66. เยือนชุมชนปกากะญอ : บ้านมอวาคี (ตอนแรก)
ห่างหายกับการบันทึก...จากชุมชน ไปนาน
แต่ชีวิตยังคงเดินทางอยู่ และได้เรียนรู้มากมายจากการเดินทาง
......
การเดินทางครั้งล่าสุด เป็นอีกครั้งที่ประทับใจ จึงนำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ
การเดินทางของชีวิตครั้งนี้...มีผู้ร่วมเดินทางถึง 36 คน
เป้าหมายอยู่ที่ บ้านมอวาคี เป็นชุมชนของชาวกระเหรี่ยง-ปกากะญอ
ตั้งอยู่ที่ ต.แม่วิน อ.แม่วาง จ.เชียงใหม่
ใช้เวลา 3 ชั่วโมงเศษ สำหรับการเดินทางจากตัวเมืองเชียงใหม่ ไปถึงหมู่บ้าน
จากเส้นทางที่สะดวกสบาย วิวสวยงาม ไปจนถึงถนนลูกรัง ฝุ่นแดง และเป็นหลุม
พอให้คนเดินทางได้เมารถกันบ้างตามสมควร
แต่พอไปถึงก็คุ้มค่ากับประสบการณ์ที่ได้รับกันถ้วนหน้า
แม้เราจะมีเวลาเพียงวันเดียวในหมู่บ้านแห่งนี้ แต่เรากลับได้เรียนรู้มากมาย
มากกว่าการนั่งทำงานซ้ำซาก จำเจ เป็นเดือนๆ
บ้านมอวาคี มีชื่อเป็นทางการ คือ บ้านหนองมณฑา
เป็นชุมชนของชาวกระเหรี่ยง ที่เรียกตัวเองว่า "ปกากะญอ"
เป็นหนึ่งในหลายๆ ชาติพันธุ์ของชาวไทยภูเขา ที่มีวิถีชีวิตกลมกลืนกับธรรมชาติ
จุดแรกที่เราแวะเข้าไป คือ โรงเรียนของชุมชน ที่ร่วมกันจัดตั้งขึ้น
ระหว่างชาวบ้าน กับ องค์กรอิสระ คือ
สมาคมศูนย์รวมการศึกษาและวัฒนธรรมของชาวไทยภูเขาในประเทศไทย
เมื่อเราไปถึงนั้น เป็นเวลาพักทานอาหารกลางวัน ซึ่งโรงเรียนจัดให้กับนักเรียน
เราจึงได้เห็นบรรยากาศน่ารักๆ ของครูกับนักเรียน ที่ร่วมกันทำอาหาร
และจัดแบ่งกันรับประทาน
หนุ่มน้อยช่วยกันยกหม้อข้าวไปโรงอาหาร
ห่ออาหารที่เด็กน้อยนำมาจากบ้าน
กับข้าวมื้อนี้ของเด็กๆ เป็นผัดถั่วฝักยาวกับไข่
บรรยากาศในโรงอาหาร ....เหมือนจะถามว่า "เมื่อไหร่จะได้กินนะ"
เสร็จจากรับประทานอาหารแล้ว ก็ช่วยกันล้างช้อน ชาม ของตนเอง
หมูน้อย สมาชิกหนึ่งของโรงเรียน... ก็ได้กินอาหารด้วย
"เครื่องกดสบู่ล้างมือ" ติดตั้งไว้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบัน แต่ดูจะ
แปลกแยกจากองค์ประกอบของท้องถิ่น
เสร็จจากอาการกลางวัน ก็ถึงเวลาเล่นของเด็กๆ
ออกมาวาดลวดลาย "กระโดดหนังยาง" กันอย่างสนุกสนาน
การละเล่นที่เล่นได้ทั้งชาย และหญิง ไม่แบ่งเพศ ไม่แบ่งวัย ไม่กำหนดลีลา
จะเห็นได้ว่า เด็กหญิงจะเตรียมพร้อมอยู่แล้ว โดยนุ่งกางเกงขาวยาว
ไว้ข้างในกันทุกคน
ในขณะที่เด็กในเมือง คงลืมการเล่น "กระโดดหนังยาง" กันไปแล้ว
แต่เด็กน้อยที่นี่ ยังสนุกสนานกับอุปกรณ์การเล่นง่ายๆ
ที่สามารถเล่นกันได้ทีละหลายๆ คน
มีทั้งคนเล่น คนเชียร์ และคนที่รอคอย
ได้สนุกสนาน แถมได้ออกกำลังกายไปในตัวอีกด้วย
แล้วยังได้สร้างความสัมพันธ์กันระหว่างกัน มีทั้งการแบ่งปัน
การแข่งขัน การพูดคุย และแลกเปลี่ยนกัน
จบตอนที่ 1
.................
