MILK : สิ่งที่ฉัน "เป็น"

อัตลักษณ์กับพื้นที่ทางสังคม

ในคืนวันเกิดอายุครบ 40 ปีของผู้ชายวัยทำงานคนหนึ่ง Harvey Milk
กับภาพลักษณ์ภูมิฐาน แต่งตัวดี..และมีหน้าที่การงานเพียบพร้อมทุกอย่าง
คืนนั้น กับการทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่...
ผู้ชายที่ชื่อ Scott Smith ที่กลายเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นสำคัญที่พาตัวเขาเอง
เดินออกสู่โลกกว้าง ออกจากตู้..ที่เขาหลบซ่อนมาทั้งชีวิต

เรื่องราวของ ฮาร์วี่ย์ มิลค์ และสก็อต เกิดขึ้นที่ซานฟราสซิสโก..
จุดเริ่มต้นจากร้านถ่ายรูปเล็กๆ ของเขา ที่กลายเป็นพื้นที่ที่เขา คนรัก
และเพื่อนพ้อง จะมารวมตัวกัน สนุกสนาน สังสรรค์ ..ตามประสาชายรักชาย
แต่..ความเป็นชายรักชายที่เขาเป็น กลับกลายเป็นความเป็นอื่น 
ที่แปลกแยก และเลวร้ายในสังคมอเมริกันสมัยนั้น (1970 - 1978)

ที่ในไม่ช้า ร้านถ่ายรูปของเขาก็กลายเป็นศูนย์กลางของชายรักชายทั้งหลาย
ที่มารวมตัวกันมากกว่าการสังสรรค์ แต่ขยับไปสู่การเรียกร้องสิทธิต่างๆ ในสังคม 

...และมิลค์ ก็เดินเข้าสู่เส้นทางสายการเมืองในเวลาในช้า..ด้วยความเชื่อที่ว่า
นี่จะเป็นหนทาง ที่จะทำให้เกิดความเท่าเทียมอย่างแท้จริงในสังคม
นี่จะเป็นโอกาส เป็นพื้นที่ ที่เขาจะเป็นปากเป็นเสียงเพื่อทุกๆ คน

บนเส้นทางที่มิลค์ เลือกเดินเข้ามา..
มิลค์ เจอทั้งคืนวันที่ล้มไม่เป็นท่า หลายต่อหลายครั้งในการลงสมัครเป็นผู้แทน
และคืนวันที่ต้องพบเจอ..เพื่อนพ้องถูกทำร้าย ทุบตี หรือบางรายต้องตายจากไป
แต่..ทุกครั้งที่เขาพ่ายแพ้ หรือเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น
มิลค์ก็จะได้เพื่อนพ้องเพิ่มขึ้นทุกครั้ง ...พร้อมๆ กับความหวังเล็กๆ 
ที่เขาจุดขึ้นในใจของทุกๆ คนที่ยืนเคียงข้างเขา

สิ่งที่มิลค์เรียกร้อง ไม่ใช่แค่การขอพื้นที่สำหรับคนที่เป็นชายรักชายเท่านั้น
แต่สิ่งที่มิลค์เรียกร้อง คือ ความเท่าเทียมสำหรับคนทุกคน 
ไม่ว่าจะเป็นเด็ก คนชรา คนผิวสี transgender bisexual 
เป็นความหวังที่เจิดจ้า และต่อลมหายใจให้กับใครอีกหลายคน

Harvey Milk เขาไม่ใช่ทั้งผู้ชาย และผู้หญิง 
สิ่งที่เขาเป็น คือ เขาเป็น "Harvey Milk" 
...ตัวตนที่เพศสภาพไม่อาจกำหนด..ขีดกรอบ
หรือมีพิมพ์เขียวให้เขาต้องเดินตาม 
...เขาหลบซ่อนกว่าค่อนชีวิต..เพื่อที่จะเรียนรู้ว่า
สิ่งที่เขาเป็น..ความสุขที่เขามี หรือ ความสุขของการมีชีวิตอยู่
คือ การที่ตัวตนของเขาเป็นที่ยอมรับ
มีคนที่รัก..และภาคภูมิใจในความเป็นเขา
...และคนอื่นๆ ก็คงไม่ต่างกัน

ก่อนการเสียชีวิต..บทสนทนาสั้นๆ ระหว่างเขากับสก็อต
มันไม่ใช่ฉากรัก แต่ก็ดูเป็นฉากรักที่อบอุ่นมากมาย
กับคำง่ายๆ ที่สก็อต บอกมิลค์ว่า "ผมภูมิใจในตัวคุณ"
อบอวลไปด้วยความหวัง และพลังของการมีชีวิตอยู่
..สลับกับฉากที่ย้อนกลับไปยังวันแรกของคนทั้งคู่..
ในบทสนทนาที่มิลค์ พูดเพียงว่า..เขาไม่เคยทำอะไรที่น่าภูมิใจเลย
ภาพที่ย้อนกลับไปมา...เวลา 8 ปีของคนๆ นี้ ฮาร์วี่ย์ มิลค์ 
เขาสร้างอะไรมากมาย..ทำอะไรเพื่อคนอื่นๆ หลายอย่าง

และการเสียชีวิตของเขา ก็ไม่ใช่จุดจบ เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้น 
เหมือนดังเช่น สิ่งที่มิลค์ปรารถนาจะให้เกิดขึ้น..จากเสียงที่เขาบันทึกไว้ก่อนตาย
"หากผมถูกลอบสังหาร ตายไป ขอแค่คนไม่กี่คน ห้าคน สิบคน ร้อยคน พันคน 
ที่เดินออกมา ออกมาจากประตู ออกมาจากตู้ที่แอบซ่อนอยู่ 
กระสุนนัดนั้นที่ยิงผม ขอให้มันทำลายประตู หรือที่แอบซ่อนให้หมด 
ให้ทุกคนเดินออกมา บอกคนอื่นๆ ว่าเราเป็นใคร 
เดินออกมาเพื่อสิทธิ สิทธิของตัวเราเอง"

และนี่คือ สิ่งที่ ฮาร์วี่ย์ มิลค์ "เป็น"
แม้จะเกิดไม่ทัน..แต่อย่างน้อยที่สุด..
หนังเรื่องนี้ก็ทำให้มิลค์มีชีวิตอยู่ในใจของใครหลายๆ คน
ขอคารวะและชื่นชมอย่างมากมาย 
"สิ่งที่คุณเป็นสุดยอดจริงๆ"