จากบันทึกการเดินทาง 4-10 ธ.ค.51 ภาคเหนือ ตอนที่ 6
เส้นทางจาก ตัวเมืองปายเข้าไปยัง ตำบลเมืองแบง ผมได้เห็น สถาพต้นไม้ใหญ่ยืนตาย ในหลายพื้นที่ และมีตอไม้มากมาย
รับฟังจากครูแอน แล้วพบว่า ชาวบ้าน ทั้งคนในพื้นที่ ทำให้ต้นไม้ใหญ่ตาย อาจใส่สารเคมีที่โค่นต้นเพื่อทำให้ต้นไม้ตาย เมื่อต้นไม้ตาย ใบไม้ก็ร่วง เมื่อใบร่วงจนแห้ง หน้าแล้งก็จุดไฟเผา จะกลายพื้นที่โล่ง แล้วก็ตัดไม้ไปแปรรูป
พื้นที่ที่โล่งก็ปรับพื้นที่เป็นที่ปลูกกระเทียม ข้าว หรืออื่นๆ
คนในพื้นที่ ส่วนใหญ่ ก็เพาะปลูก กระเทียม กับข้าว และส่วนใหญ่ก็จะปลูกพืชเชิงเดียว คือปลูกพื่ชใดพีชหนึ่งอย่างเดียว
เมื่อปลูกอย่างเดียว ซึ่งและปลูกกันหลายพื้นที่มากๆ เกิดการตัดราคาสินค้า เมื่อราคาตก ก็ปิดถนน ซึ่งก็เคยเกิดขึ้นและที่ปาย
สินค้าได้กำไรน้อย แต่ทุกคนอย่างได้เงินมากๆ ก็ต้องที่ปลูกกันมากๆ จะได้ปลูกกันมากๆก็ต้องมีพื้นที่มากๆ เมื่อพื้นที่จำกัด ก็บุกที่ป่า ป่าจะหมดหรือไม่ เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบซะแล้ว
ถามว่า ขายได้เงินมั้ย ตอบว่า ได้ แต่มันได้ไม่เยอะ
ถามว่า ได้มาพอใช้จ่ายหรือไม่ ตอบว่า ไม่พอ เงินซื้อของกินไม่มาก แต่ที่มากคือสินค้าที่มีในโฆษณาในทีวี หรือที่มาโฆษณากันในท้องถิ่น ร่วมทั้ง รถจักรยานยนต์ รถยนต์ โทรศัพท์มือถือ
ซึ่ง ซื้อรถต้องเติมน้ำมัน ซื้อโทรศัพท์ก็ต้องเดิมเงิน แล้วเป็นเงินเท่าไร !!!!
ณ วันนี้ ก็บุกรุกกับไปเรื่อยๆ เงียบๆ จากเมื่อ 5-6 ปีก่อน ป่าอยู่ใกล้ถนน ตอนนี้ ขอบป่าอยู่ห่างถนน ไปกว่า 100เมตร บางช่วงก็จะสุดตาแล้ว
อนาคต ที่แปลงไหนทำเลดี มีนายทุนมาขอซื้อ ก็ขายเอาเงินมาใช้จ่ายเพิ่ม
หลายคน รู้จักคำว่า พอ เค้าก็ไม่บุกรุกป่า
แต่บางคน ไม่รู้จักคำว่า พอ ปัญหาบุกรุกป่าก็ตามมา
อย่าเครียดมากนะคะปีใหม่เอาหัวใจแห่งความสุขมาฝากนะคะ
สวัสดีค่ะ
แวะมาดูต้นไม้ที่เกือบจะหมดป่า
สงสารคนรุ่นหลังค่ะ
สร้างจิตสำนึกรักษาป่าไว้ให้อากาศลูกหลานหายใจ
อยากให้คนตัดไม้ มีหัวใจแบบคุณadd จัง อิอิ
ขอบคุณ คุณสะตอดอง ครับ
คงต้องช่วยกันสร้างจิตสำนึก กันต่อไปครับ
สวัสดีค่ะตาหยู
นั่นสิคะ แต่ถ้าไปดูพื้นที่ทางภาคเหนือ (เท่าที่ไปมานะคะจังหวัดเชียงราย)
ตามภูเขาสูงที่ไกลๆลึก ก็กลายเป็นแหล่งปลูกพืชเชิงเดี่ยวกันเป็นส่วนมาก
แล้วเราจะช่วยกันอย่างไรได้บ้างค่ะ
ค่านิยมทางวัตถุทางสังคมของคนเมือง แพร่เข้าไปในวิถีชีวิตคนชนเผ่า
จากที่เคยอยู่อย่างเรียบง่าย ก็เปลี่ยนไป ...
