แด่ “ครูอาณัติ ทัพธวัช ผู้ให้อนาคตแก่ข้าพเจ้า” (บันทึกความประทับใจที่ศิษย์มีต่อครู 4)

      ประเทศไทยเราถือเอาวันที่ 16 มกราคมของทุกปี เป็น “วันครู” เพื่อให้ชาวไทยได้ระลึกถึง “พระคุณของครู”  และให้ความสำคัญกับ “ครู”  ในฐานะที่เป็น “ปูชนียบุคคล” สำหรับข้าพเจ้าทุกปีเมื่อถึง “วันครู” ก็จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้แก่ “ครู” ทุกท่าน ทั้งที่ล่วงลับไปแล้ว และยังมีชีวิตอยู่ และจะใช้เวลาช่วงหนึ่งนึกถึงครูทุกท่านที่เคยอบรมสั่งสอนข้าพเจ้ามา ซึ่งข้าพเจ้าไม่เคยลืมพระคุณของท่านเลย  ในบรรดาครูทั้งหลายที่ได้อบรมสั่งสอนข้าพเจ้ามา มีอยู่ท่านหนึ่งที่ข้าพเจ้าประทับใจในตัวท่านเป็นพิเศษ เพราะท่านเป็น “ครูคนแรก” ที่สอนให้ข้าพเจ้า อ่านออก เขียนได้ คิดเลขเป็น เป็นคนดี และที่สำคัญก็คือ ส่งเสริมและสนับสนุนให้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเรียนสูงขึ้น ได้มีงานทำและมีอนาคตที่ดี นั่นคือ “ครูอาณัติ ทัพธวัช”

                ย้อนอดีตไปเมื่อปีพุทธศักราช 2497 ซึ่งเป็นปีที่ข้าพเจ้าเริ่มเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ณ โรงเรียนวัดม่วงตารศ (สำอางเจริญผล) ซึ่งเป็นโรงเรียนประชาบาลเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง อยู่ในจังหวัดนครปฐม โรงเรียนนี้มีครูเพียง 4 คน ภารโรง 1 คน ข้าพเจ้ายังจำได้ดีว่า วันแรกที่เข้าเรียน มีครูท่านหนึ่งอายุประมาณ 30 ปี อยู่ในเครื่องแบบชุดสีกากีเข้ามาสอน ท่านแนะนำตัวเองว่า ชื่อครูอาณัติ ทัพธวัช มาเป็นครูประจำชั้นและสอนทุกวิชา ข้าพเจ้าพบท่านครั้งแรกก็รู้สึกประทับใจในตัวท่าน เพราะดูท่านเป็นครูที่ใจดี พูดไปยิ้มไป เสียงดังฟังชัด แววตาอ่อนโยนมีเมตตา ท่านได้ซักถามพวกเราทุกคนว่าชื่ออะไร นามสกุลอะไร ลูกเต้าเหล่าใคร และบ้านช่องอยู่ที่ไหน หลังจากนั้น    ท่านก็จะอบรมให้เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ไม่เกเร รู้จักการทำความเคารพ  สอนให้ร้องเพลงชาติ สวดมนต์ไหว้พระ แล้วท่านก็แจกกระดานชนวนให้คนละ 1 แผ่น ดินสอหินสำหรับเขียนคนละ 2 แท่ง และสอนให้จับดินสอให้ถูกต้อง เวลาเขียนให้นั่งตัวตรง ๆ สรุปได้ว่า วันแรกที่เข้าเรียน ครูอาณัติได้อบรมสั่งสอนให้ข้าพเจ้ารู้จักปรับตัวเมื่ออยู่ในโรงเรียน เหมือนกับการปฐมนิเทศในปัจจุบัน ทำให้ข้าพเจ้ากับเพื่อน ๆ รู้สึกอบอุ่น และอยากที่จะมาโรงเรียนในวันรุ่งขึ้น