pis.ratana บันทึก
10 สิงหาคม 2552
ความเห็น (10)
อ่านแล้วได้ข้อคิดค่ะ
เห็นเด้กน้อยที่นี่แล้วต้องอมยิ้มค่ะ
เพราะที่โรงเรียนก็ไม่ต่างกัน
เด็กๆจะจับชายกระโปรงขึ้นไปมัดเอวตัวเอง
แต่เด็กผู้ชายที่โรงเรียนของครูต้อยไม่เล่นกระโดดหนังยาง
น่าทึ่ง และแปลกใจมากกับเครื่องกดสบู่ล้างมือ
ขอบคุณค่ะ
- เด็กๆในชนบท ไม่ค่อยมีของเล่นแปลกๆใหม่ๆ และทันสมัย
- กระโดดหนังยาง เป็นการเล่นที่ยังมีให้เห็นค่ะ
- เป็นการเล่นและออกกำลังกายไปพร้อมๆกัน
สวัสดีค่ะ ดูภาพแล้วการแต่งตัวเหมือนปกากะญอที่ชายแดนไทยพม่า บ้านคอโซทะ ต.แม่จัน อ.อุ้มผาง จ.ตาก ค่ะ เคยไปเยี่ยมมาเมื่อลมหนาวปีที่แล้ว และแวะชมน้ำตกทีลอซู
เห็นเด็กๆ แล้วอมยิ้มได้เสมอเลยค่ะ
เห็นดงดอยแล้วคิดถึงบรรยากาศพิสุทธิ์ใส
ขอบคุณมากนะคะ ... ประทับใจชาวปกากะญอค่ะ
... ต้าบรือ ค่ะ ...
สวัสดีค่ะ ครูต้อย
- เห็นเด็กกระโดดหนังยางแล้ว อยากกระโดดบ้างไหมคะ
- เด็กๆ ที่อยู่ไกลๆ มีของเล่นน้อยกว่าเด็กในเมือง
- แต่ก็สนุกไม่แพ้กันค่ะ
ขอบคุณที่แวะมาค่ะ
สวัสดีค่ะ ครู nu11
- ใช่ค่ะ...เล่นกระโดดหนังยาง เป็นการละเล่นอมตะของเด็กๆ
- แต่เด็กๆ ในเมือง คงลืมเลือนไปแล้ว เพราะมัวนั่งเล่นเกมส์กัน
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ nana
- ยินดีค่ะ...ที่แวะมา
- ยังไม่เคยไปทีลอซู แต่คิดว่าสักวันจะได้ไปเยือน
สวัสดีค่ะ คุณปู
- เด็กๆ ชาวปกากะญอ ดูจะขี้อายกว่าเด็กๆ ในเมืองค่ะ
- แต่แววตาที่ใสๆ ไร้มายา ทำให้สะกดใจคนไปเยือนได้อย่างดี
- หลายๆ คนส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี และหยิบยื่นดอกไม้ให้เรา
- ปลื้มไปเลยค่ะ
ขอบคุณที่แวะมาติดตาม
มาหย่อนความคิดถึง ส่งกำลังใจกับการงานเช่นเคยค่ะ ;)