การรักษาเคส "ขาของใคร? - 2"

จิตของฉัน แต่กายของใคร? 3 ตอนจบ

     หลังจากเริ่มรักษาคนไข้ หมอน้อยพยายามอธิบายให้น้องชัยฟังว่า การที่อาการที่อยู่กับตัวเรามาเป็นเวลานานกว่า 8 ปี ต้องใช้เวลาในการทำให้ร่างกายรู้สึกว่ายังมีส่วนนี้ (หมายถึงขาทั้งสองข้าง) เป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกาย ไม่ใช่เป็นแค่เนื้องอกที่ห้อยออกมาเท่านั้น

     โดยไปให้ความร้อนกับขาของน้องชัย ในตอนแรกร่างกายของน้องชัยเองยังไม่คุ้นมือของหมอน้อย ยังมีอาการเกร็งอยู่ ไม่เชื่อใจและไม่เข้าใจว่าเราจะไปทำอะไร อันตรายกับเขา(กาย) หรือเปล่า เพราะที่ผ่านมา เขาโดนมาหมด ทั้งนวด(ลงแรง) เช็ดแหก โดนกด โดนเหยียบ (เพื่อให้มีความรู้สึก) ทำให้เขา(กาย) เกิดอาการเกร็งรับความเจ็บปวดที่จะตามมา

     เมื่อหมอน้อยจับแล้วไม่มีความเจ็บปวดให้ต้องเกร็งรับ เขาก็เริ่มทำความเข้าใจและเริ่มทำความรู้จักคุ้นเคยกับการรักษาของหมอน้อย เริ่มคลายอาการเกร็งแต่ก็ยังไม่เต็มร้อย เหมือนเด็กกล้าๆ กลัวๆ ที่ยังอยากจะลองดูว่าจะโดนอะไรต่อไป ถ้าเขาเชื่อใจ

     เมื่อเขา(กาย) เริ่มคุ้นเคยและเข้าใจกับการรักษาของหมอน้อย คือทำให้เลือดลงไปเลี้ยงขาที่ชามานาน โดยใช้ความร้อนของคนไข้ไปละลายพังผืดที่ยึดเกาะกล้ามเนื้อ,เส้นเลือดและกระดูกให้คลายออก ในตอนแรกน้องชัยดูท่าจะเริ่มเข้าใจในการรักษาของหมอน้อย เริ่มรู้จักเอาจิตไปดูกายว่าถ้าเกิดอาการปวดกล้ามเนื้อเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของพังผืดที่ละลายออก ให้รู้ว่าปวดสักพักแล้วมันจะหายไปเอง

     พอเริ่มเข้าอาทิตย์ที่ 2 อาการของน้องชัยเริ่มเปลี่ยนแปลงคือ ไม่สามารถที่จะรักษาได้ให้ดีขึ้น ร่างกายของน้องชัยเองไม่ปล่อยให้หมอน้อยรักษาเลย มีอาการเกร็งของกล้ามเนื้อที่คิดว่าจะดีขึ้นในช่วงอาทิตย์แรก กลับมาเกร็งเหมือนเดิมทำให้การรักษาของหมอน้อยต้องสะดุดลง

     หมอน้อยเลยต้องขอพักการรักษาน้องชัยก่อนแล้วเปลี่ยนมาพูดคุยกันแทน น้องชัยก็เล่าให้ฟังว่า  น้องชัยเริ่มมีความวิตกกังวลว่ากลัวจะไม่หาย จิตฟุ้งซ่าน กลัวไม่ดีขึ้น กลัวไม่มีเงินใช้จ่ายระหว่างเดือน กลัวตกงาน เมื่อจิตเริ่มเครียดก็ทำให้กายเครียด เมื่อกายเครียดแล้วกล้ามเนื้อที่เคยจะคลายก็เริ่มเกร็งขึ้นอีกรอบ ทำให้ไม่สามารถรักษาได้อย่างต่อเนื่อง

