หายไปนาน...

ไม่ได้เข้ามาที่ blog ตั้งหลายวันแล้ว  เลยเพิ่งได้อ่านข้อคิดเห็นของอาจารย์สมลักษณ์  ขอบพระคุณอาจารย์มากนะคะ ที่อวยพรให้คุณพ่อหายเร็วๆ ตอนนี้แผลก็หายดีแล้วค่ะ ก็มีที่ระบมอยู่บ้าง...สำหรับเรื่องที่มาช่วยอาจารย์ ก็ยินดีและเต็มใจทำอย่างมากค่ะ เพราะปกติแล้ว ถ้าไม่ได้มาที่มอ.ก็จะอยู่บ้าน  ก็มีบ้างค่ะที่ต้องเตรียมการสอนพิเศษ  ก่อนหน้าที่จะเข้ามาที่ blog นี้ ก็เพิ่งเตรียมแบบฝึกหัดสอนในวันเสาร์และอาทิตย์นี้  ของชั้น ม.3 ค่ะ  แต่ยังไม่ค่อยเรียบร้อยดีเท่าไร  ส่วนของชั้น ม. 2 คงเตรียมในวันถัดไป  สอนม. 2 ไม่ค่อยเครียดเท่าไร  เพราะเป็นเรื่องที่ชอบพอดี แต่ม. 3 ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคำนวณ ก็ต้องมีการเตรียมมากหน่อย  (ว้า...ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนนี้ขยันกว่าตอนเรียนอยู่ที่มอ.ซะอีก)  จริงๆ แล้วการที่มีโอกาสได้สอนพิเศษก็ถือว่าโชคดีมากสำหรับเรา เคยมีเพื่อนๆ น้องๆ ถามเหมือนกันว่า ทำยังไงถึงจะได้ไปสอนบ้าง บางทีเราก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง  ก็ได้แต่บอกไปว่า...โชคดีมั้งคะ! พอมีโอกาสที่ดีแล้ว ก็ได้แต่คิดว่าเราต้องรีบไขว่คว้าไว้ และทำให้ดีที่สุด  ...วันนี้ (เอ...ต้องเป็นเมื่อวานสิ)  ดีใจมากที่ได้เจอเพื่อน (ป่าน)  พอดีป่านมาหาอาจารย์สมลักษณ์แต่เผอิญตอนนั้นอาจารย์ไม่อยู่  ก็เลยคุยอะไรกันไปเรื่อยๆ ป่านดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะกว่าตอนที่เราเรียนมาด้วยกัน  (เพราะตอนเรียนป่านชอบแซวเรากับอุ๋มอยู่เรื่อยเลย...จำได้ป่าว) แต่นิสัยก็ยังเหมือนเดิมแหละนะ  ป่านเป็นเพื่อนที่เราได้คุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจดี โอย...ชมมากไปรึป่าวเนี่ย พอแล้วดีกว่า  OK. คืนนี้ดึกแล้ว  พรุ่งนี้ต้องขับรถไปมอ.อีกแล้ว เพราะต้องไปรับน้องชายด้วย  เวลาได้มาทำงานกับอาจารย์เนี่ยมันเร็วจริงๆ เลยค่ะ  ต่างกับตอนที่อยู่บ้านมาก  ตอนนี้เราก็ยังไม่ค่อยได้ช่วยอาจารย์มากเท่าไหร่เลย ช่วยบ้างเล็กๆ น้อยๆ แต่สิ่งที่อาจารย์สอน หรืออาจารย์พูดให้ฟังบ่อยๆ นี่สิคะ ทำให้เราได้ความรู้เพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย  GOOD  NIGHT ก่อนละกันนะคะ