ผู้วิจัยเพิ่งเดินทางกลับถึงบ้านพักเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ หลังจากเมื่อวานนี้และวันนี้ (ถึงช่วงบ่าย) ไปใช้ชีวิตที่บ้านผู้หว่าน อ.สามพราน จ.นครปฐม เนื่องจากว่าได้รับเกียรติจากทาง สคส. ให้เข้าร่วมเวทีคุณอำนวย ต้องขอขอบคุณทาง สคส. มากนะคะ ที่ให้โอกาสคุณอำนวย (หรือเปล่า?) คนนี้เข้าร่วมเรียนรู้ด้วย พอกลับถึงบ้านก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อดูว่าหนูเคเอ็มเอารูปผู้วิจัยลงใน Blog ให้หรือยัง ปรากฎว่าเมื่อเปิดเข้ามาใน Blog ของตัวเองก็เห็นรูป (ที่พอไปวัดไปวาตอนสายๆได้) ปรากฎอยู่ ต้องขอขอบคุณหนูเคเอ็มอีกครั้งนะคะที่ช่วยอำนวยความสะดวกมาตลอด
ขึ้นชื่อบันทึกว่ารูป...เสื้อ...ความคิดเห็น เพราะว่า ทั้ง 3 สิ่งนี้มีผลสืบเนื่องถึงกันอย่างไม่น่าเชื่อ เป็นเพราะไม่ลงรูปใน Blog ทำให้ทำให้ผู้วิจัยพลาด (สิ่งดีๆ) ถึง 2 สิ่ง คือ
1.เสื้อสามารถ ความจริงได้เสื้อมาแล้วค่ะ ที่บอกว่าพลาด เพราะ ได้เสื้อตัวใหญ่กว่าที่ควรจะเป็น (ไม่ได้ตำหนิ สคส. นะคะ เป็นความผิดของผู้วิจัยเอง) ทาง สคส. มอบเสื้อเบอร์ M ให้กับผู้วิจัย ซึ่งเสื้อตัวใหญ่กว่าตัวของผู้วิจัยพอสมควร พี่.... (ขอโทษอีกครั้งค่ะที่จำชื่อไม่ได้) บอกกับผู้วิจัยว่าไม่เห็นรูปของผู้วิจัย ทำให้กะไม่ถูกว่าตัวขนาดไหน ก็เลยเอาเบอร์ M มาให้ (ความจริงก็ดีเหมือนกันค่ะ เสื้อตัวใหญ่ๆจะได้เก็บไว้ใส่ได้นานๆ เพราะ นับวันขนาดของตัวก็จะเพิ่มขึ้นตามอายุและรอยเท้า (ตีน) กาแล้วค่ะ)
2.ความคิดเห็น เรื่องนี้เพิ่งมารู้ตอนที่จะกลับแล้วค่ะ ระหว่างที่รอขึ้นรถ พี่เม่ย (ผู้แสนจะน่ารัก ใจดี ที่สำคัญเก่งมากค่ะ สามารถสัมผัสความน่ารัก ใจดี เก่ง ของพี่เม่ยได้ที่ http://gotoknow.org/happyhemato) บอกว่า เคยอ่านบันทึกของผู้วิจัยแล้ว (ดีใจจัง) เห็นผู้วิจัยแทนตัวเองว่า "ผู้วิจัย" และเห็นว่าเป็นอาจารย์ด้วย ก็เลยคิดว่าอายุมาก คงมีประสบการณ์มาก ก็เลยไม่กล้าที่จะเข้ามาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับบันทึกต่างๆของผู้วิจัย (เรื่องนี้ถือว่าพลาดอย่างแรงค่ะ แต่ตอนนี้รู้จักกันแล้ว พี่เม่ยอย่าลืมแวะเข้ามาทักทายกันบ้างนะคะ)
