๖.ต้องเอาชีวิตรอดก่อน ถึงจะเจริญก้าวหน้า

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เด็กชายคนหนึ่งชื่อว่าทอม เขาตั้งใจเรียนโดยฝากความหวังของชีวิตไว้กับการศึกษาเพราะพ่อแม่และตระกูลของเขามีทรัพย์สินไม่มาก ยังจำได้เสมอกับคำที่ผู้ใหญ่พูดให้ได้ยินประจำ

"ตกออก" หมายความว่าสอบตกต้องออกจากโรงเรียน ในชีวิตประจำวันการเรียนน่ะเป็นเรื่องรอง การทำมาหากินน่ะเป็นเรื่องหลัก 

ทอมไม่ค่อยอ่านหนังสือทบทวนหรอก เรียนมาก็รู้เรื่องจากในห้องเลยล่ะ พอกลับบ้านไม่ต้องพูดถึงเรื่องอ่านหนังสือทบทวน เพราะต้องช่วยแม่เก็บร้าน กว่าจะเรียบร้อย

กลับถึงบ้านก็เกือบ 2ทุ่มแล้ว พอจะจับหนังสือขึ้นมาอ่านความง่วงก็ตามกระซิบอยู่ข้างหูยุงก็เล่นงานพัลวัน เพียงไม่นานก็เข้านอนเป็นอย่างนี้ประจำ นอนหลับสนิทอย่างเป็นสุขรู้สึกตัวอีกทีก็ตีห้าแล้ว ต้องรีบออกไปตั้งร้าน เตรียมทุกอย่างเสร็จก็ถึงเวลาลูกค้ามาซื้อของกันแล้ว ทอมเองก็จะต้องมีงานอดิเรกทำ หากไม่ไปรับของมาขายก็ต้องไปส่งหนังสือพิมพ์ สนุกกับการทำภารกิจเวลาก็ล่วงไป 7.00 น. กลับบ้านแต่งตัวไปโรงเรียน

อย่างเร่งรีบ คว้าจักรยานคู่ใจไปโรงเรียนส่วนใหญ่ไปถึงโรงเรียนก็จะไปเคารพธงชาติกับสมาชิกชาวมาสาย โดนทำโทษบ้าง ไม่โดนบ้างแล้วแต่ดวง ทอมรักการเรียนมาก

ผลการเรียนก็ต้องรักษาไว้ ในช่วงที่เขาวัดผลกันเป็นลำดับ ทอมก็ตกลงกับทางบ้านไว้ว่าจะสอบให้ได้เลขตัวเดียว ก็สามารถทำได้นะ สอบได้อยู่ในระหว่างที่ 5-9 ไม่เคยล้ำแดนไปต่ำหรือเกินไปกว่านี้เลย ทอมเองก็พอใจ เพราะไม่ต้องอ่านหนังสือหนักจะได้มีเวลาไปเตะบอล ไปทำงานอดิเรกบ้าง ครอบครัวทอมต้องหาเช้ากินค่ำ ทุกปัจจัยมีผลกระทบกับเศรษฐกิจของครอบครัวหมด ไม่ว่าจะฝนตก อากาศหนาว จะดีหน่อยก็เป็นช่วงฤดูร้อนเพราะที่บ้านทอมเป็นร้านขายกาแฟ หลายครั้งของชีวิตคนหาเช้ากินค่ำต้องอยู่ด้วยการหมุนเงิน แชร์ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้ครอบครัวสามารถผ่านช่วงที่ยากลำบากไปได้

ดีหน่อยที่บ้านของทอมมีคติประจำคือ เราไม่เป็นหนี้ใคร (หากจะเป็นหนี้ก็เฉพาะหนี้ที่มีความสามารถในการชำระคืนได้เท่านั้น) ด้วยคติแบบนี้ซึ่งทำมานานและถ่ายทอดต่อมายังรุ่นทอม ทำให้น้องๆ สามารถใช้ชีวิตได้ดีพอสมควร ในช่วงที่เรียนกันครอบครัวมีพี่น้องหลายคน ค่าใช้จ่ายมาก ความฝันของทอมต้องการอยากจะเป็นนั่นเป็นนี่ ไม่มีเวลาที่จะคิดเลยแค่เอาตัวรอดก็ยังไม่ค่อยมั่นใจเลย จึงเลือกเรียนสายวิชาชีพจนจบปวช. พอทอมเรียนจบภาระของแม่ก็เบาลง ครอบครัวสบายขึ้น ทอมเองก็ไปอยู่เชียงใหม่กับพ่อซึ่งช่วงนั้นเขามีรถบรรทุก 6 ล้อ รับจ้างบรรทุกแร่ฟูลออไรท์จากอำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอนมาส่งยังอำเภอแม่แตงจังหวัดเชียงใหม่ช่วงนั้นถนนในช่วงของตำบลป่าแป๋ยังทำอยู่เลย