                ครูอาณัติขี่จักรยานมาสอนแต่เช้าทุกวัน ระหว่างทางถ้าพบนักเรียนท่านก็รับซ้อนท้ายมาด้วย ข้าพเจ้าเองก็เคยซ้อนท้ายจักรยานท่านมาเพื่อบางวัน ทุกเช้าครูอาณัติจะเขียนพยัญชนะ ก-ฮ พร้อมสระ วรรณยุกต์ ตัวเลขไทย ๑ – ๐ และวัน เดือน ปี  บนกระดานดำในห้องเรียน เพื่อให้นักเรียนเขียนตามลงบนกระดานชนวน  ลายมือท่านสวยงามมาก ข้าพเจ้าพยามเลียนแบบ การเขียนกระดานชนวน เป็นการฝึกคัดลายมือไปในตัว เพราะต้องเขียนช้า ๆ  ครูอาณัติจะฝึกให้เขียนทุกวัน สำหรับการอ่าน ท่านจะสอนแบบ “แจกลูก” คือให้รู้จักผสมคำ การสอนดังกล่าวของครูอาณัติ ทำให้ข้าพเจ้าและเพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ลายมือจะสวยและอ่านหนังสือแตก ซึ่งถือเป็นพื้นฐานสำคัญยิ่งของการเขียนและการอ่านในอนาคต ส่วนวิชาเลข ครูอาณัติจะสอนให้รู้จักการบวก - ลบอย่างง่าย ๆ  โดยใช้อุปกรณ์การสอนที่หาได้ไม่ยาก เช่น ก้อนกรวด เมล็ดผลไม้ เป็นต้น ขณะเดียวกัน ครูอาณัติก็ฝึกให้ท่องสูตรคูณทุกวันก่อนโรงเรียนเลิก และที่สำคัญก็คือ ไม่ว่าจะสอนวิชาใดก็ตาม ครูอาณัติจะสอดแทรกเรื่องคุณธรรมต่าง  ๆ  ตลอดเวลา  เช่น   เรื่องความกตัญญูกตเวที    การมีระเบียบวินัย   เป็นต้น จึงกล่าวได้ว่า ครูอาณัติ คือครูคนแรกที่สอนให้ข้าพเจ้าอ่านออกเขียนได้ คิดเลขเป็นและเป็นคนดี

 

                เมื่อข้าพเจ้าขึ้นไปเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ครูอาณัติก็ตามขึ้นไปเป็นครูประจำชั้น ท่านบอกว่า อยากเห็นพวกเราไปเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาที่โรงเรียนในเมือง เพราะโรงเรียนของเรายังไม่เคยมีใครไปเรียนต่อเลย  ท่านจึงตั้งใจสอนอย่างเต็มที่ พยายามฝึกฝนพวกเราทั้งทำเลข การเขียน อ่าน หาหนังสือต่าง ๆ มาให้อ่านเป็นประจำ  ทำให้ข้าพเจ้ารักการอ่านตั้งแต่นั้นมา และด้วยความตั้งใจสอนตลอดจนการหมั่นฝึกฝนของครูอาณัติ ทำให้ข้าพเจ้าสอบไล่ได้ที่ 1 ของห้อง    ครูอาณัติจึงพาข้าพเจ้าไปสมัครสอบเข้าเรียนต่อชั้นมัธยมที่โรงเรียนพระปฐมวิทยาลัย ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดชายในสมัยนั้น ปรากฏว่าสอบเข้าเรียนต่อได้ ข้าพเจ้าดีใจมาก   ครูอาณัติก็ดีใจเช่นเดียวกัน แต่เนื่องจากฐานะทางบ้านของข้าพเจ้ายากจน ไม่มีปัญญาส่งเสียให้เรียน ครูอาณัติจึงรับอุปการะ โดยพาไปฝากให้อยู่ที่วัดพระปฐมเจดีย์ จะได้ไปเรียนได้สะดวก แต่ก็ต้องเดินไป ครูอาณัติกำชับให้ข้าพเจ้าตั้งใจเรียน ซึ่งข้าพเจ้าก็ไม่ทำให้ท่านผิดหวัง เพราะผลการสอบกลางภาคเรียนแรก ปรากฏว่า ข้าพเจ้าสอบได้ที่ 1 ของนักเรียน 4 ห้องเรียน เมื่อข้าพเจ้ากลับไปบ้าน แจ้งผลการเรียนให้ครูอาณัติทราบ ท่านดีใจมาก  ได้มอบรถจักรยานเก่า ๆ 1 คัน ให้เป็นรางวัลเพื่อขี่ไปโรงเรียน นี่คือน้ำใจอันประเสริฐของ “ครูอาณัติ”

