อ่านมาจาก mail ที่เพื่อนส่งมาให้ รู้สึกดีมาก คิดถึงแม่จัง
เลยอยากนำมาเขียนให้อ่านกัน........
แม่แก่ผู้เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่ง เป็นที่น่ารำคาญใจของลูกชายเหลือเกิน...
สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา จึงไม่รู้ว่าจะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน...
ชายหนุ่มจึงตัดสินใจแบกแม่ไปปล่อยป่า ให้อยู่ตามยถากรรม...
ระหว่างทาง แม่ไม่วอนขอ... ไม่ถาม... ไม่ว่าอะไร...
ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป เข้าป่าลึก
ไกลมากแล้ว...ลูกชายวางแม่ลงบนโขดหิน แล้วหันกลับทางเดิมไป...
ตอนนี้เอง ที่แม่ตะโกนตามหลังลูกชายไปว่า...
"ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง"
............................................................................................................
สันชาตญาณของแม่ ยังไงก็เป็นห่วงลูกเสมอ ดูแลแม่ของคุณดีๆ นะ
ท่านไม่ต้องการอะไรมากมายหรอก แค่คิดถึงท่านบ้าง ไปหาท่านบ้าง
ท่านก็ดีใจแล้ว.......
อ่าซึ้งจังเลย
ถึงแม้เราจะทำร้ายแม่ขนาดไหนแม่ก็ยังคงเป็นห่วงเราเสมอ
คิดถึงแม่จังเลยคะ อ่นบทความนี้แระซึ้งมากมาย
ไม่มีใครคนใหนในโลกนี้ที่รักและเป็นห่วงเราได้มากเท่าแม่ ลูกเจ็บ ลูกป่วย หรืออื่นๆ แม่นั้นอยากเป็นเสียเอง ...รักลูกจ๊ะ
ยังไงแม่ก็รักเราเสมอเนอะ
แม่เป็นคนที่รักเราที่สุดอยู่แล้ว
เรามักจะมองข้ามความรักของคนใกล้ตัวเสมอคะ
โหะๆๆๆๆ
เรารู้ตัวดีว่าถึงยังไงแม่เราก็รักและห่วงเราเสมอ
และเราก็รักและห่วงแม่เราเสมอเช่นกัน
รักแม่จัง
อ่านแล้วอยากกลับบ้าน
ไปหาแม่จังเลยค่ะ
คิดถึงมาก
ซึ้งจังเลยคะคุณจิราภรณ์