เปิดเทอม
เมื่อปิดเทอมใหญ่ส่งพระจันทร์ส่งลูกสาวไปเรียนขิม ที่บ้านคุณตาจุด ครูดนตรีไทยใกล้บ้าน แรกๆก็ขมีขมันดี เรียนได้2วันครูก็ต่อเพลงแป๊ะได้ 1ท่อนคนเป็นพ่อ แม่ก็ชื่นใจไปตามๆกัน
พอเข้าสัปดาห์ที่2ความสนุกตื่นเต้นในการเรียนดนตรีก็ลดลง สู้อยู่บ้านเล่นกับน้องไม่ได้ และเริ่มงอแงเวลาไปส่ง
เช้าวันหนึ่ง ลูกสาวร้องไห้มาก พระจันทร์ต้องปลอบและปัดฝุ่นเอานิทานเรื่องพ่อแม่รังแกฉันมาเล่าให้ฟังยังจำได้ไหม เรื่องมีอยู่ว่า
พ่อแม่รังแกฉัน ย่อจาก คำประพันธ์บางเรื่อง ของพระยาอุปกิตศิลปะสาร
มีเศรษฐีคนหนึ่ง ค้าขายร่ำรวยมาก ท่านเศรษฐีมีบุตรคนเดียวจึงรักบุตรคนนี้มาก เมื่อถึงวัยเรียนจะส่งให้ลูกไปเรียนก็พิจารณาว่าโรงเรียนไกลบ้านเกินไปกลัวลูกจะลำบากจึงจ้างซินแสให้สอนในบ้าน
ต่อมาลูกเรียนคนเดียวก็เหงา ไม่อยากเรียน บ่นอยากได้เพื่อนเรียนด้วย พ่อก็เกณฑ์พวกเด็กในบ้านให้เรียนด้วย ครั้นมีเพื่อนเรียน กลับชวนกันเล่นสนุก ซินแสก็พร่ำสอนแต่ไม่ยอมเรียน สุดท้ายจึงตีหวังให้กลัวและตั้งใจเรียนแต่บุตรท่านเศรษฐีไป ฟ้องพ่อว่า ครูตี เศรษฐีจึงเลิกจ้างซินแส
ไปหาซินแสใหม่หลายคนก็ไม่ถูกใจ พวกซินแสต่าง เข็ดขยาดถึงจะให้เงินมากไม่อยากมาสอน
อยู่มาวันหนึ่งได้เจอครูที่ถูกใจสอนให้ตามแต่สมัครเรียน ลูกก็ไม่เรียนชวนกันเที่ยวเล่นสมใจทั้งครูและศิษย์
ต่อมาไม่นานท่านเศรษฐีก็ตายทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็ตกแก่ลูก ลูกก็มีเพื่อนมาหาไม่ขาดชวนกันใช้จ่ายทรัพย์ไม่ช้านักทรัพย์ก็หมด เพื่อนๆก็หายเหมือนตายจาก
บุตรเศรษฐี ไม่มีเพื่อนจะคิดทำการอะไรก็ไม่เป็น ต้องขอทานเขากินอาศัยพักอยู่ศาลเจ้าค่ำๆก็ร้องไห้พร่ำบ่นว่า”พ่อแม่รังแกฉัน!”
ลูกสาวฟังนิทานจบ ก็ปาดน้ำตา ยอมขึ้นเรือนไปเรียนแต่โดยดี
......................................
