78.บันทึกคั่น ด้วยอาลัยน้องเพิ่งจากไป
เมื่อคืนฉันเช้านอนตอนตี 1 น้องพูม่าไม่กวนมากนัก แต่มาเตือนว่าไปนอนได้แล้ว ที่จริงอยากบันทึกเรื่องกิจกรรมค่ายเบาหวานให้เสร็จ สงสารน้องก็เลยไปนอน สังเกตน้องพูม่าดีใจมาก วิ่งนำหน้าขึ้นบันได
แต่ไปรออยู่ที่บันไดขั้นสุดท้าย ปกติจะส่งเสียงเอ็ดไม่ให้ใครตามฉันขึ้นไป เพราะมันเป็นช่วงที่ฉันจะต้องสวดมนต์ ไหว้พระ และเมื่อฉันเสร็จกิจวัตรก่อนนอน น้องก็จะเปิดประตูเข้ามา ฉันก็จะอุ้มมานอนด้วยกัน
เมื่อคืนก็เช่นกัน น้องน่ารักมาก เดินสำรวจรอบๆเตียง และนอนฟังธรรม พอตี 5 ของวันนี้ ฉันกลับไม่ลุกขึ้น และน้องพูม่าก็นอนกระดิกหาง จนพระเริ่มสวดมนต์ฉันพรวดพราดลุกขึ้น กราบพระ และสวดมนต์ไปพร้อมกับเสียงสวดมนต์ที่ได้ยิน น้องก็นอนเฉย หมอบฟังนิ่ง ดวงตาเศร้า เฝ้ามองฉัน
ต่อเมื่อฉันขยับตัวน้องจึงยืดตัวบิดขี้เกียจ ฉันมองไปเห็นเสื้อน้องวางอยู่ที่ปลายเตียง จึงหยิบมาใส่ให้น้อง
วันนี้ไม่ออแงเลย กลับยอมสวมเสื้อ และพยายามจะใกล้ชิดฉัน ฉันจึงอุ้มมานอนบนตัก ลูบเนื้อลูบตัว และบอกว่า วันนี้ หล่อมากๆ พอฉันขยับน้องก็ลุกขึ้นและวิ่งนำไปที่ประตูห้อง นำลิ่วไปยังบันได แต่ไม่ยอมลง
ฉันหยิบเสื้ออีกตัวมาให้น้องเฮงๆ แต่น้องเฮงๆ ไม่ยอมใส่กลับเดินหนี ต้องอ้อนวอนอยู่สักพักจึงยอม แล้วฉันก็ไปอาบน้ำ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สามีนำโทรศัพท์มาให้ พร้อมกับเปิดประตูบ้านเอาน้องทั้งสองไปวิ่งเล่น ฉันพูดคุยกับเพื่อนเสร็จ และอาบน้ำ ยังไม่ทันเสร็จ
สามีมาเรียก และถามว่าเอาโทรศัพท์ไว้ที่ไหน ฉันบอกว่าวางอยู่ที่ชั้น เสียงเงียบไป และเสียงเดินวนไปมา
สักครูก็พูดว่า น้องไปแล้วนะ ฉันรู้สึกน้ำตามันไหลมาเอง ฉันคงขาดสติไปชั่วขณะ เพราะฉันพอกสบู่ด้วยน้ำตา และรีบอาบน้ำ ปากก็ถามว่า พ่อเอาน้องไปไว้ไหน สามีบอกว่าอยูบนรถ นอนอยู่ในกล่อง
แล้วฉันก็ได้รู้ว่า น้องวิ่งออกไปนอกบ้าน และมีรถ 10 ล้อจากลำปางมาพรากน้องไป แต่รถเขาเห็นแล้ว เขาเคยเห้นฉันกับน้องวิ่งเกือบทุกวัน แต่วันนี้ น้องไม่รอฉันเลย กลับขอพ่อออกไปวิ่งกับเฮงๆ และพ่อก็คอยดูอยู่ น้องจะดื้อทุกครั้งที่ได้ออกไปวิ่ง และจะสนุกสุดๆ ส่งเสียงเรียกตลอดเวลา และเมือรถวิ่งมาเขาจึงชลอ และหันมายิ้มทักทายฉันกับสุนุขทุกครั้ง ครั้งนี้ สามีฉันก็บอกว่าเขาเห็นแล้ว
ชลอช้าๆ แล้ว น้องก็ไม่ฟังเสียงร้อง เสียงเรียก ยังดันตัวเองแทรกไปที่ล้อรถ ที่เคลื่อนช้ามากเหมือนจะหยุด แต่ไม่ทันการ น้องมุดไปหาล้อที่ไหลนิดๆ
พ่อไปอุ้มน้องมาน้องนอนตรงล้อหน้า นิดเดียวเอง ทำไมไม่รอด บริเวณหลังของน้องอยู่ตรงล้อไม่มีเลือดสักหยดเดียว นิ่ง สงบ ไม่ได้แม้เสียงร้อง เงียบ ...ไม่มีบาดแผลใดๆ
