Becoming สำคัญกว่า Being
คนที่น่าสงสารที่สุด คือ คนที่ไม่คิดที่จะค้นหาตนเอง และ แย่หน่อย คือ คนที่ยังไม่รู้ว่า ตนเองเป็นใคร เกิดมาทำไม กำลังจะเดินทางไปไหน
คนเราหลายคน ไม่รู้ว่าเป็นใคร โดนอะไรปนเปื้อน (ทางความคิด และ ทางอารมณ์ด้วยนะ)
จนกระทั่ง ถ้าโชคดี เปิดใจ เปิดโลก เจอกัลยาณมิตร และ เราได้มาศึกษา ธรรมะ ได้ศึกษาแนวจิตวิทยา จิตวิวัฒน์ กระบวนกร Voice Dialogue ฯลฯ ได้มาศึกษาโลกส่วนตัว ภายในสมองของเรา ย้อนมาดูตัวเรา เราก็เริ่มเห็นตัวเราเอง เราก็ดีใจว่า “เจอแล้ว Who am I ? “ ฉันเป็นใคร ฉันชอบอะไร ฉันเกิดมาทำไม
แต่ แค่นั้น มันยังไม่พอ แค่รู้ว่า เราเป็นใคร มันยังไม่พอ
สิ่งที่ต้องคำนึงต่อไป คือ เรากำลังจะไปเป็นอะไร (Becoming สำคัญกว่า Being)
ไม่ใช่เราจะพอใจ แค่ ฉันเจอแล้ว เจอตัวตนของฉันแล้ว ฉันเป็นแบบนี้ คนทั้งโลกรับรู้ไว้ด้วยฉันเป็นแบบนี้ นิสัยแบบนี้ ฯลฯ จริงๆแล้ว เราควรที่จะมอง กระบวนการที่กำลังจะผันตัวเราต่อไปว่า ถ้าขืนเป็นแบบนี้ นิสัยแบบนี้ ชอบแบบนี้ อนาคตจะออกมาเป็นแบบไหน
เรากำลังกลายเป็นคน ที่ “เป็นตัวของตัวเอง” มากสะจน คนรอบข้าง เริ่ม รำคาญ
เรากำลังเป็นคนที่มั่นใจในตนเองมากสะจน คนข้างๆ หมดความมั่นใจลงไป
เรากำลังสร้าง อาจิณกรรม (Frequent gum) ที่ทำให้ อนาคตของเราเป็นไปตามกรรมที่เราทำเป็นอาจิณ (เป็นประจำ) เป็นสันดาน
คนที่ค้นพบว่า Who am I ? ได้แล้ว ก้าวต่อไป คือ ทำนาย ชะตากรรม ของตนเองว่า ถ้าขืน เป็นแบบนี้ อีกต่อไป จะเจอ ชะตากรรมอย่างไร ?
อนาคตอันใกล้ อาจจะกลายเป็น ตาแก่ ที่เอาแต่ใจตนเอง ยายแก่อ้วนๆ ขี้บ่น ตาแก่ที่รอคอยผู้คนมาเยี่ยมเยียน แต่ ก็ไม่มีใครมา ยายแก่ที่นอนอย่างเหงาหงอยอยู่บนเตียงโรงพยาบาล ฯลฯ
อนาคตอันไม่ไกล คือ หลังจากตายไปแล้ว จะกลายไปเป็น (Being) อะไร จะเป็นมนุษย์ (Human being) ได้อีกหรือเปล่า ? ความตายไม่ได้น่ากลัว แต่ เกิดเป็นอะไรต่อไปสิ น่ากลัวกว่า ?
