วัยกลางคน ( เดือนโศก เราไม่เศร้า )

ลองนึกเรื่องดีของหัวหน้าเล่าให้ฟังก่อนสัก 2 เรื่องสั้นๆก็ได้ ไม่เช่นนั้น พอฟังเรื่องไม่ดีของหัวหน้าแล้ว จะโกรธ แล้วพาลคิดไปอีกว่า คนนี้ เป็นคนแย่เอามากๆอันที่จริงคนที่สามารถเป็นถึงหัวหน้างานได้ ต้องมีเรื่องดีๆในตัว

วัยกลางคน ( เดือนโศก เราไม่เศร้า )

เดือนเมษา 2552 ใกล้จะหมดเดือน นับแต่ตันเดือนมา ผมรับรู้แต่เรื่อง ไม่ดีนัก

วันที่ผมนัดเจอเพื่อนนักเรียนร่วมชั้นมัธยมที่มาจากปักษ์ใต้ มาประชุมที่กรุงเทพ เขาอยากเจอหลังจากจบมัธยมมาเราไม่ได้เจอกัน 30 ปี จากวันสุดท้ายที่เราไปสอบเข้าวิทยาลัยในสังกัดของหน่วยราชการแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งต่อมาผมได้ใช้เวลาเรียนที่นั่นอีก 4 ปี แต่เขาไปเรียนที่รามคำแหง

เรานัดเจอกันที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง ย่านปิ่นเกล้า ผมลองประสานเพื่อนอีกคน ที่ทำงานอยู่ในกรุงเทพด้วย

ความยินดี ยังไม่ได้เริ่มต้น

เพื่อนผมได้รับโทรศัพท์ จากแม่บ้านว่า บ้านถูกงัด ขโมยขึ้นบ้าน กวาดเอาทรัพย์สิน ไปหลายอย่าง !!

พวกเรา(สามคน) ตัดสินใจว่า ควรกลับไปที่บ้านและดูว่าจะทำอะไรกันได้บ้าง

“เขา(มัน) ทุบกระปุกออมสิน ของหนู เอาตังค์หนูไปหมดเลย” เสียงลูกสาววัย 10 ขวบ เดินออกมาพร้อม

กระปุกออมสิน รูปหมูอ้วนที่ถูกทุบแตก เหลือแต่ ฐานที่ยังมองออกว่าเป็นขาลูกหมู 4 ข้าง

“ เขา(มันอีกแหละ) ขึ้นไปข้างบน รื้อของในตู้ กระจัดกระจายไปหมด แม่ตรวจดูแล้ว กล้องถ่าย VDO

กับ กล้อง ดิจิตอล หายไป” ภรรยาของเพื่อน เดินลงมาจากชั้นบน เมื่อพวกเราไปถึง

แล้ว เครื่องคอมพ์ ของพ่อหละ เอาไปด้วยไหม ผู้เป็นพ่อบ้านถามด้วยความกังวล และสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ผมรู้ว่า คงต้องเป็นห่วงงานและข้อมูล ที่มีอยู่ในเครื่อง

เราเห็นเจ้าหนูตัวเล็ก น้องเล็กที่กำลังจะเข้าอนุบาล เก็บของเล่นตุ๊กตา ค่อยบรรจงเรียงเข้าชั้น หลังจากที่ ถูก

ผุ้ไม่ได้รับเชิญคนหนึ่งมา ทำให้ หกล้มระเนระนาด

เพื่อนจากปักต์ใต้ บอกว่าควรแจ้งตำรวจมาตรวจสอบเก็บหลักฐาน เมื่อเขาเห็นว่า มีรอยนิ้วมือที่ขอบหน้าต่าง ที่เป็นช่องทางปีนเข้ามา และมีรอยเท้าปรากฎ บนพื้น พร้อมให้ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน

ผุ้เป็นเจ้าของบ้าน สาระวนกับการโทรศัพท์ไปที่ สถานีตำรวจใกล้บ้าน พักใหญ่ๆ ระหว่างนั้น เราได้คุยกับแม่บ้านที่นำน้ำดื่มและของว่างมาให้ทานตรงโต๊ะหินอ่อน ทั้งๆที่เราเองรู้ว่า นั้นไม่ใช่ภาวะที่ผู้เป็นแขกที่ไม่ได้กะว่าจะมาเจอกันที่บ้าน จะมาเยี่ยมกันตอนนี้ แต่ก็มาเป็นพวกในยามนี้ได้ดี คงไม่โทษหรอกนะ ว่า สามีฉันกลับบ้านช้าก็เพราะ นัดกับพวกคุณ ที่จริงเราบอกกันล่วงหน้า 2- 3วัน มาแล้ว และตอนนั้นก็เพิ่ง 18.00 น.

สักครู่ใหญ่ ผู้เป็นพ่อบ้านเดินออกมาบอกว่า ตำรวจบอกว่า “ขอโทษครับ ตอนนี้ เหลือผม อยู่บน สอ นอ เพียงคนเดียว คนอื่นไปสกัดม็อบกันหมด ผมไปไม่ได้หรอกครับ เอาไว้สะดวกแล้ว จะติดต่อกลับไปใหม่ “

เรานั่งคุยกัน พร้อมสั่งปิปซ่า กับชงชาจีนร้อนๆ มาแก้หิว ก่อนที่เพื่อนจะออกมาส่ง และว่าจะไปแจ้งความ ลงบันทึกประจำวันที่โรงพัก

