LEAVING FOR SEATTLE: จำใจจำจากลา

'cos I' m leaving on a jet plane

      และแล้ววันที่จำต้องจากเมืองไทยก็มาถึง ถามใจลึกๆ ว่าอยากไปมากไหม คงตอบว่า "less than ever" น้อยกว่าที่เคยด้วยเหตุผลหลายอย่าง
1. เป็นห่วงแม่ เพราะแม่อยู่คนเดียวและจิตใจแม่ก็ไม่ได้เข้มแข็งแบบเดิมอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่เสียพ่อไป แต่ใจนึงก็ยังรู้สึกสบายใจที่มีน้อยอยู่เป็นเพื่อน อีกทั้ง "คนสนิท" ทั้งหลายของแม่ที่แวะเวียนมาเยี่ยมไม่ขาด รวมทั้งเจ้าแป้งที่ทำให้แม่มีความสุขได้ตามประสาคนที่ควรจะเป็นยายมีหลานให้อุ้มเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่มีเสียที
2. เป็นห่วงพี่หนุ่ย บุรุษซึ่งทำให้สองปีนี้มีเป้าหมายว่า กลับเมืองไทยแล้วต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง เป็นห่วงไปทุกอย่างทั้งการขับรถ การกินการอยู่ การออกกำลังกาย การนอน การเข้าห้องน้ำ(พื้นห้องน้ำลื่น) เพื่อน ธุรกิจ มันคงจริงดังคำที่ว่าไว้ว่า "มีรัก ย่อมมีทุกข์" ขอต่อหน่อยว่าทุกข์ด้วยความเป็นห่วงนี่แหละ
3. คิดถึงคนไกลทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นพี่จ๋า น้าแอ๋ว น้าโต น้าแจ๊ส นีนี่ และทุกคนที่ทำงาน

     ฉันบอกใครต่อใครเสมอว่า ชีวิตของฉันวันนี้คงมีพ่อเป็นผู้ลิขิต พ่อเป็นคนที่ทำให้ฉันเจอพี่หนุ่ย ด้วยเหตุจากขนมไปให้พ่อพี่หนุ่ย ทำให้เราได้รู้จักกัน ตัดสินใจเรียนรู้กันและวางแผนที่จะใช้ชีวิตร่วมกันในอนาคตที่ไม่ไกลนี้ "พ่อคงอยากฝากไว้กับพี่หนุ่ย" เป็นคำที่ฉันเคยบอกพี่หนุ่ยและคนสนิทอีกไม่กี่คน พ่อจากไปก่อนที่ฉันจะเดินทางมาเรียนที่อเมริกา คือเมื่อวันที่ 9 มีนาคม 2552 โดยพ่อรู้มาตลอดตั้งแต่เริ่มป่วยว่าฉันจะต้องไปเรียนเมืองนอกในเดือนมิถุนายน 2552 นี้ พ่อคงไม่อยากให้ฉันเป็นห่วงและกังวลเวลาไปเรียน  พ่อเลยตัดสินใจ "เสียสละลมหายใจสุดท้าย" เพื่อให้ฉันได้ไปเรียนอย่างพร้อมที่สุด พ่อเสียสละทุกอย่างในชีวิตให้ลูกได้จริงๆ

     แต่ฉันรู้นะว่าพ่อตามมาคุ้มครองฉันที่นี่ด้วย และยังแบ่งเวลาไปคุ้มครองแม่ที่สุราษฎร์ และพี่จ๋าที่เชียงรายด้วย

     คิดถึงพ่อจัง