ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันใฝ่ฝันถึงการไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉันอยากเก่งภาษาอังกฤษ ด้วยความที่ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้านและหลานสาวคนเดียวในครอบครัวใหญ่ ด้วยวัฒนธรรมของครอบครัวที่ฉลองตรุษจีนแทนการฉลองปีใหม่ไทย โอกาสของฉันดูจะเลือนราง ด้วยหากโอกาสของการเรียนต่อต่างประเทศจะมีขึ้นในครอบครัว ก็คงไม่ใช่สำหรับฉันอย่างแน่นอน แต่น่าจะเป็นโอกาสสำหรับพี่ชายทั้งสองของฉัน ฉันไม่รู้สึกน้อยใจเลย แต่กลับรู้สึกว่าฉันได้รับการเตรียมตัวตั้งแต่เด็กมากกว่า ว่า หากฉันอยากจะเรียนสูงๆ อยากจะไปเรียนเมืองนอก ฉันจะต้องพยายามด้วยตัวของฉันเอง ด้วยความที่ฉันอยากเก่งภาษาอังกฤษมากๆ
ฉันก็มักจะถามญาติของฉันที่กลับจากร่ำเรียนในต่างประเทศและพูดภาษาอังกฤษได้คล่องปรื้อว่า "ทำอย่างไร ? ถึงเก่งภาษาอังกฤษเก่งล่ะ"
คำตอบที่ฉันได้รับก็คือ "เมื่อไปอยู่ก็จะได้เอง"
ดูเป็นคำตอบที่แม้ปัจจุบันหากมีคนถามฉัน ฉันก็ตอบเช่นนี้เหมือนกัน แต่สำหรับฉันในตอนนั้น การไปเรียนต่างประเทศกลับเป็น สิ่งที่ฉันปรารถนาเป็นอย่างมาก เพราะเป็นหนทางเดียว(เท่าที่ฉันรู้ในตอนนั้น)ที่จะทำให้ฉันเก่งภาษาอังกฤษ
ฉันจึงเสาะหาทุนไปเรียนต่างประเทศ โดยการอ่านในหนังสือพิมพ์ และบอร์ดในโรงเรียน หากพบทุนที่อยู่ในเกณฑ์ที่ฉันสมัครได้ ฉันก็จะขอพ่อกับแม่ของฉันไปสมัคร ซึ่งก็พบว่าสถานที่สมัครทุนมีทั้งที่เป็นที่ซึ่งดูไม่น่าไว้วางใจ และที่ซึ่งดู ok. ฉันโชคดีที่มีพ่อหรือไม่ก็แม่พาฉันไปเสมอ อาจเป็นเพราะสถานที่แรกดูน่ากลัวทำให้พ่อไม่อนุญาตให้ฉันไปคนเดียวอีกต่อไปกระมัง? จนฉันอ่านเจอบอร์ดรับสมัครทุน AFS ...ในโรงเรียนของฉันเอง