เพชรน้ำหนึ่ง
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วได้มีโอกาศไปเที่ยวลอนดอนวันนั้นเป็นวันแต่งงานเจ้าชายอังกฤษกับหญิงธรรมดาคนหนึ่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ตื่นเต้นกันมากทีเดียวสมัยนั้น...ไปเดินเป๋อเหลออยู่กับเพื่อนๆพอดีขบวนรถม้าพระที่นั่งผ่านมา...เหมือนกับนิยายที่เคยอ่านสมัยเด็กๆเจ้าชายดำรงฤทธิ์...แน่นอนเจ้าหญิงก็จะต้องมีมงกุฎใส่เป็นสัญญลักษณ์...เจ้าหญิงพระองค์นั้นกลายเป็นนิยายในความจริงปัจจุบัน....เพื่อนชวนว่าไหนๆมาถึงที่นี่แล้วเธอต้องไปดูนะเคยเห็นไหมเพชรเม็ดโตเท่าไข่ห่านน่ะ...เออไปก็ไป..จริงก็ไม่อยากเห็นเพราะไม่รู้ว่าจะเห็นไปทำไม..เพื่อนมากลากไป...กว่าจะได้สัมผัสด้วยตากินเวลากว่าสามชั่วโมงคิวก็ยาวจริงๆเดินกันไปเขยิบกันทีละนิด...และแล้วเวลาที่รอดูก็มาถึงมงกุำฎที่มีเพชรเม็ดใหญ่ที่ว่านั้น....แอบคิดถึงคุณค่าอะไรจะมากกว่ากันเมื่อเขาเปรียบความดีของคนว่าเป็นเพชรน้ำหนึ่ง..กับเพชรเม็ดนั้น
ความเห็น (3)
คุณความดี ย่อมมีค่ามากกว่าเพ็ชร แน่นอนเลยค่ะ
มาเยี่ยมค่ะ
โอ...นานมากทีเดียว ป่านนี้เพชรเม็ดนั้นคงจะโตมากแล้วซินะ 5566 ยายธี คิดเหมือนผมเลย ที่ว่า...
จริงก็ไม่อยากเห็นเพราะไม่รู้ว่าจะเห็นไปทำไม
วัตถุยังไงก็คือ วัตถุ
คนเรามักติดสมมุตินะคะ หากเรารู้เท่าทันก็เบาสบายใจไม่เมาสมมุติ นุชคิดว่าการได้เห็นสิ่งแปลกสิ่งสวยงามก็เป็นเพียงการเรียนรู้ภายนอกควบคู่ไปกับการเรียนรู้ภายในค่ะ