" คำถามที่ไม่มีคำตอบ "

" หมอช่วยฉันไว้ทำมั้ย...ฉันทุกข์..หมอมาทุกข์กับฉันมั้ย...

เที่ยงของวันจันทร์....

ทำงานอยู่หน้าคอมเงยหน้าอีกที่...น้องเรียกพี่ทานข้าว....เมื่อเช้าทานข้าวต้มได้เล็กน้อยถือว่าพัฒนาขึ้น...

เช้านี้ขับรถมาทำงาน...มองทะเลริมทาง...ที่จะไปสำนักงาน....เห็นคลื่นสงบ....กว่าทุกวัน...ธรรมชาติ...

ยังมีการเปลี่ยนแปลง...ไม่เหมือนกันในทุกวัน...นับประสาอะไรกับมนุษย์..ย่อมเปลี่ยนแปลงได้เช่นกัน...

เมื่อคืนวันศุกร์  5  มิ.ย. 2552 22.45 น. มีเสียงคนมาขย่มประตู (ประตูเหล็ก )พร้อมส่งเสียงเรียกอย่าง...

ต้นเต้นตกใจ...หมอ...หมอทัพฟ้า....นอนอ่านหนังสืออยู่ก็สงสัยจะเป็นคนไข้...ไปเปิดประตู...

สภาพที่เห็นผู้หญิง  อายุ  20 ปีกว่า  เลือดท่วมเปรอะเสื้อผ้าไปหมด...

หมอดูแผลให้ที่มีดบาด....ให้ไปที่ร้าน (ห่างประมาณ50 เมตร )...เมื่อเห็นชัดเจน...คนไข้หน้าซีดจับชีพจร

เบาเร็ว  ความดัน  80/60  สิ่งที่เห็นเส้นเลือดข้อมือด้านซายโดนกรีด...ก็พอสรุปได้....ได้ทำการห้ามเลือด

...รีบด่วนและรู้ว่าคนไข้กำลังจะชอ็คจากการเสียเลือด...กว่าจะถึงรพ..ประมาณ20-25  นาที่...ต้องช่วย

ก่อน...เปิดเส้น...ด้วย เลคแตดริงเกอร์ (สารน้ำให้ทดแทนเลือด) ซึ่งที่ร้านโชคดีที่มีติดไว้  5-6  ถุงประจำ

เปิด  2  เส็น  อย่างรวดเร็ว  (อยู่ER,OR มา)  แล้วใช้นำยาฆ่าเชื้อราดแผลปิดแผล...รีบส่งโรงพยาบาล

....ไปกับคนไข้ด้วยนั่งท้ายกระปะไป....ส่งคนไข้ถึงมือคุณหมอ...ให้ประวัติ...สภาพผู้ป่วยแรกรับ...

ส่งผู้ป่วยขึ้นตึก....กว่าจะได้กลับ   01.45 น.  ....ก็ทราบว่าเขาปลอดภัย....

วันอาทิตย์  4  โมงกลับจากสำนักงาน...แวะเยี่ยม...สิ่งแรกที่เห็น...คนไข้หน้าตาเศร้าหมอง....

คราบน้ำตาเต็มหน้า ..  ถาดข้าววางอยู่โดยไม่พร่องแม้นแต่น้อย....เอื้อมมือไปแตะเบาๆที่แขน...

หมอแวะมาเยี่ยม...สายตาที่คนไข้มองมา...เต็มไปด้วยความเสียใจตัดพ้อต่อว่า....น้ำตาก็พรั่งพรูมา...

คำที่ได้ยินชัดเจนถึงกับตัวชาคือ....หมอมาช่วยหนูทำมั้ย...หนูฆ่าตัวตายเพราธหนูอยากตาย...

ใครบ้างไม่กลัวเจ็บ...ใจเด็ดเชือดข้อมือตัวเอง..เพราะอยากตาย.....หมอไม่รู้ว่าชีวิตหนูเจอกับเรื่องอะไร

บ้าง...หมอช่วยหนูให้ไม่ตาย...ตอนนี้หนูก็ไม่ตาย....หลังจากนี้หมอจะช่วยให้ความทุกข์...แก้

ปัญหาของหนูได้มั้ย...ก็ไม่ได้.....ปล่อยให้หนูเจอปัญหาอยู่คนเดียว.....

ทุกคำพูดมันเหมือนมีดที่ทิ่มแทงมาจนมิดด้าม....ทุกอย่างคือความจริง...ด้วยจรรยาบรรณ...หมอทุกคน

มุ่งช่วยเหลือชีวิตคนไข้ก่อนอันดับแรก...แต่ภายหลังการช่วยฟื้นคืนชีพ...บ้างคน...นอนเป็นเจ้าหญิงเจ้า

ชายนิทรา...หรือช่วยเหลือตัวเองไม่ได้....เราเคยถามเขามั้ยช่วยเขาให้รอดแต่เขาอยู่สภาพเช่นนี้

เขาสมัครใจมั้ย...เขาอยากนอนตากริบๆอย่างนี้มั้ย.....ทุกคนคงมีคำตอบในใจ.....

คำถามที่คนไข้ถาม....หมอไม่มีคำตอบได้แต่บีบมือคนไข้...บอกว่าอยากร้อง...ก็ร้องออกมาเถอะ...

นั่งเฝ้าโดยไม่มีคำพูดอะไรอีกเลยนอกจากแววตาที่หม่นหมอง...และเสียใจ....

สภาพจิตใจที่แย่แล้ว...เจอเหตุการณ์แบบนี้...พูดไม่ออก..ไม่สามารถให้กำลังใจคนไข้ได้เลย....

เทคนิคการให้กำลังใจไม่สามารถนำมาใช้ได้เลย...เพราะเข้าใจว่าคนไข้รู้สึกอย่างไร.....

เย็นขับรถกลับด้วยสติไม่เต็มร้อยนัก...อยากบอกคนไข้ว่า...ทุกอย่างอยู่ที่ใจหนูว่าหนูจะสู้มันมั้ย...

แต่ก็พูดไม่ออกจริงๆ....ขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้น...พร้อมไม่แน่ใจเราทำผิดหรือทำถูก.....

 

 

[ยายธี]

คำถามที่ไม่มีคำตอบ..คนเลือกที่เกิด..เลือกที่ตายไม่ได้..(ยกเว้นนักโทษประหาร)

[ครูซ่อมคน]

ขอบคุณค่ะ...คุณยายธิ...ครูซ่อมคนโดนประหารไปแล้วค่ะ...

[รพี กวีข้างถนน]

เป็นเรื่องที่โหดร้ายต่อความรู้สึกมากนะครับ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่จะมอบให้ครับ สู้ต่อนะครับ

                                รพี