                ในระหว่างที่ข้าพเจ้าเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 – 6 ครูอาณัติได้อุปการะ ส่งเสียและคอยตักเตือนให้กำลังใจอยู่ตลอดเวลา เมื่อเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ท่านก็แนะนำและสนับสนุนให้ไปเรียนครู เพราะค่าใช้จ่ายน้อย จบแล้วมีงานทำแน่นอน ซึ่งตรงกับความต้องการของข้าพเจ้า ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงไปเรียนต่อที่โรงเรียนสตรีฝึกหัดครูนครปฐม จบแล้วได้รับคัดเลือกให้ไปเรียนต่อที่วิทยาลัยครูสวนสุนันทา จนจบชั้น ป.กศ.สูง  ก็ครูอาณัติอีกนั่นแหละที่ส่งเสียให้เรียน     ต่อจากนั้น ข้าพเจ้าก็ไปสอบบรรจุที่กรมสามัญ  กรุงเทพ ฯ สอบได้ ทำการสอนที่โรงเรียนพลับพลาชัยเป็นเวลา 7 ปี ระหว่างนั้น ก็ศึกษาต่อที่วิทยาลัยวิชาการศึกษาประสานมิตรจนจบปริญญาตรี และโอนไปสอนที่มหาวิทยาลัยราชภัฎหมู่บ้านจอมบึงจนเกษียณอายุราชการ

                ตลอดระยะเวลาที่ข้าพเจ้าเรียนและทำงาน   ได้ติดต่อกับครูอาณัติอยู่ตลอดเวลา บ่อยครั้งที่ไปเยี่ยมเยียน คารวะท่าน ท่านก็ยังเป็น “ครูอาณัติ” คนเดิม คือ ยังรัก หวังดี และห่วงใยศิษย์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นี่คือน้ำใจอันประเสริฐของครูอาณัติ   ผู้มี “จิตวิญญาณของความเป็นครูอย่างแท้จริง”   บัดนี้ ถึงแม้ท่านจะล่วงลับไปแล้วก็ตาม    แต่ท่านก็ยังประทับอยู่ในความทรงจำของข้าพเจ้าตลอดเวลา  เพราะนอกจากท่านจะเป็น “ครูคนแรก” ที่สอนให้ข้าพเจ้าอ่านออกเขียนได้ และให้อนาคตที่ดีแล้ว ท่านยังเป็นแบบอย่างของ “ครูที่ดี” ให้แก่ข้าพเจ้า พระคุณของท่านยากที่จะทดแทนและขอจดจำไปจนวันตาย

                เนื่องในโอกาส “วันครู” คือวันที่ 16 มกราคม พุทธศักราช 2552 นี้ ขอให้ชาวไทยทุกท่านได้ระลึกถึง “พระคุณของครู”   และให้ความสำคัญกับ “ครู”   โดยเฉพาะ “ครูคนแรก”   ที่สอนให้เราอ่านออก  เขียนได้ และที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ ขอให้ชาวไทยทุกท่านได้พร้อมใจกัน “กระทำความดี รู้รักสามัคคี” เพราะนอกจากจะเป็นการน้อมสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ และถวายเป็น “พระราชกุศล” แด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ผู้ทรงเป็น “ครูของแผ่นดิน” แล้ว ผลของการกระทำความดี รู้รักสามัคคี ของชาวไทยทุกท่าน จะทำให้ชาติไทยของเราเจริญก้าวหน้า เกิดสันติสุข สามารถธำรงความเป็นชาติอยู่ได้อย่างมีเอกราช มีเอกลักษณ์ มีภราดรภาพ มีเกียรติและศักดิ์ศรีทุกประการตราบชั่วนิรันทร์ดร
                                                              *******************************

                                     นายประยูร  เบญจวงศ์  ข้าราชการบำนาญ อ.จอมบึง  จ.ราชบุรี