การแชทในโลกอินเตอร์เนต
วันนี้ไปทานข้าวกับพี่ที่ทำงานมาค่ะ พี่เค้าชวนให้ไปทานข้าวเป็นเพื่อนเพราะพี่เค้านัดกับเพื่อนผู้ชายจากเนต พี่เค้าบอกว่าพึ่งจะนัดเจอกันครั้งแรกค่ะ คุยกันมาประมาณ 2 อาทิตย์แล้ว นัดทานข้าวกันที่โรงแรมโซฟีเทล พี่เค้าเลือกห้องอาหารจีน (มีทั้งห้องอาหารจีน เวียดนาม ญี่ปุ่น) เค้าจัดโต๊ะไว้เรียบร้อย มีประมาณ 10 กว่าโต๊ะ เค้าเข้าใจจัดนะคะ มีตั้งแต่โต๊ะคู่ โต๊ะกลุ่มขนาดกลาง 5 คน โต๊ะกลุ่มขนาดใหญ่10 คน แต่ส่วนมากเป็นโต๊ะ 5 คนเปิดดนตรีจีนบรรเลงเบาๆ ไฟสว่างแต่ไม่จ้ามาก เราไปกันผู้หญิงทั้งหมด 4 คน พี่ที่เรานัดเค้าพักอยู่อีกโรงแรมหนึ่ง เมื่อเราไปถึงพี่เค้ายังไม่มา พนักงานประจำห้องอาหารนำเมนูมาให้ รายการอาหารแพงเหมาะสมกับโรงแรมเค้าม้าง ราคามีตั้งแต่ ตามขนาดจาน ขนาดเล็ก กลาง ใหญ่ ราคาจาก 150-4,000 บาท (ส่วนมากราคา 300-500 บาท)
ที่ชอบอร่อยที่สุดสำหรับมื้อนี้คือ หนังเป็ดปักกิ่งห่อเมี่ยงเป็นคำ ๆ (คล้ายก๋ยวเตี๋ยวลุยสวน)ราดน้ำจิ้มข้างใน อร่อยจริงๆ คือ จะมีแป้งห่อหน้งเป็ดทอด ข้างในจะมีใส้เป็นแตงกวากับต้นหอม พอเคี้ยวจะรู้สึกมันหนังเป็ดทอด รสเย็นของแตงกวาและเผ็ดนิดๆของต้นหอมอร่อยดีค่ะ พี่ผู้ชายที่นัดจากในเนตเค้าเป็นคนคุยเก่ง(จบโทบริหารและโทจิตวิทยา) คุยสนุก แต่ไม่รู้ว่าพี่สาวเราเค้าจะชอบหรือเปล่าไม่รู้ อันนี้ต้องติดตามตอนต่อไปค่ะ แต่พี่เค้าให้หนังสือมาอ่านด้วยค่ะ เป็นหนังสือความสุข อ่านดีค่ะ ชอบหนังสืออะ
จริงๆการเเชทก็เป็นสิ่งดีแต่เราต้องใช้วิจารณญาณในการคุยและเลือกคนที่จะเเชทด้วยนะคะ เพราะเราไม่ได้เจอหน้าตาเค้าหรืออุปนิสัยที่จริงๆของเค้า มันเป็นการคุยกันผ่านทางหน้าจอคอมโดยการพิมพ์เราไม่อาจทราบถึงอุปนิสัยใจคอหรือจุดมุ่งหมายของคนนั้นอย่างละเอียดได้ แต่พี่เค้าโตแล้ว เค้าคงพิจารณาเองถ้าพี่เค้าอยากปรึกษาเราก็โอเคให้ได้ระดับหนึ่งค่ะ(แต่จริงๆพี่เค้าเก่งกว่าอีกอะอิอิอิ)
ดังสุภาษิตที่ว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ หรือ คำที่ฤษีสอนสุดสาคร ที่ว่า อย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
ใจคนยากแท้ยั่งถึงค่ะ
ความเห็น (12)
หวัดดีค่ะคุณเพ็ศรี ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักจัง
มนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน เกิดเป็นคนคิดเห็นจึ่งเจรจา
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
ต่อให้ครับ ฮิฮิ น่ากินจังเลยนะครับ แต่ราคานะซี....คงจะแพงมาก
หนังสือ "ความสุข" ชื่อนี้คุ้นๆ นะ ใครแต่งครับ
