Put the right man on the right Job
เมื่อวานหลังจากที่เรียนเสร็จก็กลับไปที่โรงเรียนตรวจงานเด็กเหมือนเช่นเคย วันเสาร์ customer service ต้องไปดูโปรเจคที่เทศบาล ธุรการหยุด เหลือแม่บ้านเฝ้า office อยู่คนเดียว
" เป็นไง มั่งวันนี้มีใครเข้ามาไหม" >>>> หมายถึงลูกค้า หรือ คนมาติดต่อ
"ไม่มีค่ะ" >>> แล้ว she ก็หันไปพิมพ์งานอะไรก็ไม่รู้ (แม่บ้านค่ะแม่บ้าน)
"พิมพ์อะไรเหรอ" >>> ก็สงสัยอ่ะก็เลยถาม
"ส่ง email ถึงลูกค้าค่ะ" >>> อันแน่ะ คุณขา... แม่บ้านโรงเรียนอิฉันใช้ email ได้นะค่ะ
มาท้าวความกันนิดนึงเดี๋ยวผู้อ่านจะไม่รู้ที่มาที่ไป คุณน้องออม เธอพึ่งเข้ามาทำงานในตำแหน่ง แม่บ้าน ที่โรงเรียน การศึกษาก็ ม.3 แต่ talkative มั๊กๆ มนุษยสัมพันธ์เป็นเลิศ สนใจใฝ่เรียนรู้ ที่โรงเรียนจะส่งเสริมให้พนักงานทุกคนได้เรียนภาษาอังกฤษฟรี โดยที่ต้องจ่ายค่าหนังสือเรียนเอง และเวลาเรียนซึ่งเป็นเวลาหลังเลิกงานจะไม่ได้ O.T (โถ คุณขา...ให้เรียนฟรีแล้วอิฉันยังต้องจ่ายเงินให้อีกหรือค่ะ จะกินแกลบอยู่แล้วค่ะ) คุณน้องออมเธอก็ขอเรียนด้วย ได้สิค่ะ ไม่มีปัญหา
ช่วงหลังๆ คุณน้องชักเริ่มไม่ค่อยทำความสะอาดโรงเรียนล่ะ มามุ่งมั่นกับการโทรหาลูกค้าที่โทรมาถามรายละเอียด course หรือคอยรับโทรศัพท์แทน ธุรการ และเจ้าหน้าที่ลูกค้าสัมพันธ์ โรงเรียนก็เริ่มดูรกๆ ฝุ่นก็เริ่มมา
พอ customer service กลับมา she ก็ถามทันที
"พี่มะเหมี่ยว course outlined อยู่ไหน หนูจะส่งลูกค้า"
"ลูกค้าจะเรียนอะไรเหรอ" >>>> มะเหมี่ยวถาม
"ไม่รู้ ยังไม่บอกแต่ขอไปก่อน" >>>> ยังไม่รู้ตัวว่าจะถูกเฉ่ง
มันเลยเป็นที่มาของบทสวดครั้งใหญ่อ่ะค่ะ คุณๆ
"ออมเอ้ยหน้าที่ติดต่อ ให้ข้อมูลลูกค้าเนี่ยให้เป็นหน้าที่คนที่เขารับผิดชอบเถอะ ไม่ใช่ว่าหนูทำไม่ได้นะแต่พี่ว่าหนูยังไม่พร้อม หนูยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ข้อมูลบางอย่างถ้าเราให้ลูกค้าไปผิดๆ เนี่ยจะส่งผลถึงภาพพจน์ของโรงเรียนได้ พี่ว่าดีที่ออมเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี แต่ในบางเรื่องยังไม่ถึงเวลา รอให้เราเรียนให้มากกว่านี้ ฟัง พูด อ่าน เขียน ให้คล่องกว่านี้ดีไหม แล้วค่อยมาทำงานตรงนี้"
"งั้นหนูเป็นแม่บ้านอย่างเดิมดีกว่า" >>> หน้าเริ่มงอ น้ำตารื้น
"ไม่ใช่อย่างนั้น ถ้าเรามีศักยภาพพี่ไม่ห้ามและเป็นการเปิดโอกาสให้ตัวเองด้วย ถ้าเรามีโอกาสพัฒนาทำไม่ถึงไม่อยากล่ะ"
"หนูไม่อยากปวดหัว" >>>> she คงงอน
ท่าทางคงไม่เข้าใจ กลุ้มว้อย เข้าใจไหมเนี่ยประเด็นคือ เมื่อไม่พร้อม แล้วไปทำ มันจะออกมาดีไหม คนเราเมื่อไม่ born to be ก็ต้อง try to be แต่การ try to be ก็ต้องหาข้อมูล เรียนรู้ สั่งสมประสบการณ์ก่อน ไม่ใช่มาถึงก็ทำเลย และหน้าที่ความรับผิดชอบหลักของตัวเองยังทำได้ไม่ดีเลยแล้วอย่างอื่นจะทำได้ไหมค่ะ ใครสักคนมาทำให้ลูกน้องดิฉันเข้าใจประเด็นของดิฉันหน่อยได้ไหมค่ะ
ความเห็น (2)
ได้ยิน ผู้บริหารพูดบ่อยค่ะ กลุ่มคำนี้
ค่ะครูอ้อย แต่ทำยากเชียวค่ะ