บทที่สอง เสี้ยวหนึ่งของลมหายใจ
ชีวิตที่พานาวาฝ่าเกลียวคลื่น พายุจัด และความทมึนมืดของความไม่รู้ วิ่งดุจเดียวกับหมาหอบแดด มีจุดมุ่งหมายหวังเพียงให้อีกหลายๆชีวิต สามารถฝ่าฟันอุปสรรคไปได้ ภายใต้เงื่อนไขของสัจจะที่ต้องการรักษาไว้ นี่เป็นสิ่งค้ำยันให้ยืนหยัดอยู่ในโลกใหญ่นี้ มาถึงวันนี้แล้วมีอะไรบ้างที่เป็นข้อสรุปของการเรียนรู้ในมหาวิทยาลัยอันกว้างใหญ่ มีปริญญาธรรมเป็นรางวัลชีวิต ปริญญาที่ไม่อาจมีใครได้เห็น แต่ผู้ครอบครองเท่านั้นที่รู้ด้วยตนเอง เมตตาธรรมค้ำจุนโลก ประสบการณ์ที่ได้มาเป็นข้อสรุปนี้หากว่าสามารถเป็นวิทยาทานได้บ้าง ก็ช่างจะคุ้มนัก เมื่อทุ่มทั้งชีวิตลงไปแล้ว บทเรียนที่ได้มาทั้งสมมุติและปรมัตถ์ หากเป็นประโยชน์แก่มวลมนุษยชาติได้ นับว่าช่างงดงามนักมิใช่หรือ บทเรียนอย่างนี้หาใช่ว่าทุกคนจะต้องลงไปย่ำบนเส้นทางโดยตรงก็ไม่ เพราะมีอีกไม่น้อยที่จักต้องเจียดเวลาเรียนรู้อีก บทเรียนอย่างนี้เอามาเป็นวิทยาทานเพื่อนำไปเป็นสูตรสำเร็จรูปที่จะนำไปใช้งานได้เลย ไม่ต้องหลงวนกับการแก้โจทย์ นี่ซิเป็นเรื่องน่าพิศมัย เป็นจิตเมตตา ในหลักศาสนาที่ร่ำเรียนมา พระเจ้าก็คือพระพรหมที่มีคุณลักษณะเบื้องต้นลำดับแรกคือการมีจิตเมตตา และสภาพจิตเราเองที่สามารถสัมผัสได้ถึงความเมตตา ที่เกิดขึ้น ณ จิต ซึ่งตั้งอยู่ในกายเนื้อนี่แหละเป็นเบื้องต้นแห่งพรหม ถือเป็นการได้เข้าเฝ้าพระเจ้า การมีความมุ่งหมายอย่างพรหมหรือพระเจ้า หรือแม้เทพเจ้าองค์ใดก็ตาม ท่านผู้รู้ได้อบรมสอนมา ว่าการรู้จักพระเจ้าใดก็ตาม ต้องรู้จักโดยที่สามารถสัมผัสแตะต้องและรู้ได้ว่าอยู่ตรงไหน ไม่ใช่พระเจ้าที่มุ่งเพียงว่าตายไปได้อยู่กับท่านตราบนิรันตร์ จักเป็นการเสียโอกาสไปเลยที่สภาวะจิตในชาตินี้ยังไม่สามารถสัมผัสแตะต้องเข้าถึงพระเจ้าได้ นั่นก็ยิ่งเป็นการไม่ได้เข้าถึงพระเจ้าจริงๆ ส่วนจิตที่มุ่งประโยชน์นำพาสิ่งที่ได้เรียนเดินเครื่องสู่การมีความกรุณาต่อมวลชีวิตที่ล้วนเป็นเพื่อนทุกข์เกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน จิตที่มุ่งมั่นสู่การเกื้อกูลผู้อื่นนั้นนับว่าเป็นโพธิจิต จิตอันเป็นที่พึ่งอาศัยแก่สัตว์โลก นี่เป็นเรื่องสุดวิเศษทีเดียว หากเราต่างมีโอกาส พบผู้รู้ ใกล้ชิดได้ศึกษา นำมาปฏิบัติเกิดเป็นความรู้ที่ชัดเจนมิใช่เพียงแค่ภาษา แต่เป็นตัวรู้ซึ้งถึงสภาพหรือสภาวะ เกิดเป็นความมั่นใจยิ่งๆขึ้น ทั้งยังมุ่งมั่นในอันที่จะเดินตามเส้นทางพระโพธิสัตว์อย่างไม่ท้อถอย เดินทางต่อยังเส้นทางสู้การหลุดพ้นจากสังสารวัฏฏ์ที่นำพาสู่การวนในการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ในการดำเนินชีวิตฟันฝ่าเกลียวคลื่นของอุปสรรคมากมาย ชีวิตมีโอกาสเข้าถึงพระเจ้า สัมผัสพระพรหมและย่ำเท้าตามรอยโพระพธิสัตว์นี่นับว่าไม่เสียเปล่าเลยกับหนึ่งชาติที่เกิดมาได้หายใจบนโลกใบนี้ ก่อนที่จะจบภารกิจกับบทเรียนที่ได้ลงทะเบียนมาทั้งชีวิตนี้ กายเนื้อนี้ที่เต้นอยู่บนละครเวทีโรงใหญ่ด้วยลมหายใจของทั้งอดีตและปัจจุบัน บทเรียนที่จักได้ถ่ายทอดในโอกาสต่อๆไปนี้จักเป็นวิทยาทานยิ่งใหญ่บนหน้าประวัติศาสตร์ของเสี้ยวลมหายใจแห่งอนาคต ยามนั้นมาถึงหยาดเหงื่อที่จักต้องหยดไหลเป็นทางอีกครั้งด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากภารกิจหนักหน่วงที่ผ่านมาย่อมคุ้มเหลือเกิน
เพชรเหล็กไหล(นามแฝง)
๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒
ไม่มีความเห็น