เมื่อฉันกลับไปบ้าน(มหาวิทยาลัย)

เมื่อวันที่ 27/05/2552 ฉันได้มีโอกาสเข้าไปนั่งในหอประชุมทองจันทร์

คณะแพทย์สาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ เพื่อเข้าร่วมงาน "วันนักวิจัย"

ได้พบกับท่านอาจารย์ที่สั่งสอนฉัน รุ่นน้อง(ตอนนี้กลายเป็นดอกเตอร์,อาจารย์รุ่นใหม่)

ได้เจอบรรยากาศเก่า ในช่วงที่ฉันยังเป็นนักศึกษาลูกพระราชบิดา ตอนนี้ก็ยังเป็นลูกพระราชบิดา

มีคนพูดไว้ว่า มหาวิทยาลัยคือที่อยู่ของนักปราชญ์ เมื่อเข้าไปนั่งฟังอาจารย์หลายท่านพูด

ได้คุยกับอาจารย์ ได้ฟังมุมมองและเข้าใจความคิดของบรรดานักปราชญ์ มันทำให้เกิดกิเลสเก่าๆขึ้น

คือ อยากเรียนต่อ และยิ่งได้ฟังคำพูดของท่านอธิการ ที่กล่าวว่า ถ้านำความรู้ทั้งหมดที่ตัวเรามีอยู่

ไปถามผู้ที่รู้กว่า ก็จะพบว่าเรานั้นรู้น้อยมาก เช่น เรารู้ว่าโลกเราโคจรรอบดวงอาทิตย์ แต่มีผู้รู้กว่า

จะบอกว่า โลกเราใบนี้ เป็นแค่วัตถุเล็กๆ หนึ่งในระบบสุริยะจักรวาล ซึ่งเป็นหนึ่งระบบในกาแลคซี่

และยังมีอีกหลายล้านระบบ หลายล้านกาแลคซี่ ที่ยังไม่มีใครรู้ว่ามีขอบเขตกว้างยาวเท่าไร

ดังนั้น ความไม่รู้ที่แหละ ทำให้คนเรามีความทะยานอยากรู้ ไปเรื่อยๆ

ก็ยิ่งทำให้กิเลสก่อตัวมากขึ้นอีก ก่อนจะสงบตัวลงตอนงานเลิก

อิจฉาหลายๆคนที่ได้โอกาสเรียนต่อโท-เอก  และเสียดายที่หลายๆคนเรียนโท-เอก จบออกมา

แต่ไม่ได้นำความรู้ที่ร่ำเรียนมา ใช้งาน