นิราศชุมพร ตอน งานประเพณีก่อกองทรายวัดท่ายางเหนือ : ชีวิตบ้านนอก (วันที่ ๑ ในชุมพร)

สบายที่ไม่ใช่เรื่องสบาย

๐๙.๐๐ น. ของวันที่ ๑๒ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๔๙ ผมตื่นจากนอนและเข้าไปอาบน้ำด้วยความประหยัดให้มากที่สุด เนื่องจากน้ำในห้องน้ำในถังใหญ่นี้คงต้องขนย้ายกันด้วยกำลังคนพอสมควร น้ำประปาไม่มี น้ำบ่อใช้ไม่ได้ น้ำคลองไม่สะอาด ก็ต้องซื้อน้ำและขนเข้าไปเก็บในบ้านเพื่อไว้ใช้สอยประจำวัน หลังจากอาบน้ำเสร็จ เสียงพ่อเรียกทางประตูหน้าให้ไปทานข้าว จึงเปิดประตูและเดินตามพ่อไป วันนี้แม่ไม่อยู่บ้านเพราะต้องไปเป็นแม่ครัวให้กับงานศพที่ตำบลท่ายาง ฝีมือเตรียมอาหารจึงเป็นหน้าที่ของพ่อ
                ดูตัวผมสิ อะไรจะสุขสบายเพียงนั้น ไปบ้านพี่สาว พี่สาวก็เตรียมทุกอย่างไว้ให้อย่างสุขสบาย มาบ้านของพ่อของแม่ พ่อกับแม่ก็ตระเตรียมทุกอย่างไว้ให้ มันไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับผมหรอก ผมรู้เรื่องนี้ดี แต่ผมก็บังคับใครไม่ให้ทำไม่ได้ เพราะฉะนั้นทุกวันนี้ ผมจึงทำอะไรไม่เป็น นี้คือผลร้ายที่เกิดขึ้นกับผม แต่ก็ดีที่ทำอะไรไม่เป็น เมื่อทำอะไรไม่เป็นจึงไม่เป็นอะไร
                ผมขึ้นไปนั่งข้างบนบ้าน พร้อมกับตักข้าวที่พ่อหุงให้พ่อหนึ่งจาน ผมหนึ่งจาน กับข้าวในวันนี้ก็คือ น้ำพริกกะปิ ไข่ทอดและปลากระป๋องยำ ใช่แล้ว ผมเติบโตมาด้วยปลากระป๋องนี่แหละ ไว้ผมจะเล่าให้ฟังในภายหลังนะคุณกรัชกาย
                สายวันนี้ ผมกินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย ก็น้ำพริกกะปิผักจิ้มนะสิของชอบที่สุด อาหารชุดสุขภาพของผมเอง โดยไม่ต้องไปพึ่งพา MK แต่อย่างใด เมื่อกินข้าวเสร็จ จึงเก็บภาชนะเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้คิดสองทางคือ ๑) ล้างดีหรือไม่ ถ้าล้าง ก็คงถูกพ่อว่าอีกว่า ไม่ต้องล้าง เดี๋ยวล้างเอง ๒) ล้างดีหรือไม่ ถ้าไม่ล้าง จะรู้สึกผิดที่วางภาระไว้ให้คนอื่นสะสาง โดยเฉพาะคนๆนั้นคือพ่อผมเอง แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะล้างอยู่ดี ผมจึงบอกพ่อว่า เดี๋ยวผมไปวัดเหนือ ไปดูงานหน่อยหนึ่ง