     หมอน้อยเลยตัดสินใจรับภาระของน้องชัยไปจัดการให้   ทำให้น้องชัยได้ผ่อนคลายได้บ้างและก็พร้อมที่จะให้หมอน้อยได้รักษาอีกครั้ง คราวนี้หมอน้อยต้องใช้เวลาในการรักษาเพิ่มเป็นสองเท่า เพราะต้องทำให้เขา(กาย) เชื่อใจอีกครั้ง และต้องทำให้น้องชัยมีความเชื่อว่าจะต้องดีขึ้น

     คราวนี้หมอน้อยลองจับท้องของน้องชัยให้ลึกลงกว่าเดิม รวมทั้งให้ความร้อนไปด้วย ท้องที่เกร็งเป็นลอนแข็งมาตลอดเวลา เริ่มจะปล่อย ท้องเริ่มนิ่มไม่แข็งเป็นลอนแล้วนี่เป็นสัญญาณที่ดี คราวนี้กายเริ่มเปิดให้รักษาเต็มที่แล้ว แต่การรักษาครั้งนี้ต้องสะดุดลงอีกครั้ง คือน้องชัยต้องกลับไปทำงาน ถ้าไม่กลับน้องชัยก็กลัวว่าจะเขาจะเลิกจ้าง หมอน้อยไม่สามารถที่จะช่วยเรื่องนี้ได้ ช่วยได้เป็นบางเรื่องเท่านั้น

     คราวนี้คงต้องปล่อยให้น้องชัยกลับบ้านจริงๆ ให้กลับไปทำงานเหมือนเดิม ซึ่งก็ได้แค่แนะนำให้แม่ของน้องชัยช่วยจับให้กล้ามเนื้อของน้องชัยได้ผ่อนคลายหลังจากกลับจากทำงานแล้ว และเวลานอนให้หาหมอนหรือผ้ามาวางดันไว้ในมุมที่ร่างกายของน้องชัยไม่เท่ากันเวลานอน

     หมอน้อยนึกถึงคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าเลยว่า ต่างกรรม ต่างวาระ กรรมใครกรรมมัน หมอน้อยรับรักษาน้องชัยให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย ก็ยังมีอุปสรรคทำให้น้องชัยต้องมีอันไม่ได้รับการรักษาต่อไป น้องชัยเป็นคนไข้อนาถาคนแรกที่หมอน้อยอยากจะรักษาให้อาการดีขึ้น ถ้าจะให้หายเลยนี่ หมอน้อยไม่สามารถบอกได้ว่าต้องใช้เวลานานเป็นปีหรือเปล่า เพราะน้องชัยเองประสบอุบัติเหตุมานานถึง 8 ปี ถ้าจะให้หายภายใน 2 เดือน หมอน้อยดังแล้วล่ะคะ ไม่ต้องทำอะไร แค่นั่งจิ้ม 5 นาที แล้วรอรับคนไข้อย่างเดียว (รวยเลย) แต่ก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ ชีวิตคนเราไม่ใช่ของลองเล่น

     เคสของน้องชัยบ่งบอกได้เลยว่า ถ้าไม่พร้อมทั้งเวลา - ร่างกายและจิตใจ ต่อให้รักษาอย่างไร อาการก็จะไม่ดีขึ้นเท่าที่ควร อาจจะดีขึ้นบ้างแต่ถ้ายังไม่มีความพร้อมมาเป็นอุปสรรคล่ะก็ การรักษาก็จะถอยหลังเข้าคลอง บ้างก็หายช้ากว่าที่จะเป็นหรือถึงกับต้องยกเลิกการรักษาไปเลยก็มี

     ฉะนั้นคำว่า"พร้อม"ของคนไข้ คือ ต้องพร้อมร้อยเปอร์เซนต์ ไม่ใช่พร้อมเพราะอยากหาย ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยว่ากันใหม่ อันนี้หมอน้อยแนะนำเลยว่าอย่ามารักษาเลยคะ เสียเวลาเปล่าๆทั้งหมอและคนไข้.