ไม่กี่วันต่อมาก็เปิดเทอม พ่อแม่หลายคนโล่งใจที่เด็กๆไม่เล่นซนอยู่ที่บ้านให้วุ่นวายไม่เป็นอันทำงาน
แต่พอเด็กไปรวมกันที่โรงเรียนงานรักษาก็เพิ่มขึ้นทันที ทั้งจากโรคติดต่อและพลัดตกหกล้ม
น้องฟลุค นักเรียน ป.1 ปีนี้ มาหาหมอด้วยอาการปวดศีรษะและตัวร้อน
แต่ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องตรวจ น้องฟลุคใช้มือ2ข้างปาดน้ำตาตลอดเวลา พลางถามหมอว่า
“เมื่อไรจะปิดเทอม ฮือ ฮือ”
“น้องฟลุคไม่อยากไปโรงเรียนหรือครับ” พระจันทร์จับมือน้องฟลุค
“ฟลุคไม่อยากไป ฮือ ฮือ เมื่อไรจะปิดเทอม คร้าบ”
“ไม่ได้ย้ายโรงเรียน เลยนะครับ ปีที่แล้วก็เรียนอนุบาล 3 ที่นี่”คุณพ่อให้ข้อมูลเพิ่มเติม ดูคุณพ่อเข้าใจลูกมากและคาดว่าลูกจะปรับตัวได้ไม่นานนี้
“ฟลุคครับ หมอเล่านิทานให้ฟังเอาไหม”แล้วพระจันทร์ก็เริ่มเล่านิทานเรื่องพ่อแม่รังแกฉัน ให้น้องฟลุคฟังอย่างตั้งใจ เสียงร้องค่อยๆเบาลงเหลือเพียงเสียงสะอื้น ผมหวังว่าฟลุคจะเข้าใจและยอมรับการไปโรงเรียนได้ดีขึ้น
“โฮ” ฟลุคปล่อยโฮดังกว่าเดิมพร้อมใช้2มือปาดน้ำตาไปมาเมื่อผมเล่านิทานจบลง ผมกับพ่อน้องฟลุค มองหน้ากัน
“ฟลุคไม่อยากให้พ่อตาย ฮือ ฮือ” อ้าว เป็นงั้นไปเด็กหนอเด็ก กว่าจะปลอบกันเงียบอีกรอบ เหนื่อยกว่าเล่านิทานอีก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า วิธีการเดียวกันใช้กับเด็กไม่ได้ทุกคนหรอกนะ ฮ่า ฮ่า 
ความเห็น (5)
ความรู้
เด็ก 3-7ปี จะยังแยกไม่ออกระหว่าง ความจริง ความคิด เรื่องสมมติ เราอาจได้พบเด็กร้องไห้ หรือหวาดกลัวหลังฟังนิทานได้บ่อยๆ
ความคิด
อย่าว่าแต่เด็กเลยผู้ใหญ่เองหลายคนก็ไปหลงกับสิ่งสมมติต่างๆ ติดยศ ติดตำแหน่ง หลงเข้าไปในโลกของเกมส์ หรือแม้แต่ ลืมไปว่ากีฬาแข่งแล้ว แพ้ชนะกันวันนี้ เอาไว้ก็แข่งกันใหม่ อีกดังเช่นแฟนบอลชาวเคนยารายนี้
พ่อแม่ทุกคนจะต้องผ่านเหตุการณ์ ที่ลูกร้องไห้ ไม่อยากไปโรงเรียนกันมาแล้วทั้งนั้น เป็นเรื่องปกติธรรมดามากนะคะ แล้วทุกอย่างจะผ่านไป...
เด็กชอบอยู่บ้าน เพราะทำทุกอย่างได้ตามใจตัวเอง ไม่ค่อยต้องไปเจอกับระเบียบอะไร ไม่ต้องเข้าแถว ไม่ต้องทำโน่นนี่ ที่ไม่อยากทำ..
ตอนเช้า พอไปส่งครูแล้ว กลับเลย ยิ่งถ้าทำอ้อยอิ่งอยู่ จะร้องอีก...
ธรรมดานะคะ
มาต้อนรับเปิดเทอมค่ะ
ดีใจจัง ได้อ่านเรื่องราวดีๆ ที่ให้แง่คิดแต่เช้า
แต่ละวัยแต่ละคนก็มีสมมุติประสบการณ์ที่แตกต่างกันออกไป
ขึ้นอยู่กับว่าคุณมีมุมมองเช่นไร
และเลือกที่จะอยู่กับสมมุติอย่างไร