ยางลบกะดินสอ

จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว
ยางลบจึงถามว่า"ทำไมล่ะ" ดินสออบกลับไปว่า
"ก็เราเขียน...นายลบ...แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย"...

---------------------------------------------------------------

- - ระ ห ว่ า ง มิ ต ร ภ า พ ข อ ง เ ร า . . .
แ ล้ ว เ ร า จ ะ จ ด จำ แ ต่ สิ่ ง ที่ ดี ดี - -

---------------------------------------------------------------

มีดินสอที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง
มียางลบที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง
ฟังดูอาจตลกทุกคนอาจคิดว่าดินสอกับยางลบเป็นของคู่กัน
แต่ลองอ่านดูก่อนนะครับ

ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น
ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันทำอะไรด้วยกัน

หน้าที่ของดินสอก็คือเขียน
มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ

หน้าที่ของยางลบก็คือลบ
มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา

.......

เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี
ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา

จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า
เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว
ยางลบจึงถามว่าทำไมล่ะ

ดินสอจึงตอบกลับไปว่า
ก็เราเขียน... นายลบ... แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย

ยางลบจึงเถียงว่า
เราทำตามหน้าที่ของเรา....เราไม่ผิด

ทั้งคู่จึงแยกทางกัน

ดินสอพอแยกทางกับยางลบมันก็ดีใจ...
ที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมัน

แต่พอเวลาผ่านไปมันเริ่มเขียนผิด.....
ข้อความที่สวยๆที่มันเคยเขียนได้ก็สกปรก

มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด......
มันคิดถึงยางลบจับใจ

ฝ่ายยางลบพอแยกทางกับดินสอมันก็ดีใจ...
ที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป

พอเวลาผ่านไปมันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า...
เพราะไม่มีอะไรให้ลบ
มันคิดถึงดินสอจับใจ
 
...................

ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่.........
คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง... และเขียนแต่สิ่งที่ดีๆ
ส่วนยางลบก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น

ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการจำ.........
ดินสอในตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี
แต่พอเปลี่ยนไปมันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดีๆเท่านั้น

ส่วนการลบเปรียบเหมือนการลืมยางลบ
ในตอนแรกก็ลืมทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี

แต่ทุกครั้งที่ลบเรื่องไม่ดีตัวมันก็จะสกปรก
แต่ตอนหลังมันเลือกลืมแต่เรื่องไม่ดี หรือ.......
คือการให้อภัยนั่นเอง

ฉะนั้นการเปรียบการเดินทางของทั้งคู่ดุจมิตรภาพ คือ

การจำแต่สิ่งดีๆและลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง
ขอให้ทุกคนเป็นอย่างดินสอกับยางลบตอนหลังนะ

[ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์]

เรื่องนี้ดีจริงๆ ดีใจที่ได้อ่าน ขออีกๆๆ