ความหวาดหวั่นกับการทำ ISที่เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ผ่านไปด้วยดี
แต่ที่ทำให้อยู่ด้วยความประหวั่นพรั่นพึงคงไม่พ้นเราจะสอบCompre.ผ่านหรือเปล่านะ
และนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้บอกลาพี่ๆเพื่อนๆน้องไม่ได้เต็มปากว่าเจอกันใหม่อีกทีก็ตอนรับปริญญานะ
แย่จัง!
แต่ถ้าพูดถึงสิ่งสวยงามที่ได้รับจากการเรียนกับสี่ปีที่คิดว่านานมากก็คงเป็นมิตรภาพ
ความผูกพัน ระหว่างพี่ น้อง เพื่อน ขอบคุณสำหรับความห่วงใย
ความปรารถนาดีที่มีให้ต่อกัน ถ้าคิดถึงกันก็โทรหา
มีเรื่องให้ช่วยเหลือก็ให้บอกได้ยินดีที่จะให้ช่วยอย่างเต็มที่ค่ะ
ขอบคุณท่านอาจารย์ภาควิชาเทคโนฯที่สอนให้จนประสบผลสำเร็จค่ะ
จบมา 3 ปีละ ไม่ได้แสดงความยินดีเลย *-*