อยู่ตามลำพัง ใช่ว่าจะโดดเดี่ยว หาความสุขได้เสมอ

ความสุข ที่หาได้ด้วยตัวเอง เป็นความสุขที่ยั่งยืน

วันนี้ มีเรื่องมาเล่าให้ ลูกฟัง หลายเรื่องนะลูก มันเป็นเรื่องราวชีวิต ของคนคนหนึ่ง ที่ดูจากภายนอก เขาน่าจะมีความสุขมากมาย

แต่จากการแสดงออกของเขา ที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยู่ในใจมากมายเหลือเกิน

ทำไมนะ คนเราต้องทนกับอะไรมากมายหลายเรื่อง ทั้งที่ใจเราเจ็บปวด มันคงเป็นความสุขอย่างหนึ่งนะ ความสุข ที่ได้ รัก แม้ไม่เคยได้รับรักตอบสนอง

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาใช้ชีวิตแบบลุ่มๆ ดอนๆ มาตลอด ช่วยเหลือตัวเองมาตลอด

แต่โชคดีนะ ที่เขาเป็นคนที่เข้มแข็ง มีบุคลิกที่ เหมือนผู้ชาย ตัวสูงใหญ่ แข็งแรงเป็นนักกีฬาของโรงเรียน ทุกระดับชั้น

ความทรงจำที่มีต่อคนๆนี้ ตอนเด็กๆ จำไม่ค่อยได้ นะ เพราะเราอายุต่างกันมาก 15 ปี ใช่แล้วนะ 15 ปี

รู้แต่ว่าตอนเราเกิดมา เขาไม่อยู่ที่บ้าน ต้องไปเรียนหนังสือที่ต่างจังหวัด

วิทยาลัยครู ภูเก็ต คือที่ที่เขาสำเร็จการศึกษา จนได้มามีอาชีพ ที่เลี้ยงตัวเอง และครอบครัว มาจนปัจจุบันนี้

ยังจำตอนเด็กๆ เราจะมีเสื้อผ้าตัวใหม่ๆ ใส่เสมอ ถ้าเขาคนนี้ กลับมาเยี่ยมบ้าน

จนกระทั่งเขา แต่งงาน ไปกับครูรุ่นพี่หลายปี ที่คบกันได้ ไม่นาน จากการจัดการของผู้ใหญ่

สำหรับเรื่องนี้ ให้ข้อคิด กับเราได้ดีทีเดียว ว่า บางทีการที่เราคบกับใครคนหนึ่งนั้น ถ้าเรายังไม่ได้รู้จักกันอย่างเพียงพอ ที่จะรู้ว่า อีกฝ่ายเป็นอย่างไร เราไม่ควรที่จะยอมรับและอยู่ร่วมชีวิต กับใครคนนั้น

เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะว่า เราต้องอยู่กับเขาไป ตลอดชีวิตเราน่ะสิ สิ่งที่เราไม่เคยรู้ ไม่เคยเห็นมากมาย มาปรากฏให้ เรารู้เราเห็น เมื่อเวลาผ่านไป

ถ้าเรายอมรับกับมันได้ ก็ดีไป แต่ บางที บางเรื่อง ที่เราต้องรับรู้มันมากกว่า ที่เราจะทนรับมันได้ นะสิ มันเลยเกิดปัญหา

สำหรับเขาคนนี้ เขามีความอดทนมากมาย ที่จะทำทุกๆ อย่าง ในชีวิต ให้มันดีขึ้น เริ่มต้นจากศูนย์เลย ก็ว่าได้

จนมาถึงวันหนึ่งที่เคยคิดว่า จะสบาย แต่จริงๆ มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ทุกๆ อย่าง มันเป็นแค่ความฝัน แต่ความจริงคือ การอยู่โดยลำพัง อย่างโดดเดี่ยว

ชีวิตการแต่งงานที่ อยู่มาเกือบ 30 ปี กับการที่อยู่เหมือนอยู่ตามลำพังคนเดียว คนในครอบครัว ที่มีกันไม่มาก แค่ 4 คน พ่อแม่ลูก กลับต้องอยู่ เหมือนไม่มีความผูกพันกันเลย

ความผูกพันกัน ฉันท์สามี-ภรรยา พ่อ-แม่-ลูก มันต้องอาศัย อะไรมากมายหรือ ทำไมเราให้กันไม่ได้ มันต้องใช้ เงิน เท่านั้นหรือ เราถึงจะคุยกันรู้เรื่อง ถึงจะมีเวลาให้กันได้

เราต้องใช้เงินมากมายแค่ไหนล่ะ ถึงจะซื้อใจเขาเหล่านั้นกลับมาได้

ไม่หรอกนะ มันไม่ได้ยากขนาดนั้น เลย เงินแค่ไหนก็ซื้อใจใครไม่ได้ หรอก

ลองกลับไปนั่งคิดดูนะ ใครที่รักเรา ดูแลเรามา ตลอด ตั้งแต่ เรายังเล็กๆ ใครที่คอยวิ่งป้อนข้าวป้อนน้ำ ให้เราไม่เคยบ่น ไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน ใครที่ทำทุกอย่างให้ เราและครอบครัวเรามีความสุข ถ้าไม่ใช่ แม่ แม่ของเรา ลืมไปแล้วหรือ ว่า เรามีแม่อีกคนหนึ่ง ที่เหมือนคนปกติ คนอื่นทุกอย่าง ที่ต้องการความรัก ความเอาใจใส่ จากลูก ในยามที่เจ็บป่วย

