ครอบครัว

วันพุธที่ ๑๐ มิถุนายนที่ผ่านมาได้พบเจอปัญหามากมาย แปลกมากทำให้เรารู้สึกเหนื่อยล้าได้มากมายเช่นกัน ทั้งทางร่างกายและทางจิตใจ ยังดีที่เราสามารถที่จะครองสติเพื่อรับมือกับวิกฤตต่างๆที่เกิดขึ้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ (แต่ไม่มีประสิทธิผล เพราะรู้สึกว่าได้แค่ประคองตัวเท่านั้น)

ช่วงบ่ายแก่ๆ เกืบเย็นป๋าโทรมาหา เกี่ยวกับเรื่องให้ไปเสียค่าปรับกรณีฝ่าไฟแดง มีการส่งค่าจับปรับไปที่บ้านต่างจังหวัด และก้อคุยกันอีกมากมาย สุดท้ายสิ่งที่เราไม่ได้ยินบ่อยนัก แต่รู้สึกมันอยากจะทะยานไปข้างหน้าทุกครั้งที่ได้ยิน คือ การให้กำลังใจจากผู้เป็นพ่อ -- > ท่านให้เรา ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน เพราะลูกคือความหวังของพ่อแม่ จริงๆแล้วเราตระหนักดีตลอดเวลา่าทุกวันนี้เราทำเพื่อใคร แต่การได้ยินบ้างมันทำให้แววตาเราเป็นประกายอีกครั้งและไฟก็ยังคงลุกโชติช่วง

หากวันหนึ่งเราไม่มีท่านคอยให้กำลังใจ หรืออยู่ข้างๆเรา เราจะสามารถมีชีวิตอยู่อย่างยั่งยืนได้อย่างไรกัน เป็นคำถามที่หาคำตอบได้ไม่ยาก คนเราเกิดมาเป็นพ่อ แม่ ลูก กัน หรือการได้เกิดมาเป็น คนเป็น ปุถุชน เป็นเรื่องที่ยาก มาก ความรักที่เกิดจากสายสัมพันธ์จากพ่อหรือแม่มาสู่ลูก เป็นสิ่งที่ลูกๆ ไม่สามารถหาสิ่งใดๆมาทดแทนได้ ดังที่กล่าวกันว่า หากอยากตอบแทนบุญคุณ พ่อ แม่ โดยการนำท่างมานั่งบ่าซ้าย บ่าขวาแล้ว ถ่ายอุจจาระ หรือ ปัสสาวะเป็นร้อยๆปี ก็ยังไม่เท่ากับบุญคุณที่ท่านทำให้ได้

ดังนั้นลูกที่ดี ควรต้องสร้างคุณงามความดี นั่นคือการสร้างอนุสาวรีย์ที่มีชีวิต คือ ตัวเรานั่นเอง การตอบแทนบุพพการีที่ดีที่สุด คือ การทำให้ผู้ที่ไม่มีศรัทธา ให้มีศรัทธา ให้ธรรมะเข้าถึงจิตถึงใจท่าน ให้ท่านครองวติและใช้ปัญญา ที่เปรียบเสมือนแสงสว่างอยู่กลางใจไม่มีทางมอดลงไป ตราบจนสิ้นอายุขัย
นั่นแหละเป็นที่มาของการให้ความสำคัญของครอบครัว สังคมที่เล็กที่สุดแต่สามารถสร้างคนให้แข็งแกร่ง เติบโตอย่างมีคุณภาพได้.....

สุดท้าย....... หากวันหนึ่ง ความรักที่เราเฝ้าโหยหาจากใครก็ตาม อย่าไปตามหากันไกลไปเลย ความรักที่ดีที่สุด บริสุทธิ์ที่สุดก็คือพ่อแม่เรานั่นเอง แม้นหากท่านเกลียดเรา ความรักที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด ยังคงมีค่ามหาศาลยิ่งใหญ่กว่าความรักของคนทั้งโลกมากองตรงหน้า จงรักษาโมงยามที่อยู่กับท่านให้ดีที่สุด