น่าสงสาร..... ลูกหลานกำลังจะว่างงาน
วันนี้ วันที่ 29 เมญายน 2552
ผมมีโอกาสไปทำหน้าที่เป็นกรรมการสอบสัมภาษณ์ลูกหลานของเรา ที่มาสมัครทำงานธุรการโรงเรียน ตามนโยบายต้นกล้าอาชีพ ชื่อโครงการคืนครูสู่นักเรียน ผมรู้สึกสงสารเด็กเหล่านั้น เขากำลังจะตกงานเป็นส่วนใหญ่
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาแม่ฮ่องสอน เขต 1 ได้รับสมัครลูกหลานของเราที่จบปริญญาตรีทุกสาขา เพื่อคัดเลือกเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการในสถานศึกษา จำนวน 54 ตำแหน่ง ปรากฏว่าลูกหลานของชาวจังหวัดแม่ฮ่องสอนและจังหวัดใกล้เคียงมาสมัครสอบคัดเลือกจำนวน 400 กว่าคน จากการสอบถามในการสอบสัมภาษณ์ ท่านทราบไหม บางคนทำงานธนาคาร หน่วยงาน องค์กรอื่นๆ ที่กำลังจะถูกเลิกจ้างในอีกเดือนสองเดือนนี้ เขาจึงคล้ายเป็นคนหลักลอย จะไม่มีงานทำ ท่ามกลางภาระรับผิดชอบทางครอบครัว เรื่องปากเรื่องท้องและคนที่รอคอยอยู่ข้างหลังเป็นเรื่องใหญ่ของสังคมไทย ซึ่งเป็นสังคมอุปถัมภ์
54 คน กำลังจะมีงานใหม่ทำ เงินเดือน 4,800 บาท 3 เดือน เมื่อประเมินผลงานผ่าน ก็จะได้รับเงินเดือนตามวุฒิปริญญาตรี คือประมาณ 7,000 กว่าบาท หลังพ้นทดลองงาน เป็นต้นไป
หันกลับมามองข้างหลัง อีกประมาณ 300-400 คนละ ที่สอบไม่ได้เขาจะทำอย่างไร นี่เฉพาะปัญหาที่แม่ฮ่องสอน เขต 1 เท่านั้น ถ้ารวมกันทุกเขตและทั่วประเทศ ลูกหลานของเราจะไม่เดือดร้อนเป็นหมื่นเป็นแสนหรือ
ช่องว่างชีวิตของคนในประเทศไทย ดูมันช่างมากเหลือเกิน ถ้าเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ท่านรู้ไหมอาชีพอะไรจะเฟื่องฟูที่สุด การปล่อยเงินกู้นอกระบบไง คนมีเงินก็ได้เปรียบ และมักจะ เอารัดเอาเปรียบ เสียด้วย รับจำนองจำนำทุกอย่างด้วยดอกเบี้ยร้อยละ 10 ต่อเดือน แล้วลูกหลานของเราเหล่านี้จะรับไหวหรือครับ ไม่จมดินจนดักดานก็ให้มันรู้ไป หนักเข้าเมื่อจำเป็นต้องใช้เงินอย่างยิ่ง บางคนก็อาจวิ่งไปขอยืมเงินกู้รายวันดอกเบี้ยโหด ร้อยละ 20 ก็ยิ่งจมหนักเข้าไปอีก
เราจะช่วยเหลือลูกหลานของเราอย่างไรดีครับ อย่าบอกว่าเศรษฐกิจพอเพียง คงแก้ไม่ได้หรอกเพราะชีวิตในเบื้องต้นของพวกเขาไม่ได้ดำเนินมาในแนวทางนั้น หลายคนยังผูกพันอยู่กับภาระหนี้สิน คือการผ่อนเครื่องอุปโภคที่เป็นค่านิยมในสังคมปัจจุบันไม่ว่าจะเป็น รถจักรยานยนต์ ทีวี ตู้เย็น ฯลฯ ไหนจะค่านมลูก ค่าเทอมลูก จิปาถะ เมื่อแก้ปัญหาชีวิตไม่ได้ก็จะเกิดโรคเครียด โรคซึมเศร้า ในที่สุดลูกหลานเหล่านี้ก็อาจกลายเป็นพลเมืองที่ด้อยคุณภาพไป แล้วจะควานหาความเจริญรุ่งเรืองของประเทศชาติได้ที่ไหน อย่างไร
มาช่วยกันคิดดีไหมครับ ลำพังลูกหลานของผมในจังหวัดแม่ฮ่องสอน 3-4 ร้อยคนนี้ ผมก็หนักใจแทนอยู่แล้ว ไม่นับรวมเด็กที่จบใหม่ หรือกำลังจะจบ เขาคงเรียนเพื่อ ให้ได้ความรู้ เท่านั้น คงไม่มีโอกาสนำความรู้ไปพัฒนาประเทศของเรา นี่คือระบบและวิธีคิดของสังคม โดยเฉพาะราชการไทยที่มักทำงานแบบ แยกส่วน ไม่เชื่อมโยงและร้อยรัดกันด้วยแผนพัฒนาที่มีศักยภาพ จึงทำให้ประชากรส่วนหนึ่งเมื่อเรียนจบแล้ว ยังหางานทำไม่ได้ (ไม่มีตลาดแรงงานรองรับ) ผมเข้าใจว่าอย่างนั้น......