ทอมและพ่อต้องเดินทางผ่านถนนที่มีหล่มโคลนทุกวัน โดยใช้โซ่ใส่ล้อเพื่อที่จะตระกรุยผ่านไป รถบรรทุกที่วิ่งเขาทำกันเป็นกลุ่ม ราว สิบกว่าคันได้ ก็จะไปด้วยกันช่วยเหลือกันร่วมทุกข์ร่วมสุขกันตลอดเส้นทาง บนเส้นทางนี้จะต้องขับรถลัดเลาะไปปีนขึ้นเขาไป

ถือว่าเป็นเส้นทางที่ยากพอควร เมื่อเราเดินทางไปเกือบถึงอำเภอปาย จะมีทางแยกซ้ายมือไปวัดจันทร์พวกเราจะไปกันทางนี้ผ่านถนนลูกรังวิ่งเข้าไปยังเหมืองฟลูออไรท์ เมื่อไปถึงบรรยากาศภายในก็เป็นบริเวณกว้างมีลำน้ำสีขุ่นไหล ผ่านคนงานที่นี่ปลูกกระต๊อบน้อยๆ เรียงรายกันอยู่เรียบชายน้ำ คนส่วนใหญ่จะเป็นชาวไทยใหญ่ที่มาทำงานเหมืองในทุกวันเขาก็จะทำหน้าที่กันหลากหลาย  ทอมกับพ่อก็ขับรถลัดเลาะไปขนแร่ตามจุดต่างๆ บนเขาที่เขานำแร่มากองรอไว้ ค่อยๆใส่จากหนึ่งปุ้งกี๋สองปุ้งกี๋จนกระทั้งเต็มรถคือน้ำหนักประมาณ 10 ตัน ก็วิ่งมาชั่ง กว่าจะใส่แร่กันเต็มทุกคนเวลาก็บ่ายมากแล้วรอสมัครพรรคพวก เมื่อพร้อมก็ค่อยๆ เดินทางนำแร่ไปตามเส้นทางเดิมที่มา ในระหว่างทางก็ต้องควบคุมความร้อนของเครื่องยนต์และความร้อนของยางให้อยู่ในระดับที่ปลอดภัย ส่วนใหญ่จะมาทานข้าวเย็นและพักอาบน้ำกันที่แม่แสะซึ่งอากาศหนาวเย็นมากตลอดทั้งปี ที่นี่มีร้านอาหารซึ่งเป็นอาคารไม้ไม่ได้ทาสีขายอาหาร เมื่อพวกเราทานข้าวกันเสร็จ ก็เดินทางต่อ.. ทอมได้รับประสบการณ์ในการวิ่งรถขนแร่ฟลูออไรท์มากพอสมควร หลังจากทำได้อยู่สักพัก  ต่อมาพ่อของทอมประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต ทอมก็กลับมาอยู่บ้านและก็มาเรียนต่อจนจบปวส.ที่นครสวรรค์ และในช่วงที่เรียนก็มีโอกาสไปสอบ กพ. ซึ่งปรากฏว่าสอบได้ที่ หกสิบกว่าๆ และได้รับเรียกบรรจุเป็นข้าราชการ ...

"โอพระเจ้าจอร์ซ คิดไม่ถึงจริงๆ"

 

 

/ สร้างสุขในชีวิตประจำวัน / ลองทำเว็บบล็อคกันไหม / กาแฟ /การจัดการด้านเสียง /

/ เคล็ดลัพธ์ต่างๆ ในการดูแลคอมพิวเตอร์ /

[ยูมิ]

มาชม

ผมก็ว่าอย่างนั้นละ...

ง่ายดีจังนะครับ...

[สุ-มหาวิทยาลัยชีวิต ที่ไม่มีวันปิดทำการ]

                                         

                                  ดอกไม้สวย หนึ่งกำลังใจคะ

 

ถ้าหากว่าเป็นชีวิตในอดีตของทอม  ก็คือคุณ ที่ได้ผ่านชีวิตที่ยากลำบากมาแต่เด็กจนโต พานพบการเอาตัวรอดหลากหลายวิธี   และมีความอดทนเพียงเพื่อจะต้องเอาตัวให้รอดก่อนให้ได้ จนในที่สุด ถึงจะเจริญก้าวหน้า    เป็นความจริงคะ  ชีวิตคนเรากว่าจะได้ดีต้องพานพบอุปสรรคมากมาย  แต่บนความพบอุปสรรคมากมายนั้น  ทำให้เราเข้มแข็ง และแข็งแกร่งขึ้น ด้วยความเพียรมานะพยายาม ในที่สุด จุดเริ่มต้นของชีวิตก็พลิกผัน  สามารถสอบติดเป็นข้าราชการได้ จึงเป็นจังหวะชีวิตที่มีโอกาสดีๆวิ่งเข้ามาหา  นี่ก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง  ชีวิตต้องสู้  ซักวันหนึ่งจะเป็นวันของเรา  คนเรามันไม่เก่งมาแต่เกิดหรอกคะ ต้องฝึกเก่งเอง  และยังจะต้องฝึกต่อไป เป็นหนึ่งกำลังใจให้นะคะ ถ้าเขาคือคุณ

 

ถ้าเรื่องยาว กรุณาเขียนตัวใหญ่ และมีย่อหน้าบ้าง จะได้ไม่หลงบันทัดคะ