4. จากข้อคิดเห็นของใครคนหนึ่ง สู่บันทึกความรู้สึก
.
.
.
เพื่อเป็นเกียรติ กับ พี่ แผ่นดิน
ที่แสดงความคิดเห็นได้เหมือนที่ใจคิด เลยต้องเขียนบันทึก
โลกไม่เงียบเหงา..
เพียงเพราะมีคนให้เราได้คิดถึง
และไม่มีพื้นที่ใดในโลก
ที่ปราศจาก การเรียนรู้...
เพียงดำเนินชีวิตด้วยการใช้ชีวิต
ชีวิต..ย่อม เติบใหญ่และงอกงาม อย่างที่ควร จะเป็น
♠ ♠ ♠ ♠ ♠
โลกไม่เงียบเหงา เพียงเพราะมีคนให้เราได้คิดถึง...
คุณล่ะกำลังคิดถึงใคร...?
เมื่อคืนนี้ ผมฝัน ว่าได้กลับบ้านที่ จ.อุบล
ในฝันได้คุยกับพ่อซะเยอะ ซึ่งปกติก็เป็นอย่างนั้น
เหมือนความคิดถึงมันทะลุเพดานความรู้สึกมาจนถึงขีดสุด
แต่ตื่นเช้าขึ้นมา ก็ยังไม่ได้โทรหา
เป็นปกติของครอบครัว ที่เราโทรหากันบ้าง บางช่วงก็จะเว้นระยะเสียนาน
แต่การไม่ได้คุยกัน นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันในครอบครัวจะลดลง
เช้าวันนี้ ยังคงวุ่นวายกับการอ่านหนังสือเรื่อง Three cups of tea
รู้สึกว่าการสาละวนกับการอ่านหนังสือไม่ใช่เรื่องที่เป็นภาระแต่อย่างใด
อากาศตอนเช้าในเมืองหลวงน่าไม่น่าอภิรมย์เอาซะเลย แต่ก็ยังมีดีอยู่บ้าง
ก็ตรงที่แถวที่พักมีต้นไม้ สภาพแวดล้อม และเพื่อนบ้านที่น่ารัก
รวมถึงหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ก็ช่วยทำให้สมองซีกขวาจินตนาการได้โลดแล่นไปถึงภูเขาสูงในแถบปากีสถาน และไปสนุกกับตัวละคร(ที่มีอยู่จริง) เหมือนเราเองกำลังยืนอยู่ และใช้เวลาร่วมกับพวกเขา
และไม่มีพื้นที่ใดในโลก ที่ปราศจาก การเรียนรู้...
จริงด้วยสิ ไม่มีที่ใดในโลกที่ปราศจากการเรียนรู้ แม้หลับตาเรายังได้ยินเสียง แม้ไม่ได้ยินเสียงเรายังรับรู้จากการสัมผัส แม้จะไม่ได้รับการสัมผัสและเสียง แต่เรายังคงมองเห็น
เรื่องสำคัญอันหนึ่งที่พบจากการเรียนรู้นั้นก็คือ การเรียนรู้อย่างเท่าทัน มีสติพอที่จะประคองหัวใจของตนเองสามารถเลือกเรียนรู้เรื่องที่ก่อให้เกิดประโยชน์ ต่อทั้งตนเอง และผู้อื่นในทางที่ดี...
พื้นที่ ที่ปราศจากการรบกวน อันทำให้เช้านี้มีโอกาสอ่านหนังสืออีกครั้งก่อนออกไปประชุมข้างนอกในตอนบ่าย ดูเหมือนจะใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ไม่ได้แข่งขันกับใคร แม้แต่กับตัวเองอีกครั้งหนึ่ง และระลึกได้อยู่เสมอว่า ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงให้ตัวเราเลวร้ายลงไปได้ มากเท่าที่เราจะทำมันให้เกิดกับตัวเอง หรือมันคงจะพอๆกับที่ ไม่ว่าใครจะว่าร้าย เข้าใจเราในแง่ร้ายแบบไหน ขอเพียงไม่ได้รับมันมาไว้ใส่ใจ มันก็ทำอะไรเราไม่ได้
พื้นที่เล็กๆ แห่งการเรียนรู้ หรือ จะพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล ก็ทำให้เราเรียนรู้ได้ เพียงแค่เปิดใจเรียนรู้ เท่านั้นเอง
เพียงดำเนินชีวิตด้วยการใช้ชีวิต ชีวิต..ย่อม เติบใหญ่และงอกงาม อย่างที่ควร จะเป็น
ความเห็น (9)
"โลกไม่เงียบเหงา เพียงเพราะมีคนให้เราได้คิดถึง"
ชอบประโยคนี้มากเลยค่ะ
แต่บางครั้งก็...
"รู้สึกเหงาท่ามกลางฝูงชน เพราะขาดคนที่เรารัก"
สวัสดีค่ะ
- จากการแลกเปลี่ยนและการอ่านบันทึก
- ทำให้ป้าคิมได้โจทย์...มากมายค่ะ
- การเรียนรู้เกิดได้ทุกหนทุกแห่งนะคะ
- ถ้าเราไม่มีอัตตาสูง
- โลกไม่เงียบเหงา เพียงเพราะเรามีคนให้คิดถึง
- รู้สึกเหงาท่ามกลางฝูงชน เพราะขาดคนที่เรารัก
- ใช่ครับ ป้า ครูคิม ที่เคารพ
- การเรียนรู้เกิดจากให้โจทย์
- คนเราอยู่ดีๆ มันก็ไม่คิดอะไร แต่พอมีสิ่งกระตุ้น
- เช่น การตั้งคำถาม ก็ช่วยให้เราคิดต่อไปได้อีกมากมาย
อ่านแล้วได้ข้อคิดไปติดสมองเยอะเลยค่ะ
เป็นประโยคที่เท่ห์มาก จริงๆนะ
- เพียงเปิดใจ เราจะมองเห็นทุกสิ่ง...จริงด้วยค่ะ
- อยากไปเยี่ยมอุบลฯ เหมือนกันค่ะ เคยย้ายไปทำงานที่นั่น 3 ปี เป็นดินแดนที่สุขสงบมาก ๆ เป็นแหล่งธรรม...