หนังสือ "ความสุขของเรามีเท่ากัน" เขียนโดย ฤทธิรงค์ ของใยใหมการพิมพ์ เดี๋ยวๆอ่านบางตอนให้ฟังค่ะอาจารย์ "การที่เราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนที่คิดว่าเขามีความสุขกว่า มีสื่งต่างๆในชีวิตที่เพียบพร้อม และเราก็อยากเป็นอย่างนั้นบ้าง พวกเขาเหล่านั้นอาจจะกำลังอิจฉาวิถีชีวิตที่เรียบง่ายของเรา การไม่ต้องเข้าสังคมมากๆ การใช้ชีวิตแบบง่ายๆธรรมดาฟื้นๆ ไม่วุ่นวายอย่างที่เราเป็นอยู่ก็เป็นไปได้" ความสุขไม่ได้ต้องการความยุ่งยาก แต่เราต้องใช้ใจมองหาค่ะ
กลอนฤษีสอนสุดสาครท่อนนี้เพราะค่ะ
ท่องได้เหมือนกันค่ะอาจารย์
อาหารแพงค่ะอาจารย์ ไม่เคยไปกินหรอกนอกจากโต๊ะจีนงานแต่งค่ะ เสียดายตังค์ อิอิอิ ชอบกินอาหารอีสาน ในโซฟีเทลอาหารอิสานลาวๆหาไม่เจอค่ะ
เวลาผมเข้ากรุงเทพทีไร ต้องหา ลาบ น้ำตก ย่างลิ้น ต้มแซบ กินให้ได้เลยนะครับ มีอยู่คราวหนึ่งไปประชุมที่ แอมบาสเดอร์ สุขุมวิท กว่าจะได้กินเดินหาจนเมื่อย แต่จริงๆ แล้ว ห่างจากโรงแรมเพียงไม่ถึง 500 เมตร (อาหารโรงแรมก็อร่อย แต่กินบ่อยมันเลี่ยนครับ..)
เหมือนกันค่ะเวลาไปประชุมหรืออบรมที่กทม. เดินหาส้มตำค่ะ ถือเข้าไปกินในห้องพักค่ะ แซ่บหลายค่ะ
ผมไม่ชอบเรื่องการแชทสักเท่าไหร่ เพราะมันเหมือนเราสร้างโลกขึ้นมาอีกโลกหนึ่งที่เราก็ไม่รู้ว่าในอนาคตจะเป็นอย่างไร ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ยอมรับกับโลกที่เป็นจริง พยายามมีความสุขกับมัน แล้วสร้างโลกของเราที่ทั้งเป็นจริงและมีความสุข
ขอบคุณครับ
หวัดดีค่ะคุณชัยวัฒน์
หลักการแชท ก็แล้วแต่จุดประสงค์แต่ละคน
บางคนอยากฝึกภาษาอังกฤษ บางคนอยากรู้จักเพื่อนๆเพิ่ม บางคนก็อยากหาแฟน บางคนก็โชคดี บางคนโชคร้ายเจอคนไม่ดี เพราะว่าในการแชทมีทั้งผลดีและผลไม่ดีค่ะ
จริงๆแล้วโลกความจริงเค้าอาจไม่สามารถสร้างความสุขของเค้าได้ค่ะ
แต่คุณพูดตรงดีนะคะ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบอ่ะ
ขอบคุณค่ะที่แสดงความคิดเห็น
แวะมาเยี่ยมคะ
อยากรู้จังคู่นี้รู้จักกันได้ไงคะ
อยากเก็บไว้เป็นกรณีศึกษาคะ
ถ้าคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันนะคะ จะรู้จักกันอย่างไรไม่สำคัญคะ
คุณชัยวัฒน์คิดแคบไปหรือเปล่าคะ
สวัสดีค่ะคุณ เปรมฤดี เมย์ จำรูญทรัพย์
พี่เค้ารู้จักกันโดยคุยในเนตค่ะ แล้วก้อคุยกันมาเรื่อย
ต่อมานัดเจอกันค่ะ แต่พี่สาวเราเอาน้องๆไปด้วยค่ะ
ไปช่วยดูช่วยกันค่ะ
อินเตอร์เนตเป็นสื่อรักให้คนอยู่ไกลสองข้างฝั่งฟ้ามาพบรักกันเห็นอยู่บ่อยๆคะ