ความเอื้ออาทรที่มาในเวลาที่คาดไม่ถึง พึงเรียกว่า “ความรัก”
ความเอื้ออาทรที่มาในเวลาที่คาดไม่ถึง พึงเรียกว่า “ความรัก”
ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในองค์กร ผมรู้สึกว่า ที่ที่ผมอยู่มีสิ่งที่ไม่ธรรมดา แต่ไม่อาจจะทราบได้ว่า สิ่งนั้นคืออะไร ผมบัญญัติชีวิตตนเองไว้ว่า ณ เวลานึงเราต้องโตขึ้นทั้งชีวิต และการทำงาน ผมจึงอาสาเข้ามาทำงานที่หลาย ๆ คนไม่อยากมาทำ และหลาย ๆ คนก็เข้ามาหาประโยชน์จากมัน
โรงพยาบาลบ้านหมอ เป็นเป้าหมายของผมที่จะเติมเต็มชีวิต ภายหลังการเรียนปริญญาโท รัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต ผมเรียนรู้การทำงานภาครัฐใหม่ ๆ มากมายจากมหาวิทยาลัยมามากมาย แต่สิ่งที่มหาวิทยาลัยทุกที่ไม่สามารถให้ได้ คือ ประสบการณ์ที่เราต้องประสบกับปัญหา หรือในแง่มุมบวกที่เราจะเรียกว่า “โอกาสพัฒนา “
“ปัญหามีไว้ให้แก้ ไม่ได้มีไว้ให้ทุกข์” เป็นประโยคนึงที่ผมจะฉุกคิดขึ้นมาในยามที่ตนเองหล่นลงไปในอุปสรรคของการพัฒนา ความที่เราจมอยู่ในปัญหา ก็เปรียบเสมือน เรากำลังอยู่ในน้ำในตุ่ม ที่ตะกอนลอยเคว้งเต็มไปหมดจะมองมุมไหนก็เห็นแต่ความมืดมน ยากที่จะมองพ้นตะกอนเหล่านั้นไปได้ ในทางธรรมกลับเรียก ตะกอนเหล่านั้นว่า “กิเลส” ต้องสงบโดยใช้สติ และปัญญา เพื่อให้ตะกอนเหล่านั้นตกไปอยู่ก้นโอ่ง ในขณะเดียวกันเรากันต้องรู้ว่า ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ตาม ตะกอนนั้น ก็ยังอยู่ในโอ่งเช่นเดิม ไม่มีทางที่จะทำให้ตะกอนมันหายไปได้ บางคนอาจจะบอกว่า เทน้ำออกแล้วขัดมันซิ แต่แล้วน้ำใหม่ที่เทเข้ามา ไม่นาน ก็เริ่มมีตะกอนอยู่เรื่อยไป นี่เป็นความจริงที่สำคัญขององค์กรทุกแห่งมีอยู่ หากเข้าใจว่า องค์กรคือ สิ่งมีชีวิต ที่ต้องการปัจจัยต่าง ๆ ในการเติบโต เช่นเดียวกับ คน
ในการพยายามแก้ปัญหา โดยที่ผมเลือกที่จะมองประโยชน์ของผู้ป่วยมาเป็นอันดับหนึ่ง หน่วยงาน หรือโรงพยาบาลมาเป็นอันดับสองนั้น เราจะลืมสิ่งหนึ่งไป ก็คือ ตัวเอง ผมไม่รู้ว่ามีสิ่งใด หรือมีคลื่นชนิดใดที่สามารถสื่อถึงกันได้ โดยที่เรามองไม่เห็นหรือเปล่า แต่สิ่งที่ผมรับรู้ คือ วันนึงที่โรงพยาบาลมีปัญหา เหมือนตะกอนที่ฟุ้งขึ้นมาในโอ่ง แล้วผมพยายามจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น กลับมีมืออีกกลุ่มหนึ่ง เดินเข้ามาในห้องผู้อำนวยการ ห้องที่มักจะเป็นห้องประชุมเล็ก ๆ ห้องปรึกษางาน และอบรมตามแต่กรณี แต่บรรยากาศเหล่านั้นมันกลับเป็น บรรยากาศของความอาทรที่ผมคาดไม่ถึง ว่ามันจะมาที่ตัวผม ในเวลาที่ผมไม่คิดว่าจะมีมัน ทีมนำของผมเดินเข้ามา กับดอกไม้ช่อเล็ก พร้อมเสียงที่ไม่ได้ดังในหูชั้นนอก กลาง และใน ของผม แต่มันดังอยู่ในใจว่า “หมอคะ พวกเราขอเป็นกำลังใจให้ หมอทำดีแล้ว ขอเพียงแต่อย่าท้อ”
ความเอื้ออาทรที่มาในเวลาที่ไม่คาดถึง ผมขอเรียกสิ่งนี้ว่า “ความรัก” ตามหัวใจที่เต็มปรี่ด้วยรักของผม ณ เวลานี้ ด้วยประสบการณ์ที่ไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน แต่ได้มาจากองค์กรที่มีชีวิต และรักเท่านั้น
ความเห็น (3)
ขอเป็นกำลังใจนะคะ เช่อแล้วค่ะว่า รักเกิดได้ในโรงพยาบาล นำเร่องเล่าดี ๆ มาเล่าอีกนะคะ ติดตามอ่านอยู่ค่ะ ขอบคุณค่ะ
แวะมาให้กำลังใจกันค่ะ
นำเรื่องดี ดี มาเล่าสู่กันฟังอีกนะคะ
...น้ำชา...
ความเอื้ออาทรที่มาในเวลาที่คาดไม่ถึง.....ทำให้รู้สึกได้ถึงสิ่งดีๆและความหวังดีที่เราอาจมองข้ามมันไป..