- ผังเมืองมีความน่าสนใจมากค่ะ ถนนทุกสายเชื่อมต่อบรรจบเข้าหากันหมด
- ทุก ๆ ที่ที่เราไปทำให้เราได้ซึมซับในวิถีแห่งความเป็นอยู่คือได้ดีค่ะ นั่นคือ การเรียนรู้อย่างเท่าทัน
- ขอบพระคุณค่ะ
สวัสดี ครับ คุณ
 |
ตาเหลิม |
ตามคนข้างบนมา ครับ
บันทึก นี้ อ่านแล้ว ทราบได้เลย ครับว่า ความผูกพันที่มี กับครอบครัว ของคุณ นั้นมีมากแค่ไหน
"ความรู้สึก ต่อ ครอบครัว ไม่เคยลดน้อย ถอยลงไป ฉันท์ใด
ไม่ว่า กาลเวลา จะเปลี่ยนไป แต่ ความผูกผัน ไม่เคยเปลี่ยน"
ชีวิต ในสังคมเมือง... ต้องหาข้อดี ให้ เยอะ ๆ ครับ จะได้อยู่อย่างมีความสุข....
ผมเคยใช้ ชีวิต ที่เมืองหลวง ทั้งสมัยเรียนมัธยม ปลาย และมหาวิทยาลัย...
ผมชอบ ความร่มรื่น จากการเดินไปเรียน ที่ คณะสาธารณสุขศาสตร์ ม.มหิดล ตรง ถนน สายที่อยู่ตรงข้ามโรงพยาบาลรามาธิบดี เมื่อประมาณ 10 ปี ที่แล้ว มีต้นไม้ใหญ่ อยู่ 2 ฝั่งถนน รถก็ไม่พลุกพล่านมาก ทั้ง ๆ ที่อยู่กลางเมืองหลวง แต่ปัจจุบัน ไม่ทราบว่าเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง ต้นไม้ ใหญ่ ๆ เหล่านี้ ยังคงอยู่สุขสบาย อยู่หรือเปล่า
มีความสุข เช่นกัน ครับ กับการมองหาสิ่งน่ารื่นรมย์ ในชีวิต
ขอบพระคุณ บันทึกนี้มาก ครับ
สวัสดีครับ..
เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับที่บันทึกของผมได้รับเกียรติแห่งการต่อยอด...
และบันทึกนี้ก็เติมความในอีกบรรยากาศหนึ่งได้อย่างน่าฟัง..และงดงามในความหมายอย่างไม่ต้องกังขา
ชีวิต..
ยังต้องดำเนินไปอย่างไม่รู้จบ
ผมเชื่อว่า ไม่มีใครถูกปล่อยวางไว้อย่างเดียวดายในโลกใบนี้
เพียงแต่เราอาจต้องเรียนรู้ที่จะอดทนและรอคอยมากขึ้นเท่าตัวเท่านั้นเอง...
การใช้ชีวิตของผม
บ่อยครั้งมักหยิบปัญหา หรือมุมลบมาเป็นโจทย์...
และบ่อยครั้ง ใครๆ ก็มักเปรยบอกว่า ผมเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย
จริงจัง..เกินไป
ไม่หรอก...
ผมบอกกับเขาอย่างสุภาพว่า...
แท้จริงนั้น ผมเป็นคนดำเนินชีวิตด้วยวิธีคิดของการ "ใช้ชีวิต" ต่างหาก
และวิถีที่ผมเป็นนั้น ก็คือ การจริงจังและจริงใจต่อการใช้ชีวิต
ทุกๆ เรื่อง ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ผมจะไม่ละเลยที่จะนำเอาชีวิตลงไปคลุกคลีอยู่กับห้วงนั้นในแบบ "ฝังตัว" ..
และนั่นแหละ ผมถึงเรียกว่า ...ดำเนินชีวิตแบบ "ใช้ชีวิต"..
....
คนเรายิ่งโตยิ่งเหมือนห่างไกลออกจากบ้านเกิด
แต่ ความสุขที่แท้จริง ก็คือการไม่หลงลืมรากเหง้าของเราเองนั่นแหละ...
การหลงลืม ก็หาใช่การจ่อมจม..
หากแต่หมายถึงการตระหนักถึงทุนชีวิตที่หลอมรวม บ่มเราให้มาเป็นเราในวันนี้ต่างหาก
....
มีเรื่องราวหลายเรื่องที่พอจะสื่อสารเพิ่มเติมได้บ้าง ตามลิงค์เหล่านี้ นะครับ
http://gotoknow.org/blog/pandin/155633
http://gotoknow.org/blog/pandin/152171
http://gotoknow.org/blog/pandin/115158
http://gotoknow.org/blog/pandin/102212
ขอบคุณครับ