ผลจากเรื่องเสื้อและความคิดเห็นทำให้ผู้วิจัยได้ข้อคิดอย่างหนึ่งว่า เรื่องบางเรื่องที่เราไม่ค่อยใส่ใจหรือเห็นว่าไม่ได้มีสาระสำคัญอะไร ความจริงแล้ว (อาจ) เป็นเรื่องที่ทีความสำคัญหรือมีสาระอะไรบางอย่างก็ได้ อย่างเรื่องของรูป ขอสารภาพ (อีกครั้ง) ค่ะว่าที่ไม่เอารูปลง Blog เพราะ เอาลงไม่เป็น ซึ่งตัวเองก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญหรือมีสาระอะไรมากมายนัก ก็เลยไม่ค่อยให้ความใส่ใจ เมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ทำให้ผู้วิจัยปิ๊งแว๊ปขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่ง คือ เรื่องคุณสมบัติของคุณอำนวย ผู้วิจัยเห็นว่า คุณอำนวยที่ดีน่าจะมีคุณสมบัติที่สำคัญอีกข้อหนึ่ง คือ การเป็นคนที่ใส่ใจเรื่องต่างๆรอบตัว ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็ตาม โดยเฉพาะเรื่องที่เราไม่ใส่ใจหรือไม่เห็นความสำคัญ เรื่องๆนั้นอาจสำคัญและเป็นเรื่องที่น่าใส่ใจสำหรับคนอื่นๆก็ได้ สำหรับผู้วิจัยแล้วเห็นว่า "คุณอำนวย" เป็นบุคคลที่มีความสำคัญ เพราะ เป็นผู้ (สะพาน) เชื่อมการกระทำ ความสัมพันธ์ของคุณๆทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นคุณเอื้อ คุณประสาน คุณลิขิต (แถมคุณวิจัยอีกคุณนึงก็แล้วกันนะคะ) ดังนั้น คุณอำนวยจึงเป็นบุคคลที่ควรจะใส่ใจทั้งในเรื่องของกลไกและจิตใจจึงจะสามารถ "ซื้อใจ" คุณต่างๆได้
ผมยังติดค้างอยู่ที่ กทม.อีก 1 คืนครับ อิจฉาคนที่ถึงบ้านแล้ว จังเลย
เป็นอีกคนที่อ่านสิ่งที่คุณ km_lampang เขียนมาสักพักแล้วประทับใจกับตัวตนความเอาจริงเอาจัง เป็นผู้ใหญ่มากๆจนกระทั่งวาดภาพไว้ว่าเป็น อาจารย์ที่ค่อนข้างคงแก่เรียน (ไปโน่นเลย) บางครั้งอ่านแล้วยังอดคิดว่าจะเขียนบอกให้ดูแลสุขภาพตัวเองและพักผ่อนบ้างเลย (ดีที่เพียงแต่คิด..*๐*) พอเข้ามาวันนี้เห็นรูปแล้ว ร้อง "อ้าว แล้วกัน"เสียงดังเลยค่ะ
เป็นบทเรียนสำหรับตัวเองอีกเหมือนกันว่า อย่าตัดสินอะไรแบบคิดเอาเอง หน้าแตก...จริงๆ
สุดท้าย ต้องขอชื่นชมและ "ทึ่ง" กับความสามารถเท่าที่เล่าๆมาในบันทึกต่างๆ มากค่ะ
คุณชายขอบอย่าอิจฉาอ้อมเลย พรุ่งนี้คุณชายขอบก็จะถึงบ้านแล้ว ตรงกันข้ามกับอ้อม พรุ่งนี้เลือกตั้งเสร็จก็จะต้องรีบกลับลำปางแล้วค่ะ คิดถึงชุมชนค่ะ ได้แต่โทรศัพท์คุยกัน ไม่ได้เห็นตัวเป็นๆตั้งหลายวันแล้ว
อยากรู้จักคุณโอ๋-อโณ จังเลยค่ะ คุณโอ๋ ได้ไปที่บ้านผู้หว่านหรือเปล่าค่ะ แล้วคุณโอ๋ เขียน Blog ชื่อว่าอะไรคะ บอกหน่อยสิคะจะได้เข้าไปอ่าน (เอ๊ะ! หรือเคยอ่านแล้ว พอดีเป็นคนขี้ลืมค่ะ)