ฉันเดินไปเปิดกล่องกระดาษที่บรรจุน้องไว้ โถ ลูกเอ๋ย สถาพเหมือนนอนหลับตะแคงกึ่งคว่ำหน้า เหมือนนอนจริงๆ ฉันลูบไล้ไปบนตัว ดูเสื้อที่ฉันใส่ให้ ลำตัวไม่มีทีท่าว่าได้ทิ้งร่างไร้วิญญาณไว้เลย ไปดีนะลูก แม่ไม่ทันบอกทางให้ลูกไป แต่น้องก็ฟังธรรมะ กับฉันทุกคืนวัน
ตัวน้องยังอุ่นจนฉันเอ๊ะใจ หันไปบอกสามีว่า พ่ออย่าเพิ่งทำอะไรนะ อาจแค่สลบไปเท่านั้นเอง อาจตกใจสุดขีด ฉันก็ปลอบใจตัวเองไปงั้นเอง พ่อจะเอาน้องไปฝังที่โรงเรียน ฉันไปใส่บาตรให้น้องเป็นพิเศษ สวดมนต์ตลอดเวลาที่เดินทาง
ความรัก ความผูกพัน 6 ปีกว่าๆ กับลูกสุนัขพุดเดิ้ล ที่เติบโตมาอย่างน่ารัก น้องเต้นระบำเก่งมาก ยืน 2 ขา เก่ง และวิ่งเหมือนกระต่าย และน้องเป็นนักวิ่งด้วย แต่น้องขี้บ่น ขี้ฟ้อง เมื่อถูกน้องเฮงๆรังแก น้องไม่โตเลยที่เห็นเติบโตคือน้ำหนัก กินเก่ง แต่การกระทำความคิดของน้องก็ยังเป็นลูกสุนัขตัวเล็กๆ ที่ต้องคอยดูแลเอาใจใส่ ให้ความรักอย่างไม่รูเบื่อ
ไปสู่ดินแดนที่ร่มเย็น สงบ หมดเวร หมดกรรมไปอีกชาติหนึ่งแล้ว นะน้องพูม่า
ตอนนี้ก็เหลือเฮงๆ ตัวเดียว คงเหงา และคงสงสัยว่าน้องพูม่าไปไหน
สำหรับฉัน น้ำตาที่ไม่อาจกลั้น และสติที่เตือนให้ภาวนา พุธโธ ช่างอ่อนแอเสียจริง ทำให้ได้คิดว่า สติของฉันยังอ่อนแอ ฉันต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้ ฉันต้องตามรู้ให้ทันอย่างมีสติ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
เราต่างมีกรรมเป็นของตัวเอง
ฉันหยิบหนังสือของหลวงปู่ชา สุภทโท ที่อ.ขจิต มอบให้ขึ้นมาอ่าน ชื่อบ้านที่แท้จริงขึ้นมาอ่าน มันทำให้ใจฉันกลับมีสติขึ้นมา แต่เมื่อฉันเขียนบันทึกนี้ฉันกลับรู้สึกเวทนาขึ้นมาแต่ก็อยากบันทึก เมื่อกาลเวลาผ่านไป แล้วฉันได้กลับมาอ่านอีกครั้ง ฉันจะถามใจตัวเองว่าฉันคิด และรูสึกอย่างำรกับการจากไป ของสิ่งอันเป็นที่รัก
วันนี้ไม่มีแม้รูปให้ดู ลาก่อนน้องพูม่า
ความเห็น (12)
ครูต้อยคะ
ขอให้น้องพูม่าไปสู่สรวงสวรรค์นะคะ
น้องไปดี ไปสบายแล้วนะคะ
ส่งกำลังใจมาให้ค่ะ
เข็มแข็งนะคะ นะคะ
น้องเฮง ๆ อยู่ข้าง ๆ ค่ะ
พี่ครูต้อยค่ะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ -ขอให้น้องพูม่าไปดีนะค่ะ^_^
อิงจันทร์(ครูอิง)
- เสียใจด้วยค่ะ ครูต้อย
- ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
สวัสดีครับอาจารย์ จากบันทึกผมมีความรู้สึกที่ไม่สามารถจะเขียนเป็นตัวหนังสือได้ครับ แต่รู้ว่าเป็นความรู้สึกผูกพันกันที่ยิ่งใหญ่มาก ขอแสดงความเสียใจด้วย ครับ
- ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
พี่ต้อยคะ
เสียใจกับการจากไปของน้องพูมา ด้วยค่ะ
เชื่อว่าเขาได้ไป...ดี แน่นอนเพราะได้ฟังธรรมะทุกวัน...
