เรื่องบ้า ๆ

หยุดความสับสน วุ้นวาย

 

เช้าวันหนึ่ง

ผมนั่งรถผ่านหมู่บ้านแห่งหนึ่งระหว่างทางผมเห็นผู้ชายไว้ผมยาวรุงรัง

ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ขาดรุ่งริ่ง ดูมอมแมม 

"คนบ้า"  ใช่...คนปกติต่างสรุปกันว่าเขา บ้า"  

อยากรู้จังว่าคนบ้า เขามีสุขหรือทุกข์ร้อนกับชีวิตบนโลกในนี้บ้างหรือเปล่า

สังเกตุดูแล้ว..คิดว่าไม่น่านะ..เพราะใบหน้าเขาดูยิ้มเยาะ..

คล้าย ๆ จะรู้ทันว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่

คงจะบอกกับผมเป็นนัย ๆ ว่า "ฉันอยู่สุขบายดี"  

พอบ่ายคล้อย ๆ

ผมถึงตัวเมืองและเห็นคนกลุ่มหนึ่ง

รวมตัวกันชุมนุมทางการเมืองในลานแจ้ง

ท่าทาง ดูโมโห เครียดแค้น และ เอาคืน

กล่าวหาคู่ต่อสู้ทางการเมืองของตนอย่างเอาเป็นเอาตาย 

หักล้างฝ่ายตรงข้าม เพื่อหาความชอบธรรมเข้าฝ่ายตน 

ผมหวนคิดถึงผู้ชายที่ผมเจอเมื่อเช้านี้ขึ้นมาทันที

คนที่ทุกคนเรียกเขาว่า"คนบ้า" 

และเกิดคำถามขึ้นมาในใจผมอย่างบันดล

"ทำไมคนที่ไม่ใช้คนบ้ากับมีเงื่อนไขมากมาย ??"

ชวนกันใส่เสื้อแบ่งสี แบ่งฝ่าย (คล้าย ๆ แบ่งกลุ่มกันบ้า)

ดู ๆ แล้วมันสร้างความชุลมุนวุ่นวายยิ่งกว่าคนบ้าเสียอีก...

หรือว่า...

"คนเรายิ่งสติดีก็ยิ่งทำในสิ่งที่ยุ่งยาก แย่งชิงให้ได้มาตามสิ่งประสงค์ของตน"

หรือว่า...

"คนเหล่านั้นเป็นคนบ้า...แล้วอะไรนะ..ที่ทำให้เขาเหล่านั้นต้องเป็นคนบ้า..??"    

บ้าจนลืมไปว่า.."ความสุขที่แท้จริงในการอยู่รวมกันนั้น...มันคืออะไรกันแน่..???" 

ปล.

จากใจของคณะราษฎรบางคน...

ขอแจ้งความรู้สึกกระจ้อยร่อยที่ไม่ได้ลึกซึ้งถึงใจกับการมุ้งการเมืองเท่าใดนัก

คิดแบบรากหญ้า  อยู่แบบรากหญ้า...และ จะขอร้องแบบรากหญ้า

ขอร้องให้ท่านหยุดเสียทีเถิดกับเรื่องบ้า ๆ  ที่มันทำให้บ้านเมืองเสียหาย

หยุดบ้าอำนาจ หยุดบ้าเกียรติยศ  หยุดบ้าศักดิ์ศรี 

และก็หยุดบ้าเงินทองกันเสียที..ได้หรือเปล่า ??  

