2.1. คนลาวที่เข้าเมืองถูกกฎหมาย[1]

      

 

             คนลาวที่เข้าเมืองถูกกฎหมายนั้น หมายถึงบุคคลที่เข้าเมืองตามช่องทางด่านตรวจคนเข้าเมือง เขตท่า สถานี หรือท้องที่ตามกำหนดเวลาโดยได้รับอานุญาติจากทางรัฐการของฝ่ายลาว และได้มีการยอมรับอย่างถูกต้องจากฝ่ายทางรัฐบาลแห่งราชอาณาจักไทยอย่างถูกต้องตามกฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมืองแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2522[2] ซึ่งต้องเป็นบุคคลที่ถือหนังสือ PASSPORT หรือ หนังสือผ่านแดนซึ่งอาจมีวีซ่าหรือไม่มีวีซ่าแล้วตามแต่ละของกรณี เช่น นักการทูต นักท่องเที่ยว นักธุรกิจ คนที่เข้ามาทำงานตามองค์กรเอกชน (โครงการ)หรือ NGO) นักศึกษาและพวกที่เข้ามาทัศนะศึกษา เป็นต้น

             ตัวอย่าง ตามข้อเท็จจริง นาง ไหม สีดาวง มีสัญชาติลาว เกิดเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1979 อายุ 28 ปี  ปัจจุบันอยู่บ้าน สามักคีไช หน่วย 6 เมือง สามักคีไช แขวงอัตตะปือ (ATTAPEU) ประเทศลาว ได้เข้ามาทำงานในบริษัท อุตสาหกรรมการผลิตจำกัด ในประเทศไทย โดยได้ทำสัญญาการจ้างงานผ่านบริษัทลาวจัดหางานเป็นผู้ส่ง ซึ่งนางไหมได้เข้ามาทำงานกับบริษัทดังกล่าว แต่วันที่ 20 ตุลาคม ค.ศ. 2006 จนถึง วันที่ 08 มกราคม ค.ศ.2008 นางไหมได้ดำรงชีวิตในการทำงานในบริษัทดังกล่าว เป็นเวลาเกือบ 2 ปีเต็ม ตลอดระยะในการทำงาน แทบจะไม่มีเวลาพัก ได้รับเงินเดือนไม่สมกับการทำงาน และไม่ได้รับเงินตามสัญญา เพราะตอนที่จะเข้ามาทำงานตอนแรกทางบริษัทตัวแทนบอกว่าจะได้รับเงินเดือน เดือนละ 8,000 บาท แต่ความเป็นจริงแล้วไม่ได้รับ การทำงานเกินเวลาก็ไม่มีเงินเพิ่ม ไม่ได้รับการดูแล ยามเจ็บป่วย ไม่ได้รับการรักษาทางพยาบาล การใช้แรงงานแบบบังคับ บางคนได้เสียชีวิตในโรงงาน แต่ไม่ได้รับการดูแลใดๆเลย เช่นเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน ชื่อ นาย ยง ชื่อ เล่น แต่ไม่ทราบ ชื่อจริง เป็นคนที่มาจากเวียงจันทน์ ได้เสียชีวิตในวันที่ 8 กันยายน ค.ศ.2007 และในนั้น ทางโรงงานไม่ได้แจ้งต่อกับทางสถานทูตลาวประจำบางกอกเลย ไม่ได้ติดต่อกับญาติของผู้ตาย และไม่ได้รับความช่วยเหลือจากทางการของไทย และทางการของลาวเลย ซึ่งในตอนแรกที่ นางไหม ทำงาน มีคนลาวด้วยกันประมาน 300 ถึง 400 คน แต่มาถึงปัจจุบันยังมีคนลาวเพียงประมาณ 50 ถึง 60 คน เท่านั้นก่อนที่นางไหมจะหลบหนีออกมา จำนวนหนึ่งที่หลบหนีออกมาได้ก็กลับคืนบ้านไปแล้วและอีกจำนวนหนึ่งไม่ทราบข่าว บางคนถึงแม้ว่าจะออกมาได้ก็ไม่รู้จะหลบหนีไปที่ไหนได้เพราะไม่มี Passport บางคนก็ถูกตำรวจจับโดนข้อหาหลบหนีเข้าเมือง การที่ไม่มี Passport นั้น เพราะว่าทางโรงงานได้เก็บไว้ และทางโรงงานเขาบอกว่า ถ้าบุคคลใดหากอยากได้หนังสือเดินทางหรือ Passport นั้น ต้องได้จ่ายเงินคืน ให้ทางบริษัทเสียก่อนป็นจำนวนเงิน 19,994 บาท ถึงจะได้หนังสือเดินทางคืน ทางโรงงานบอกว่า เพราะเขาได้จ่ายให้ทางบริษัทลาวจัดหางานไปแล้ว ทั้งๆที่ว่าพวกดังกล่าวได้จ่ายเงินให้ทางบริษัทลาวจัดหางานไปแล้วเป็นจำนวนเงิน 14,994 บาท กับ 130,000 กีบ ตอนอยู่ที่ประเทศลาวไปแล้ว

             จากปัญหาดังกล่าว นางไหม ทนอยู่ไม่ได้จึงได้หาทุกวิธี เพื่อหลบหนีออกจากโรงงานดังกล่าวและในที่สุดในวันที่ 8 มกราคม ค.ศ. 2008 นางไหมก็ออกจากโรงงานมาได้

            จากปัญหาดังกล่าวถึงแม้ว่าจะเข้าทำงานอย่างถูกต้องตามกฎหมาย และกฎหมายจะให้สิทธิในการคุ้มครองแรงงานในด้านต่างๆก็ตาม ก็ยังมีนายจ้างเอาเปรียบลูกจ้างอยู่ในบางพื้นที่ เนื่องจากการทำงานของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องยังทำงานไม่ทั่วถึงทุกที่ และทางบริษัทผู้ส่งแรงงานไม่ได้มีการติดตามตรวจตราคืนตามสัญญาที่กำหนดไว้[3]

             สถานะของนางไหม สีดาวง คือเป็นคนที่เข้าเมืองโดยถูกต้องตามกฎหมายเป็นไปตามมาตรา 11 หมว 2 ซึ่งมีสิทธิอาศัยเป็นการชั่วคราวและทำงานอย่างถูกต้องตามกฎหมายเข้าเมืองของไทย

 

---

[1] มาตร4,วรรค ๗, แห่ง พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522. ได้บัญญัติไว้ว่า “คนเข้าเมือง”  หมายความว่า คนต่างด้าวซึ่งเข้ามาในราชอาณาจักร

[2] มาตร๑๑, แห่ง พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522.

     “บุคคลซึ่งเดินทางเข้ามาในหรือออกไปนอกราชอาณาจักรจะต้องเดินทางเข้าหรือออกไปตามช่องทาง ด่านตรวจคนเข้าเมือง เขตท่า สถานี หรือท้องที่และตามกำหนดเวลา ทั้งนี้ตามที่รัฐมนตรีจะประกาศในราชกิจจานุเบกษา”                         

[3] โปรดอ่านต่อในบทที่๓ 2.1.3.

[คนลาว]

ประเทศไหนเมืองไหนศาสนาไหนก็ย่อมมีทั้งคนดีและเลว เอารัดเอาเปลียบคนอื่น

หากสวรรคมีตาขอให้พวกเค้าเหล่านั้น(ผูที่มีความคิดเลว)จงตกต่ำไปในทางแบหายวายวอดด้วยเถิด