เวลาที่แม่แข็งแรงดี แม่ทำทุกอย่าง ให้ เราไม่เคยคิดถึงตัวเอง จำได้มั๊ย ที่เราไม่สบาย ใครเป็นคนที่แบกเราไปหาหมอ ใครคอยเช็ดตัวให้ เรา จนตัวเองไม่ได้ หลับได้นอน

ลองนึกดูอีกทีนะ แม่นอนป่วยที่โรงพยาบาล กี่คืนมาแล้ว มีบ้างไหม คิดจะไปเยี่ยม หรือ ไม่ต้องขนาดนั้นนะ แค่โทรถามอาการท่าน ว่าเป็นยังไงบ้าง ก็ยังไม่มี

แล้วอย่างนี้ ใครจะไปมีกำลังใจ ที่จะมีชีวิตอยู่

เหลือลูกอยู่คนเดียวแล้วนะ ในจำนวน ลูกชาย 2 คน จำได้มั๊ยวันที่ให้ สัญญาไว้กับแม่ วันที่น้องชายเสียชีวิต วันที่แม่ร้องไห้ น้ำตาแทบเป็นสายเลือด วันนั้น พูดอะไรกับแม่ไว้บ้าง จำได้ มั๊ย

" แม่อย่าร้องเลยนะ ยังไงน้องก็คงไม่กลับมาอยู่กับเราแล้ว น้องไปดีแล้วนะ แม่อย่าลืมสิ ว่า ยังมีลูกอีกคน ต่อไปนี้ ลูกจะดูแลแม่เอง ไม่ให้ แม่ต้องลำบาก อีกต่อไป"

จำได้ สิ แม่ยังจำ มันก้องอยู่ในหู ในหัวใจแม่ตลอดเวลา แล้วลูก ล่ะ ยังจำมันได้หรือเปล่า.....

แม้จะคิด และบอก กับคนที่เรารัก ว่า ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าเรารักลูกจริงๆ เราต้องรัก แบบไม่มีเงื่อนไข เราไม่ต้องไปหวังอะไรจากเขาหรอก แค่ให้ เขามีความสุขกับครอบครัวของเขา เท่านั้น เราก็เป็นสุขใจแล้ว ไม่ใช่หรือ แต่กระนั้น ทั้งคนพูด และคนฟัง มันก็อดที่จะยอมรับตัวเองไม่ได้ ว่า ทั้งพูด และฟังทั้งน้ำตา นั่นแหละนะ

อย่าเพิ่งสิ้นหวัง นะ ชีวิตยังต้องต่อสู้ดิ้นรน อีกมาก ยังมีคนที่เขาฝากชีวิตไว้กับเราอีก 1 คน จำได้ ไหม แววตานั้นที่มองเราด้วยความรักเสมอมา ตลอด 3 ปี ที่ผ่านมา เลี้ยงเขาให้ ดี เรายังมีเวลา ให้ความรัก ความเอาใจใส่เขาให้มากๆ ชีวิตเติมเต็มด้วยความรัก เงินเป็นแค่ส่วนประกอบ อย่าให้ เหมือนที่ผ่านมา

ดูแลสุขภาพ ตัวเองด้วย กินยา ตามหมอสั่ง ไม่ต้องกลัว การอยู่ตามลำพัง เพราะ

ไม่ว่า จะเกิดอะไรขึ้น เราต้องอยู่ให้ ได้ โดยลำพัง เราต้องอยู่ได้ นะ เราเกิดมาก็ตัวคนเดียว ไม่ได้ มีใครมาเป็นเพื่อนสักหน่อย

อยู่โดยลำพัง ไม่ได้ แปลว่า ไม่มีความสัมพันธ์ กับใคร เรายังคงทำทุกอย่างตามบทบาทหน้าที่ ของเราโดยไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่ว่าเรื่องงาน หรือเรื่องในครอบครัว ของเรา

ทำโดยความตั้งใจให้ ดี ที่สุด ไม่เอาเรื่องส่วนตัว มาปะปนกับงาน ไม่เอางาน มาปนจนทำให้ เรามีเวลาให้ ตัวเอง และครอบครัวเราน้อยลง

และสุดท้าย เราต้องเรียนรู้ที่จะ อยู่ได้ โดยลำพัง มีความสุขได้ ด้วยตัวเราเอง ด้วยหัวใจของเราเอง นั่นแหละ คือ สิ่งที่เราให้ ตัวเราเองได้ ดีที่สุด

หวังว่าลูกอ่านแล้ว ลูกจะได้ รับรู้ในวันหนึ่งว่า

สำหรับคนที่เป็นแม่ ไม่มีอะไร สำคัญมากไปกว่า ได้เห็นความสุขของลูกๆ และ ทุกคนในครอบครัว มีความสุขค่ะ

สำหรับในบทบาทอื่น ๆ ก็สำคัญ ไม่น้อย ไปกว่ากัน และเป็นสิ่งที่มองข้ามไม่ใส่ใจไม่ได้ คือการยินดีในความสุขของทุกคนที่อยู่แวดล้อมเรา นะลูก

ขอให้ลูกเป็นเด็กดีของพ่อแม่ เป็นคนดีของสังคมนะคะลูก

รักลูกสามคนของม๊ะ

26/7/52

13.00 น

จิ๊กโค้ดเพลง, เนื้อเพลง

เขียนใน GotoKnow โดย subah
ใน บันทึกถึงลูกชาย

คำสำคัญ (Tags): #การอยู่ตามลำพัง

หมายเลขบันทึก: 280682เขียนเมื่อ 27 กรกฎาคม 2009 13:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:09 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน