หัวโขน

อย่ายึดมั่นในอำนาจที่มีที่เป็น เพราะหัวโขนคือ อำนาจ นั่นเอง

              โลกนี้คือละครสอนให้รู้              ต่างต่อสู้ดิ้นรนทุกคนเห็น

          ชีวิตคนถูกหัดจัดให้เป็น                  กระโดดเต้นกันหมดตามบทเพลง

              เอาหัวโขนสวมใส่ปิดใบหน้า       แล้วออกท่าออกทางดูช่างเก่ง

          เหมือนทุกคนชำนาญการละเม็ง       ปี่พาทย์เร่งเท่าไรเต้นได้ทัน

              เป็นพระเอกพระรองอย่างคล่องแคล่ว     เป็นนางแก้วนางฟ้าดูน่าขัน

          เป็นผู้เหลิงอำนาจวางมาดกัน           หลงขีดขั้นกันจริงทั้งหญิงชาย

              แสดงบทผู้ดีหรือมีเกียรติ            ก็เคร่งเครียดแบ่งชั้นจนมั่นหมาย

          มาหลงตัวมัวปลื้มจนลืมตาย            จึงต้องว่ายวนกรรมรำละคร

              หากหัดเอาหัวโขนออกโยนบ้าง   เปิดหน้าต่างธรรมะคำพระสอน

          ทุกสิ่งอย่างเปลี่ยนแปรไม่แน่นอน     จิตเคยร้อนข้างในคงได้เย็น

              หัวโขนที่สวมใส่ให้บทบาท         ใครประมาทเมามัวหลงตัวเด่น

          ถึงคราวถอดหัวโขนที่ตนเป็น           ระวังเหม็นยิ่งกว่าใบหน้าเดิม...ฯ

          พระครูวรธรรโมภาส.  ทางเดิน.  31 (133) ,หน้า  83.