ถึงว่า ป่าที่จังหวัดตราดหดหายไปทุกที เพราะมัวแต่แจ้งตำรวจที่เชียงใหม่ แล้วมาส่งฟ้องที่กรุงเทพนี่เอง
คุณเทียนน้อย
เราช่วยกันได้หลายทาง หลายเรื่อง ครับ
ให้ความรู้ พืชพันธ์ ต่างๆ ตามภูมิประเทศ ภูมิอากาศ การค้าขาย การแปรรูป การร่วมกลุ่มผลิต จัดจำหน่าย
สร้างสำนึก ทั้งในด้านความคิดจิตใจ ความพอเพียง ความเป็นตัวตน สิ่งแวคล้อม
*_* ค่ะ
ร่วมด้วยช่วยกัน
ขอบคุณค่ะ
ท่านพี่ liverbird ครับ
ครบเครื่องเรื่องดำเนินคดีเลยครับ อิอิ
น่าให้พี่ดร.ไชยรัตน์ ย้ายไปเหนือ สอนวิชาการเรื่องพืชด้วยครับ
ท่านพี่เสธ.Prince ครับ
ผมว่า ก็เร็วดีนะครับพี่
ขอบคุณ คุณเทียนน้อย ครับ
พี่ชายสุดหล่อค่ะ
ขอร่วมด้วย
ช่วยอีกแรงครับ
สวัสดีครับ อ่านเรื่องที่เล่าในมุมมองคนเมืองข้างต้นแล้วอยากบอกเล่าความรู้สึกของคนพื้นที่บ้าง............ ผมเป็นคนปายโดยกำเนิด พ่อแม่และผมก็เคยตัดต้นไม้ ถางไร่ ถางป่าในแผ่นดินที่เรียกว่าประเทศไทย ผมก็รักประเทศชาติที่เป็นแผ่นดินอาศัยเช่นกัน อยากบอกว่า ไม่อยากทำ แต่ปากท้องหิว ภูมิความรู้ที่จะเปลี่ยนทรัพยากรเป็นเงินไว้แลกอาหารทานบ้าง ก็มีน้อย ที่พอจะทำได้ก็แล้วแต่ตลาดจะรับซื้อ ปลูกกระเทียม ถั่วเหลือง รายได้ไม่เคยถึงแสน ก็พออยู่มาได้ มีโอกาสเรียนหนังสือก็พอจะมีที่ยืนในสังคมบ้าง ผมเข้าใจชาวบ้านที่ถางป่าเพื่อแลกกับการมีพื้นที่ปลูกเพิ่มขึ้น เสียดายพื้นที่ป่านะ แต่ด้วยความสามารถและมันสมองไม่ถึงก็ไม่รู้จะช่วยให้ชาวบ้านอยู่กับป่าโดยไม่ทำลายป่าได้ยังไง ใครจะเข้ามาช่วยตรงนี้ได้บ้างไหม เจ้านายมาก็เรียกไปซักถาม แต่ไม่เห็นมีใครมาช่วยให้ชาวบ้านอยู่ได้อย่างยั่งยืน มาแล้วก็ไป มาแล้วก็ไป... อย่าลืมซิว่า โลกปัจจุบันนี้หมุนได้ด้วยเงิน ลูกไปเรียนที่ปาย ก็ต้องใช้เงินเหมือนกับนักท่องเที่ยวที่มาปาย แต่น่าจะใช้น้อยกว่ากันนา สบายใจแล้วครับที่ได้เล่าบ้าง..........
เห็นด้วยกับคุณรักเมืองปายครับ ผู้บุกรุกตัวจริงคือพวกรายใหญ่ต่างหากครับ แต่สำหรับประเทศไทยพูดไปก็เท่านั้น ได้แต่ทำใจครับ
ขอบคุณข้อมูลที่เข้าไม่ถึง
เอามาฝากค่ะ ภาพนี้อยู่ตรงไหนของปาย ยังสวยงามเหลือเกิน
ที่สมุทรสาคร เราช้วยกันอย่างนี้ค่ะ แม้แผ่นดินบางส่วนได้กลับคืนไปสู่ผืนทะเลแล้ว แต่เรา ก็จะขอคืน เพื่อลูกหลานในวันข้างหน้า หลายคนเช่นครูต้อยไม่มีส่วนได้ ส่วนเสียโดยตรงกับ...กับผืนดินใกล้ทะเลนี้ แต่ มันเกี่ยวข้องด้านผลกระทบกับพี่น้องไทยเราในอนาคตค่ะ ขอบคุณค่ะ
มีเรื่องเล่าสู่กันฟัง ขอบคุณครับ อิจฉาจัง ได้เที่ยวทั่วไทย
สวัสดีปีใหม่ 2552 ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง คิดสิ่งใดหวังสิ่งใดขอให้ได้ดังใจ
นะครับ ที่สำคัญ ขอให้มี หยูน้อย เร็ว ๆ นะครับ
ปายผม ขับรถไปบ่อยครับ..
เล่าความเนื้อหาตรงจุด .. ตรงประเด็นเลยครับ
ประเด็นคำถามที่ทิ้งท้ายไว้ .. คิดว่าผู้บุกรุกป่าคงไม่เคยเข้ามาใน โกทูโน แห่งนี้ ... ฝากให้ผู้ที่รับผิดชอบอ่านก็แล้วกัน
เนื้อหากินใจ สะท้อนความเป็นจริงได้ดีมาก ขอบคุณครับสำหรับ
บทความดีๆ แบบนี้ครับ
เห็นภาพคุณตาหยูไปสวนป่า
ค่อยคิดได้ว่าไม่ได้มาอ่านบันทึกนานแล้วคะ
วันนี้มาทักทาย