให้ สิ่งสุดท้ายที่ได้รับคือความสุขทางใจ
คนเราไม่จำเป็นต้องแบ่งชนชั้นวรรณะหรือเชื้อชาติใดก็สามรถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้ดังเช่น ร.พ. พะโต๊ะ เราบริการประใจ ควบคู่คุณภาพมาตรฐานอยู่แล้วใช่ไม่ค่ะ พี่ ชอ้อนๆๆๆๆๆๆๆขา
- ขอบคุณมากค่ะน้องแหม่ม ที่ติดตามผลงานและให้กำลังใจเสมอมา
- ดีใจมากที่ได้ยินเสียงอันไพเราะของน้องแหม่มเรียกชื่อผู้มีอุปการะคุณกับรพ.ของเรา( คนไข้นะไม่ใช่คนอื่น)
- ประทับใจที่เห็นน้องแหม่มในภาพที่กุลีกุจอตักอาหารแจกจ่ายแก่ผู้ป่วยคลินิกเบาหวานในทุกเช้าที่มีคลินิก
- บางครั้งยังอาสาไปช่วยดูแลคนไข้ที่ ERช่วยเช็ดตัวคนไข้
- เห็นไหมค่ะว่าน้องแหม่มก็สามารถบริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์เช่นกัน
สวัสดีค่ะ ขอใช้คำว่าคนเคียงข้าง นะคะ เพราะ คนข้างเคียงมีแล้ว อิอิ
ชื่นชมและเป็นกำลังใจค่ะ ขยันมากๆ เลยค่ะ
สะท้อนการดูแลตนเองเมื่อกลับไปอยู่บ้านได้เป็นอย่างดีค่ะ วางแผนจำหน่ายของแท้ เลยค่ะ
ยินดีด้วยนะคะพี่อ้อน บริการด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์จริงๆ humenize health care อยู่ในตัวของพวกเราทุกคนอยู่แล้ว เพียงแต่จะนำมาใช้หรือไม่เท่านั้นเอง พี่อ้อนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
เห็นรอยยิ้มของตาหวานในวันนี้แล้ว มีความสุขครับ ขอบคุณทีมงานทุกคนที่ได้ร่วมทำสิ่งดีๆ ขอบคุณพี่อ้อนและจะเป็นกำลังใจให้ต่อไป
เนี่ยนะ ความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่
เห็นรอยยิ้มของคนที่วันหนึ่งเคยสิ้นหวัง
ทำให้คนยิ้ม(อย่างมีความสุข)ม่ะใช่เรื่องง่ายเนอะ
แต่เราก้อทำได้..
และหวังไว้ว่าชาวพะโต๊ะจะมีรอยยิ้มแบบนี้ทุกคนเมื่อกลับบ้าน
ขอเป็นกำลังใจให้คนทำงานนะจ้ะ
ขอเป็นกำลังใจ ให้ป้าอ้อน นำเรื่องราวดีๆ มาเล่าสู่น้องๆ ชาวพะโต๊ะ กันอีกนะค่ะ
จะเข้ามาติดตามอย่างสม่ำเสมอค่ะ
- วันก่อนออกหน่วยแพทย์ที่ตะแบกงาม ขากลับผ่านทางบ้านตาหวาน...อยู่ท่ามกลางป่าที่ไกลมาก...ได้ยินท่านผอ.ที่นั่งมาในรถด้วย พูดว่าไกลและลำบากขนาดนี้จะให้ตาหวานกลับบ้านและเดินทางมาทำแผลทุกวันได้อย่างไร ...ขอบคุณแทนชาวพะโต๊ะและตาหวานด้วย "กับการบริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์"
- ขอบคุณพี่ชะอ้อนที่เล่าได้น่าติดตามครับ หวังว่าคงมีโอกาสได้อ่านเรื่องของพี่อีกนะครับ
จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ...
เมื่อก่อนหน้านี้ต้องยกตาหวานขึ้นลงเตียงทุกวัน
แต่ตอนนี้ตาหวานช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว..ดีใจด้วย..
จ๋า ( สหกรณ์ )
พี่อ้อนเขียนเก่งจังเลยอ่านแล้วสนุกดีค่ะ ตาหวานไปแล้วหญิงคงขาดผู้ช่วยไปเลยใช่มั้ย
ค่ะ ตาหวานคงดีใจที่ได้กลับบ้าน แต่หญิงซิน่าจ๋งจ๋าน(แซวเล่นน่ะค่ะ)
- ขอบคุณอาจารย์พอลล่าที่ปรึกษาตัวน้อยทีมาให้กำลังใจนะคะงานนี้ขอตบมือดังๆให้กับทีมงานผู้ป่วยในรพ.พะโต๊ะที่ทุ่มเทกำลังใจและวางแผนการดูแลตาหวานเป็นอย่างดี
- sha -พะโต๊ะทุกคนจะตั้งใจทำงานคะ
- ขอบคุณ sha - พะโต๊ะที่ช่วยขัดเกลาเรื่องนี้ให้น่าติดตาม
- นักมวยจะดีไม่ได้ถ้าปราศจากโค้ท
- ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้
- ขอบคุณท่านผู้อำนวยการที่เป็นกำลังใจให้
- ที่นี่ทุกคนทำงานบริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์เพราะเรา
มีท่านผอ.เป็นแบบอย่างที่ดี
- ทุกครั้งที่เอ่ยปากร้องขออะไรให้ผู้ป่วยท่านไม่เคยขัดข้อง
- ภูมิใจที่ได้อยู่ในสถานที่แห่งนี้
- สัญญาจะทำต่อไป
- ขอบคุณพี่หัวหน้าที่มาเป็นกำลังใจให้
- สัญญาว่าจะผลิตเรื่องใหม่ๆมาสู่สายตาท่านผู้อ่านและผู้ที่มุ่งมั่นบริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ทุกท่าน
- ขอบคุณน้องจ๋าที่มาให้กำลังใจ
- ตาหวานโชคดีนะที่มาเจอผอ.ที่ใจดี มีเมตตา
- ขอบคุณคุณกิ่งใผ่ที่มาเป็นกำลังให้
- คุณกิ่งใผ่ก็เป็นคนสำคัญที่ทำให้ตาหวานได้กลับบ้านในวันนี้
- ขอชื่นชมทีมผู้ป่วยในที่ทุ่มเทแรงใจและบริการที่ดีแก่เพื่อนมนุษย์ทุกคน
น่าอ่านมากคับ สิ่งดีๆที่น่าประทับใจ
เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคับ
*ป้าอ้อนเขียนเรื่องเก่งจังค่ะ.. *อ่านแล้วรุ้สึกประทับใจ น่าชื่นชมกับทีมงานทุก ๆท่าน ที่ระดมพลังกันช่วยเหลือตาหวาน *คนเราคงไม่โชคร้ายเสมอไปหรอกค่ะ คงต้องเจอสิ่งที่ดีบ้างแหละ (จริงมั้ยค่ะ)
เป็นกำลังจัยหัยนะค่ะ.....ป้าอ้อน
ขอบคุณหนูป๋อมมากเลยที่เป็นกำลังใจให้
ตัวเองก็มีเรื่องราวดีๆตั้งมากมายเขียนมาซิอยากอ่านนะค่ะ