วันนี้ ผมนึกยังไงก็ไม่รู้ นั่งมองหนังสือที่อยู่บนชั้นหนังสือของผมเอง
และแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับหนังสือเก่า ๆ อยู่เล่มหนึ่ง ซึ่งจำไม่ได้ว่าได้มายังไง ใครให้มา หรือว่าซื้อมาจากที่แห่งใด
ผมเปิดไปเปิดมา จนมาเจอกับบทกลอนบทนี้ครับ
..........................................................................................
ครูวชิ เป็นครูสอน อยู่ดอนป่า
อุดมการณ์ อันแรงกล้า พาสร้างสรรค์
ยึดมั่นอยู่ คู่ศรัทธา จรรยาบรรณ
จึงยึดมั่น สอนเด็กดอย พลอยได้เรียน
อยู่ป่าเขา ลำเนาไพร ในดงป่า
สอนวิชา ให้เด็กน้อย คอยขีดเขียน
มองขุมทรัพย์ แห่งปัญญา พาเด็กเรียน
เพื่อแปรเปลี่ยน มาสร้างสรรค์ บ้านเกิดตน
อยู่วันหนึ่ง ทางการตรง ส่งหนังสือ
มาถึงมือ ครูวชิ จึงมีผล
ให้ทุนครู ไปเรียนต่อ เพื่อก่อตน
เพื่อกลับมา พัฒนาคน บนบ้านไพร
ครูวชิ จึงขอลา มาเรียนต่อ
เพื่อหวังรอ กลับโรงเรียน เปลี่ยนสิ่งใหม่
ด้วยครูเก่ง เป็นที่จ้อง ของใครใคร
โรงเรียนใหญ่ จึงทาบทาม ตามเป็นครู
ด้วยเงินเดือน สูงกว่าเดิม เพิ่มหลายเท่า
โรงเรียนใหม่ ใหญ่กว่าเก่า เข้าปิดหู
อุดมการณ์ แห่งศรัทธา วิชาครู
จึงไม่สู้ อุดมการณ์ ชั้นเงินตรา
หลายวันผ่าน ครูวชิ หนีไม่กลับ
เด็กรอรับ ต้องผิดหวัง นั่งก้มหน้า
มาลัยร้อย ไว้คอยรับ กลับโรยรา
หยาดน้ำตา ของเด็กน้อย พลอยไหลริน
เด็กนักเรียน เดินกลับบ้าน บนลานเขา
แววตาเศร้า บนใบหน้า ฤามาสิ้น
ชุดนักเรียน ถอดเก็บไว้ ใส่โอ่งดิน
ต้องทำกิน ตามวิสัย คนไร้วิชา
ที่มา วิจิตราวาทะลักษณ์
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ไม่มีอะไรมากครับ แค่อยากนำมาให้อ่านและซึมซับความรู้สึกกันครับ
ขอเคารพพระคุณครูคะ
