ชีวิตข้า "ฟ้า" ลิขิต...!

 

คนเรามักคิดว่าปุยเมฆและท้องฟ้า คือ “สวรรค์” สวรรค์คือฟ้า ฟ้าคือ “สวรรค์”
คนเราทั้งหลายจึงมุ่งแต่จะขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยสมมติว่าถ้าขึ้นไปได้แล้วก็คือได้ขึ้น “สวรรค์”

คนบางคนทำความชั่วทั้งชีวิต แต่ขออย่างเดียวตอนตายไปแล้วช่วยเขากระดูกของเขาบรรจุใส่ไว้ใน “พลุ” แล้วจุดขึ้นไปให้สูงที่สุดเพราะคิดว่าจะช่วยให้เขาได้ขึ้นไปสู่ “สวรรค์”

คนบางคนกราบอ้อนวอนต่อ “เทพยดา” แล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้าเพื่อให้ “เงิน” นั้นปลิวตกลงมาจาก “สวรรค์”

ไม่แตกต่างอะไรกับคนทำ “บุญ”
คนทำบุญก็หวังว่าตอนตายก็จะได้ไป “สวรรค์”
คนทำความความชั่วก็หวังว่าฟ้าจะลบล้างให้ คนทำความดีก็หวังจะว่าฟ้าจะ “บันดาล” ผลตอบแทนมาให้

 

วาทกรรมแห่งสังคมทำให้เรามีความเชื่อแบบนั้นว่า “สวรรค์อยู่บนฟ้าและนรกอยู่ใต้ดิน”
คนเราทั้งหลายจึงมีความเชื่ออยู่แบบ “รูปธรรม”
ตอนตายขออยู่บนฟ้า จะไม่ยอมก้มหน้าลงมาสู่ดิน

คนเราเดี๋ยวนี้จึงทำบุญโดยไม่รู้จักบุญ ทำบาปโดยไม่เห็นว่าเป็นบาป...
คนเราเดี๋ยวนี้จึงห่างเหินจากสัจธรรม “ความจริง” ที่ว่า
“สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ”
จะทำดี จะทำชั่วอย่างไร มันก็อยู่ในจิต อยู่ในใจของเราทั้งนั้น

คนทำดี ก็ได้ดีด้วยการกระทำของตนเอง
คนทำชั่ว ก็ได้ “ชั่ว” จากการกระทำของตนเอง
ไม่มีฟ้า ไม่มีสวรรค์ที่ไหนจะมาลิขิตหรือดลบันดาลอะไรได้

ศาสนาพุทธสอนให้เรามี “เหตุและผล”
ทำดีต้องได้ดี ทำชั่วต้องได้ชั่ว...

คนเดี๋ยวนี้มักทำชั่วแล้วไปสวดอ้อนวอนขอจากท้องฟ้าหรือสวรรค์ขอให้ได้ผลดี แล้วท้องฟ้าที่ไหนจะให้ได้หรือ...?
คนเดี๋ยวนี้ทำดีหนึ่ง ก็ไปอ้อนวอนขอจากท้องฟ้าว่าขอให้ผลสะท้อนย้อนกลับมาสัก “ล้าน...”

ท้องฟ้านั้นบันดาลได้แต่สายฝน ลม และแดด
จงรู้จักท้องฟ้า และใช้สิ่งที่ท้องฟ้าบันดาลมาให้ในทาง “วิทยาศาสตร์”
ท้องฟ้าไม่สามารถบันดาลอะไรให้ได้ในทาง “ไสยศาสตร์”

การกระทำดี การกระทำชั่วมีเหตุผลทาง “วิทยาศาสตร์”
ขอจงพิสูจน์การกระทำของตนเองด้วย “เหตุและผล”
เดินไปด้วยการทอดสายตามองตรง แล้วจะไม่หลง “สัปดน” ว่า ชีวิตข้า “ฟ้า” ลิขิต...

[ณัฐรดา]

สวัสดียามเช้าค่ะ

ตามมาอ่านธรรม

[สิงห์ ป่าสัก]

• แวะมารับสิ่งดีๆ ครับ