นักเรียนที่ถูกไล่ออกคนล่าสุด
“ครูครับ ผมโทรมาขอบคุณ ครูครับ”
เสียงนักเรียนซึ่งถูกให้ออกจากโรงเรียน แว่วผ่านมาทางโทรศัพท์วานนี้
“ขอบคุณครูเรื่องอะไร”
“ขอบคุณที่ครูดูแลผมมาเป็นอย่างดี ตลอดเวลา ๒ ปีที่ผ่านมา” น้ำเสียงเศร้าเครือผ่านมาตามเส้นสาย
“ถ้าครูดูแลเธอดีจริง เธอควรจะจบ ม.๓ ที่นี่สิ แต่นี่ไม่ใช่” น้ำเสียงของครูขรึมเครือไม่แพ้กัน
“แต่ผมทราบว่าครูดูแลผมเต็มที่ แล้วนี่ครับ”
“เธอตั้งใจเรียนให้ดีนะ จบ ม.3 แล้วมาต่อที่นี่อีก ครูจะรอ”
“ครับ ครู”
เป็นอีก หนึ่งรายที่ชีวิตความเป็นครู ไม่สามารถยับยั้ง ให้นักเรียนที่รัก อยู่ในเส้นทางของการเล่าเรียนที่ราบเรียบได้
ความรู้สึกของคนครู เหมือนผู้พ่ายแพ้
การก่อร่างสร้างเด็ก เป็นงานที่ยากลำบาก
เมื่อเผลอพลาด เด็กหลายคนก็หลุดจากเส้นทาง ด้วยไม่รู้เท่า
ขอบฟ้าที่กว้างไกล ใครจะไปถึง
ใครจะจูงมือใคร เพื่อไปให้ถึง
เมื่อไปถึง ที่ขอบฟ้า ก็จะมีอีกขอบฟ้าที่จะต้องไปให้ถึง
ครูมีหน้าที่ประคอง ประคับ
วันนี้จึง มีแต่ความเสียดาย
ครูขอโทษเธอ ที่ไม่สามารถจูงมือเธอไปถึงขอบฟ้า
หวังว่าเธอคงจะเดินไปยังเส้นขอบฟ้าด้วยพลังของเธอเอง
บันทึกไว้เพื่อจำ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น