การนัดกันวันนั้น ก็ลงเอยแบนั้น

ผมตามดูข่าวที่ถูกเสนอ ทั้งภาพ และเสียง ที่สะท้อนออกถึงเรื่องความขัดแย้งของผู้คนในบ้านเมือง คอยเป็นกังวลกับตัวเลขที่นักวิเคราะห์ วิจารณ์ บอกว่า ในภาคธุรกิจอุตสาหกรรมท่องเที่ยว จะมีคนตกงานถึง 200, 000 คน (สองแสนคน) กระทบไปถึงทั้งคนที่ผลิตของที่ระลึกขายนักท่องเที่ยว อุตสาหกรรมเกษตร ที่ส่งอาหารให้ร้านค้าภัตราคาร โรงแรม

ตอนนี้มีคนงานไทยที่ไต้หวัน ถูกส่งกลับมาแล้ว 20,000 คน (สองหมื่นคน ) กำลังจะกลับมาอีก 10,000 คน(หนึ่งหมื่นคน) ฯลฯ

แม้ว่าเรื่อง ประท้วงจะคลี่คลายลงไป เข้าสู่สัปดาห์สุดท้ายของเดือนแล้ว

เช้าวันจันทร์ที่ผ่านมา ผมโทรศัพท์ บอกหลานชาย(หลานอา) ว่า.” อาได้อ่านหนังสือพิมพ์ บอกว่ามีงานรับสมัคร.” ซึ่งคิดว่า คุณสมบัติที่เขารับ น่าจะตรงกับเขา เพราะต้องพูดภาษา ต่างประเทศ พร้อมบอกเบอร์โทรให้เขา ลองโทรไปสอบถามดู ผ่านไปยังไม่ถึง 10 นาที เขาโทรกลับมา บอกว่า “ อาครับ ผมโทรไปแล้วเขาบอกว่า ได้คนแล้ว เขาก็วางหูเลย ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร “ ผมคุยกับเขาต่อ บอกเขาว่า ‘อะไร อาเพิ่งอ่านประกาศ ว่าจะรับคน ฉบับวันนี้ ฉบับเมื่อวานยังไม่มีลงเลย ทำไม มันเร็วขนาดนี้ นี้ก็เพิ่ง 9 โมง กว่าเท่านั้น “

จึงให้กำลังใจ และบอกเขาไปว่า นี่แหละ ก็ต้องว่องไว มัวช้า จะไม่ทันกาล ซึ่งเราก็ทำได้ไม่มากไปกว่านี้

วันที่ 22 ของเดือนเมษา ถุกระบุว่าเป็นวันที่ร้อนที่สุด ขึ้นถึง 40 องศา บ่ายวันนั้น ตอนที่แดดยังจัดๆ เจ้าลูกชายคนเล็ก (ม.5) มาบอกว่าจะขอออกไปซ้อมบาสกับเพื่อนที่โรงเรียน พ่อบอกว่า ข่าวเขารายงาน ว่าอากาศร้อน วันนี้น่าจะเว้นไปก่อน ค่อยไปวันหลัง ทำอย่างอื่นได้ไหม เช่นว่ายน้ำ อ่านหนังสือ เล่นดนครี ฯลฯ

เขาบอกว่า เพื่อนๆ ไปรอแล้ว เพื่อนบอกว่าไม่ร้อน ให้รีบๆมา เขาบอกว่า พ่อขอให้เป็นวันอื่น เพื่อนยังยืนยันให้ไปให้ได้ เป็นการชักเขย่อ ระหว่างพ่อกับเพื่อน เพื่อนหลายคน พ่อชักเหนื่อย แถมพวกเขามีโทรศัพท์หลายเครื่อง คงมีโปรโมชั่นโทรฟรีอีกต่างหาก โทรแล้วโทรอีก จนลูกชายคนเล็ก งอนพ่อไปหนึ่งคืน โทษฐานที่ไม่ให้ไปเล่นบาสกับเพื่อนที่โรงเรียน ในวันที่อากาศร้อนที่สุดของปี

มีเรื่องราวให้เก็บมาคิดต่ออีก มากมาย คนตกงาน, คนงัดบ้าน เพื่อขโมยของ , อากาศร้อน มีเรื่องวุ่นวายทางการเมือง ,เศรษฐกิจที่มีอาการทรงๆทรุดๆ ทำท่าจะทรุดลงไปอีก จนหาข่าวดีไม่ได้เชียวหรือ

ก่อนเข้านอนเมื่อคืนนี้ แม่บ้านบอกว่า วันนี้มีเรื่องเจ้านายจะเล่าให้ฟัง ผมบอกว่า บอกมาก่อนว่าเป็นเรื่องดี หรือไม่ดี เขาบอกว่าไม่ค่อยดี ผมเลยขอเขาว่า เอางี้ละกัน ลองบอกมาลองนึกเรื่องดีของหัวหน้าเล่าให้ฟังก่อนสัก 2 เรื่องสั้นๆก็ได้ ไม่เช่นนั้น พอฟังเรื่องไม่ดีของหัวหน้าแล้ว จะโกรธ แล้วพาลคิดไปอีกว่า คนนี้ เป็นคนแย่เอามากๆอันที่จริงคนที่สามารถเป็นถึงหัวหน้างานได้ ต้องมีเรื่องดีๆในตัวก่อน แม่บ้านผมนิ่งไปสักพัก ทำท่างงๆ แต่พอผมยืนยันว่า ลองนึกเรื่องดีๆดู แล้วจะตั้งใจฟังเรื่องที่อยากจะเล่า

พอแม่บ้านผม เล่าเรื่องดี ของหัวหน้า จบไป 2 เรื่อง ดูเขาไม่อยากเล่าเรื่องไม่ดี ต่ออีกแล้ว เมื่อคืนจึงดูเหมือนเป็นคืนที่นอนหลับสบายอีกคืนหนึ่ง

……………………………………………

เขียนใน GotoKnow โดย พูลไท
ใน ศึกษาไป ปฎิบัติไป