และในที่สุด สัตว์โลกก็....ต่างมีกรรมเป็นของตัวเอง...ค่ะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
หมูหมากาไก่ เลี้ยงไว้ในบ้านก็เป็นเหมือนสมาชิกในบ้านเช่นกันครับ
เมื่อตายไป ก็เกิดความรักความสงสาร
เขาไปดีแล้วครับ
(ผมเองเลี้ยงแมวไว้ตัว พอตายก็ร้องไห้กันทั้งบ้านครับ ยกเว้นผม เพราะผมร้องให้ในใจครับ)
ไม่เป็นไรค่ะครูต้อย
ทุกอย่างมันธรรมชาติ
วันก่อนใยมดก็เสียน้องนกไป
ร้องไห้ทั้งคืน
วันนี้ก็เป็นธรรมชาติ ต้องหยุดร้องไห้ไปได้บ้างน่ะค่ะ
ปวดตาจังตอนร้องไห้
หาตัวใหม่มาอีกน่ะค่ะ จะได้เลี้ยงดูและให้ความรักมันอีกน่ะ
- ขอแสดงความเสียใจอย่างยิ่งค่ะ
- ตอนศิลาอายุแค่ 14 ปี เคยสูญเสียสุนัขไปก็ร้องไห้สองสัปดาห์ติด ๆกัน จากนั้นก็ไม่กล้าเลี้ยงอีกเลยค่ะ แต่นำอาหารมาให้สุนัขบ้านอื่นทานได้ แต่เลี้ยงเอง คงไม่ได้แล้ว ...
- น้องเขาไปดีแล้วค่ะ..เกิดชาติหน้าอาจจะมาเป็นมนุษย์เพื่อประกอบกรรมดีสร้างสมบุญบารมีต่อไปก็ได้ค่ะ เพราะน้องเขาเคยได้ฟังธรรม...
- การสวดมนต์เราควรสวดเสียงดังเพื่อให้สัตว์น้อยใหญ่ได้ยินทั่วถึงกันค่ะ และน้องเขาก็มีบุญที่ได้ฟังธรรมแม้จะไม่รู้ความหมายก็ตาม
ขอบคุณค่ะน้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ
ขอบคุณค่ะ
น้อง อิงจันทร์(ครูอิง) ขอบคุณค่ะ
น้องกร พี่ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณท่านเกษตรค่ะ
ขอบคุณค่ะคนไม่มีราก
ขอบคุณ berger0123 ไม่ได้เจอกันนานมากนะคะ
ขอบคุณค่ะ พี่ครูตั้อยไม่ร้องค่ะ แต่น้ำตามันไหลมาเอง
ขอบคุณน้องใยมด คงไม่เลี้ยงแล้วค่ะ แต่ทำบุญให้สุนัขจรจัดค่ะ
น้องศิลา ขอบคุณนะคะ สวดมนต์เสียงดังพอประมาณค่ะ
เสียใจด้วยนะคะครู
หนูเป็นคนหนึ่งที่รักสุนัขที่บ้านมาก หนูนับถือครูนะคะที่ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้
เป็นหนู ก็ไม่รู้ว่าจะทำใจได้รึเปล่า