เราหยุดแล้ว...ท่านไฉนไม่หยุด

เมื่อหวนนึกไปถึงพุทธพจน์ที่ให้แก่องคุลีมาร...ครั้งนั้นความหมายที่เราเข้าใจ...เป็นเพียงท่องจำระคนสงสัย...

เราหยุดแล้ว แต่ท่านไม่หยุด...

ไฉนจึงกล่าวขานกันว่า...วลีที่เอ่ยจากโอษฐ์พุทธองค์นี้  ทำให้องคุลีมารบรรลุธรรมได้...

 นอกจากสงสัยว่า...ทำไมองคุลีมารจึงวิ่งไม่ทันพระพุทธเจ้า...การอธิบายเรื่องเวลา ของ ทพ.สม ใน ไอน์สไตน์พบ พระพุทธเจ้าเห็น ที่พอจะทำให้เพิ่มมุมมองอีกระดับแล้ว...

 

ความเข้าใจของผมในการตีความในตนของผมเองเริ่มเกิดขึ้น...เมื่อรู้สึกว่า...

เอ๊ะ...เราอ๋อออออแล้ว....มันเป็นเช่นนี้เองหนอ...ใจเราถูกแยกออกมาเป็นจิตกับกายแล้ว

เมื่อจิตเห็น...รู้ชัด...และหยุดกรรมไว้...กายไฉนหยุดไม่ได้...ต้องทำหน้าที่ ก่อกรรมกันต่อไป

เมื่อเราทดลองฝึก แยกจิตแยกกาย ให้กำหนดรู้ว่า กายทำหน้าที่ของกาย จิตทำหน้าที่มุ่งสู่การหลุดพ้น...มุ่งสู่ความว่าง...กายจะเป็นเช่นไรหนอ ...

จิตก็เลยถามกายอยู่เสมอว่า...เราหยุดแล้ว ท่านไฉนไม่หยุด...