บันทึกบทนี้ไม่ได้สนใจกับความถูกต้อง...ชอบธรรม..อันเป็นกลลวง

ที่มันรอวันจะปะทุขึ้น..เพื่อจะสร้างเป็นเงื่อนไขให้กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

แต่สนใจว่า...บ้านเมืองของคนไทยทั้งชาติจะเดินไปข้างหน้าอย่างไรในอนาคต

ถ้าหากวันนี้วิกฤตการณ์มันยังแก้ไขและหาทางออกไม่ได้

หรือจะรอให้ตายกันไปข้างหนึ่งกระนั้นหรือ...แต่นั้นคือเลือดเนื้อและชีวิตของไทยทั้งมวล

ถึงในวันนี้ศตรูของท่านยังไม่ตาย

แต่..ใจของราษฎรอย่างผมมันตายด้านไปแล้ว..สำหรับการณ์เมืองบ้า ๆ  

ที่นับวันจะดูตีบตันอย่างหนักสำหรับอนาคตของผู้คนในชาติ

รวมทั้งลูกหลานตาดำ ๆ  ที่ต่างรอคอยผู้นำให้มาฉุดดึง

เพื่อให้พ้นจากภัยทำลายชาติที่แฝงมากับปัญหามากมายหลายด้าน

มาช่วยกันสร้างอนาคตประเทศชาติให้สดใส ลืมเรื่องล้างแค้น

ลืมเรืองหักล้างศตรูที่เป็นคนไทยด้วยกันเสียทีจะได้มั้ย

คนรากหญ้าอย่างผมใคร่ขอกราบวิงวอน

หยุดเถอะครับ..ท่านครับ..

ผมขอกราบไว้ ณ ที่ตรงนี้...ที่ไม่มีความหมายสำหรับท่านผู้ยิ่งใหญ่ทั้งมวล

เพราะมันช่างกระจ้อยร่อยด้อยความหมายเหลือเกิน เกินที่จะช่วยชาติในขณะนี้ได้

ด้วยความรักชาติยิ่ง

จาก..ราษฎรละอ่อน 

[แผ่นดิน]

โลกคือละคร...
แต่เราต่างก็ไม่ย้อนกลับมาสู่ตัวเองเสียที

สวมบทบาทหัวโขนแล้วไม่ยอมถอด

นั่งหลังเสือแล้วไม่ยอมลง...

ไม่เห็นค่าของการสูงสุดสู่สามัญ...
และยึดตัวเองเป็นที่ตั้ง  โดยไม่ตระหนักถึงองค์รวม.ส่วนรวม...

ไม่ว่ายังไง..ก็ไม่เคยสิ้นหวัง นะครับ

[คนไร้ใบ]

สวัสดีครับคุณพนัส

ก่อนตะวันลับแนวเหลี่ยมภูผา

หมอกจางตา ฟ้าร่วมกันท้าทาย

ขุนเขายิ่งใหญ่ ทางเดินห่างลับไกล

บุกเดินไปไม่เคยหวั่น

เขาสูงล้ำค้ำฟ้าตระหง่าน

เหล่าภัยพาลคืบคลานเป็นเงา

ยิ่งสูงยิ่งหนาวยอดเขายังห่าง

อยู่บนทางนึกหวั่นนึกพรั่นความหนาว

เขาสูงล้ำค้ำฟ้าตระหง่าน

เหล่าภัยพาลคืบคลานเป็นเงา

ยิ่งสูงยิ่งหนาวยอดเขายังห่าง

อยู่บนทางนึกหวั่นนึกพรั่นความหนาว

เปรียบคนเราเหมือนดั่งขึ้นภูเขา

ฝ่าไปเอาหมายตัวเราก้าวไกล

สูงๆ ขึ้นไป ใครจะอยู่ข้างเรา

กิเลสยุเย้าให้ปีนป่าย

ไร้มิตรแท้ถึงแม้ยิ่งใหญ่

ใหญ่เกินไปไม่มีใครเอา

ยิ่งสูงยิ่งหนาวยิ่งเหงายิ่งห่าง

อยู่บนทางนึกหวั่นนึกพรั่นความหนาว....

บทเพลงของ เรวัต พุทธินันทน์

*************************

ริบหรี่..

ถึงอย่างไรความหวังจะยังลุกโซนขึ้นได้ครับ

ตราบที่มีกำลังใจจากคนไทยที่รู้รักสามัคคี

ขอบคุณมากครับที่มาเยือน..