ผมนึกถึงงานพัฒนาที่พยายามถอดองค์ความรู้(ยกสถานะเป็นงานวิจัย)เพื่อขยายผล
มีเสียงบ่นว่านักพัฒนาขาดการบันทึกอย่างเป็นระบบ อ่านน้อยและไม่สามารถเชื่อมโยงความรู้ที่พบให้เป็นองค์ความรู้ โดยละไว้เป็นที่เข้าใจว่า เมื่อได้องค์ความรู้แล้วก็สามารถนำไปขยายผลได้อย่างกว้างขวาง แต่องค์ความรู้ที่ว่านั้นเป็นแก้วสารพัดนึกจริงหรือ?
ความรู้ที่เกี่ยวกับคน จะมีความเป็นอัตวิสัยสูงมาก และเป็นตัวแปรสำคัญที่จะทำให้เกิดผลตามที่ต้องการหรือไม่ ดังนั้นความรู้เกี่ยวกับคนจึงเป็นความรู้ที่สำคัญยิ่ง
ผมรู้สึกว่านักการเมืองและนักธุรกิจเป็นคนจำพวกต้น ๆที่เข้าใจความเป็นคนได้ดีที่สุด จึงสามารถจัดการความรู้ซึ่งต้องเกี่ยวข้องกับคนได้อย่างดีเลิศ ในขณะที่คนจำพวกอื่น ๆทำได้ไม่ดีนัก จะจัดการความรู้อย่างไรและเพื่ออะไร นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งครับ
ไม่มีความเห็น