เศรษฐกิจมันพังเร็วจนเกินไป ไข้หวัดใหญ่เม็กซิโกก็มาเร็วเหลือเกิน ปัญหาอาชญากรรมก็มาก ทางไหนก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด วุ่นวายไปหมด เกิดมาเป็นมนุษย์ทำไมมันต้องทุกข์ทนถึงเพียงนี้...โลกจ๋า..ผู้ใหญ่จ๋า ทำไมต้องทอดทิ้งลูกด้วย รู้ไหมลูกต้องต่อสู้กับวิบากกรรมที่ลูกไม่ได้คิด ไม่ได้สร้าง ก็คนอื่นเขายัดเยียดให้ลูกทั้งนั้น.........
อาจารย์เก
ความเห็น (4)
สวัสดีครับท่านศน.เกที่เคารพ
- อ่านแล้วรู้สึกสงสารคนที่จะสอบไม่ติด แต่กฎก็คงเป็นกฎ
- รู้สึกเป็นห่วงเศรษฐกิจของประเทศอย่างไรก็ไม่รู้
- ท่านศน.เก สบายดีหรือเปล่าครับ ทำงานหนักไหมครับช่วงนี้
- รักษาสุขภาพนะครับ
ไหว้สาท่านอาจารย์เก...ครับ
แว่มาอ่านและก็เห็นด้วยครับ...
เหตุเพราะเราเอาวิถีฝรั่งมาใช้ในชีวิตประจำวัน เราคลั่งไคล้งานที่มีเงินเดือนจึงต้องแย่งกัน..
หากเราคิดงานเราเอง มีที่ดินก็ทำเกษตรอย่างไม่ต้องอายคน มีวัสดุสิ่งของในท้องถิ่นเราอาจนำมาประดิษฐ์เป็นสินค้าเล็กๆน้อยๆ ขอให้ได้เงินพอกินพออยู่
ขอพวกเราปรับสภาพจิตใจอย่างที่เขาว่า"มีพอเพียง ก็เพียงพอ" คิดว่าเราเอาตัวรอดพ้นวิกฤติแน่นอนครับ
ด้วยความปรารถนาดีจาก...หนานพรมมา
ท่าน KSU ครับ
ขอบคุณที่เข้ามาร่วมแบกภาระความหนักใจ ปีนี้เป็นปีที่การเศรษฐกิจตกต่ำที่สุด ยิ่งกว่าปีไหนๆ โรงแรม เกสต์เฮาส์ เจ๊ง ร้านอาหารเจ๊ง ธุรกิจขนาดย่อมเจ๊ง เจ๊งจนอดสงสารเขาไม่ได้ จึงคิดไปถึงว่าจะทำอย่างไรให้ลูกหลานของเราอยู่รอดได้ เป็นเรื่องที่หนักใจนะคุณ KSU
ขอบคุณอีกครั้งครับ ขอให้คุณ KSU ประสบความสำเร็จ มีชีวิตที่ดีนะครับ
อาจารย์เก
ไหว้สาป้อหนานอาจ๋านตี้เคารพครับ
ผมลองชักชวนลูกหลาน ที่เรียนจบมาแล้วแต่ยังไม่มีงานทำ ให้เขาหวนกลับไปใช้ชีวิตแบบเกษตรกรเฉกเช่นบรรพบุรุษของเขาเคยทำมาก่อน ปรากฏว่าเด็กรุ่นใหม่ไม่รู้ ไม่เข้าใจอะไรเลย และก็ทำไม่ได้ด้วย ผมถึงต้องมาถามตัวเองว่า เราให้การศึกษาเด็กไปแบบผิดๆหรือเปล่า ช่วงไหนที่เราให้ผิด จะว่าช่วงระดับประถมศึกษาที่พวกผมรับผิดชอบอยู่ก็ไม่ใช่ เพราะเราเน้น การงานพื้นฐานอาชีพ การเกษตรกรรมเบื้องต้น การปลูกพืชเลี้ยงสัตว์ เน้นความรับผิดชอบ ความขยันในการทำงาน แต่พอเด็กจบมาทำไมเด็กเปลี่ยนไปก็ไม่รู้ ผมว่าคงเป็นค่านิยมด้วยที่ทำให้เด็กเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ งานหนักไม่เอา แต่งานเบาสู้
ขอบคุณป้อหนานครับที่เข้ามาเยี่ยมเยือน
อาจารย์เก