สักเวลา...ของเรา

      คิดไปแล้ว ชีวิตของเราที่ผ่านไป ผ่านไป แต่ละวัน บางครั้งก็ดูน่าสนุกสนาน โผผินบินไปเหมือนนก เกาะตรงนั้น แล้วก็เกาะตรงนี้ บางครั้งก็บินข้ามน้ำข้ามทะเล ซึ่งแม้จะรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ก็ยังหยุดไม่ได้ ต้องอดทน จนกว่าจะถึงฝั่ง การเลือกเข้าฝั่ง ขณะที่เหนื่อยอ่อน บางครั้งก็คิดพลาดไปถนัด อาจตกเข้าไปอยู่ในวงล้อมที่คับแคบอึดอัด หรืออันตรายก็ได้ และนั่นหมายถึงว่า กว่าจะรวบรวมพละกำลัง โผบินหนีไปอีกครั้ง ก็เสียเวลาไปอักโข หรืออาจหมดโอกาสเอาง่ายๆ

    

    ผู้เขียนนิยมการมีชีวิตเหมือนเรือนะ อยู่กับแรงกระทบได้นานทีเดียว แม้คลื่นจะซัดสาด โหมกำลัง ตามจังหวะที่เหมือนจะได้เปรียบ แต่เมื่อคลื่นถึงตัวเรือเมื่อไหร่ เรือก็โยนตัวล้อคลื่นเล่น เพลินไปเท่านั้นเอง ในที่สุดคลื่นก็กลับไปก่อตัวใหม่ และผลลัพธ์ ก็ไม่ได้แตกต่างจากเดิม การรู้จักโอนอ่อนผ่อนตามเสียบ้าง ก็ทำให้ภาพชีวิตแลดูมีเสน่ห์ไม่น้อย สุดท้ายคลื่น ก็จะต้องพาเรือออกแล่นไปสู่ท้องทะเล เหมือนเพื่อนสนิทอยู่ดี

   ชีวิตไม่ได้ต้องการความคลรื้นเครงเสมอไป บางครั้งได้อยู่เงียบๆ เฉยๆเสียบ้าง ก็กลับทำให้ชีวิตมีพลังได้ ยามสนธยาเหมือนจะเป็นเครื่องหมายแห่งการลาจาก หรือจบวัน และหรือการเดินทางไปสู่ราตรีที่มืดมน แต่ถ้าการส่งท้ายวัน เป็นเส้นตรงสีทอง เหมือนส่งกลับไปยังบ้านที่รอเราอยู่แสนไกล ผู้เขียนว่า การเดินทางย้อนเข้าสู่ความมืดในวันนั้น ก็มีความสุขใจแอบแฝงอยู่ไม่น้อย

   เมื่อใจเราสงบนิ่ง สีของภาพชีวิต ก็มีถูกระบายสู่สีสันเดียวกันตลอดใจ ไม่มีสีใดที่เร่าร้อน หรือสดใส หรือคล้ำหมองอีกต่อไป สงบจนไม่อยากดิ้นรนไขว่คว้า และพร้อมจะพักอย่างเต็มอิ่ม นี่คือธรรมชาติ ที่มอบรางวัลให้ไว้แก่เรา เพียงหวังให้มีสักเวลา อยู่กับตัวของตัวเอง อย่างผ่องใส ปลอดโปร่ง โล่งเบาสบาย

..............เวลานั้นแหละมีค่าที่สุด  อย่าลืมพูดคุยกับตัวเองบ้าง เอื้ออาทรตัวเองบ้าง...ดูแลใจด้วยใจเราเอง...และอย่างลืมขอบคุณธรรมชาติ ที่ให้ทุกสิ่งแก่มนุษย์ด้วยความเสมอภาคตลอดมา....

 

 

[แผ่นดิน]

ชีวิตไม่ได้ต้องการความคลรื้นเครงเสมอไป บางครั้งได้อยู่เงียบๆ เฉยๆเสียบ้าง ก็กลับทำให้ชีวิตมีพลังได้

....

ผมเองก็เป็นเช่นนั้น บ่อยมาก...

ขอบคุณครับ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะอ.แผ่นดิน

ชอบที่เห็นความสงบเงียบสุขุมของอาจารย์

ดูหนักแน่นมั่นคง เหมือนแผ่นดินจริงๆ

นั่นเป็นสัญญลักษณ์แห่งการโอบอุ้ม

อบอุ่น และเย็นใจค่ะ

ขอบคุณที่ได้มีโอกาสเป็นเพื่อนกับอาจารย์ค่ะ

[นพวรรณ์ พร้อมเพรียง]

ขอบคุณนะคะพี่ต้อย บทความที่ว่านี้ อ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจ นึกถึงเหตุและผลและความเป็นจริงของคนเราที่มีทุกข์และสุขปะปนกันไป

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะน้องนพวรรณ

ขออภัยพี่ไม่ได้เข้ามาที่นี่นานเลย

ปล่อยให้ข้อความน้องถุกทิ้งไว้

ขอบคุณนะที่ชื่นชอบบทความ

นพเป็นคนละเอียดอ่อนต่อชีวิตอยู่แล้ว

คงหาความสุขได้ง่ายกว่าคนอื่นละค่ะ