ความเห็น (5)
- สวัสดีค่ะ อาจารย์
- เป็นจริงอย่างอาจารย์ว่าจริงๆค่ะ
เรียนท่านอาจารย์ไร้กรอบ ครับ
- กำลังค้นหาตัวเองอยู่เหมือนกันครับ ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจ ความเป็นจริง เกี่ยวกับ "โลก" บ้างแล้วครับ
- ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ อ.วรภัทร์
พึ่งอ่าน Servant-Leader Within ของ Greenleaf มีบทหนึ่งที่ว่าด้วย awareness
น่าสนใจที่เขาตั้งข้อสังเกตว่าการมี awareness ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่อง stillness ของ mind ซะทีเดียว ทว่ากลับตรงกันข้าม นั่นคืิอ awareness จะตื่นรู้ลุกโพลงรุกเร้าอยู่ตลอดเวลา เสมือนเปลวเทียนที่ดูเผินๆเหมือนนิ่ง แต่อากาศทั้งภายในและภายนอกเปลวไฟนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา มีการ "เปลี่ยน" เกิดขึ้นทุกๆวินาที
นึกถึงบางที พวกเราต้องการความสงบทางใจ บ้างสู้อุตสาห์ไปปลีกวิเวก นั่งสมาธิ ตัดเสียง ตัดสิ่งอึกทึกครึกโครมออกจากสฬายตนะ จิตที่เคยวอกแวกก็บรรเทาลง เพราะ "สิ่งเร้าลดลง" แต่พอกลับจากวิเวกทีไร ก็ได้จิตพลุ่งพล่านเดิมคืนมาทุกครั้ง นี่น่าจะเป็นเพราะช่วงที่ได้ลดสิ่งเร้านั้น ไม่ได้ฝึกปรือตัวรับรู้ไปด้วย เพียงแค่พักร้อนมันเฉยๆ คงคล้ายๆกับเปลี่ยน being (temporary) แต่ไม่ได้ become เป็นอะไรเลย susceptibility to harm ยังเท่าเดิม
การพัฒนาองค์กรก็คงจะเช่นกัน สู้อุตส่าห์ทำนิเวศน์ สิ่งแวดล้อมให้ดีที่สุดแล้ว แต่ถ้าไม่ได้ทำอะไรกับคน กับจิต กับสมาธิ ก็คงจะเป็นเพียงแค่ลด harmful stimulation ลง พรวนดิน เตรียมน้ำ เตรียมท่า แต่ไม่ได้โปรยเมล็ดจิตลงไป มันก็คงจะไม่มีอะไรงอกขึ้นมา ไม่ได้เกิด becoming
หรือโปรยเมล็ดจิตลงไปก็จริง แต่เป็นเมล็ดที่ไม่ได้คัด ไม่ได้เลือก ไม่ได้ถึงเวลาที่จะงอก หรือที่ร้ายอาจจะเป็นเมล็ดที่เป็นโรค พาลทำให้เกิด resistance ต่อนิเวศน์ใหม่ เป็นเมล็ดที่มีภูมิคุ้มกันต่อสิ่งดีๆ ก็ยากที่จะผลิดอกออกผลตามที่คาดหวัง
สรุปแล้ว development ทีแท้ น่าจะอยู่ในคน มากกว่าในระบบ ในนิเวศน์ ซึ่งการที่มันมีความเกี่ยวเนื่องเชื่อมโยงกันหมด แปลว่าเราเตรียมดิน น้ำ ปุ๋ย หมดแล้ว เราก็ยังคงต้อง work กับคนไปด้วยอย่่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
และการศึกษาคือการเปลี่ยนเปลง ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย ก็ยังไม่มีการเรียนรู้อะไรเกิดขึ้นกระมัง
ขอบคุณครับ
กราบสวัสดีครับ อาจารย์
@ ตามมาเรียนรู้ครับ
เรียน อจ Phoenix ใช่เลยครับ "ปลีกวิเวก ภายนอก" ก็ได้แค่ being เปลี่ยนไป แต่ ถ้าใคร จับหลัก "ปลีกวิเวก ภายใน" ลงไป ก้น ตัว U สุดๆ เจ้า Becoming เปลี่ยนไป แน่นอนครับ
เรียน คุณธรรมดา ความจริงของโลก ให้เริ่มค้น ที่ กลางอก กลางใจ ของเราเอง ดูว่า จิตเกิด(มีอารมณ์ใดๆ) กายเรา เปลี่ยนแปลงไหม หัวใจเต้น หายใจแรง หน้าตึง คิ้วขมวด แน่นอก หน้าแดง ฯลฯ ไหม กลางอก กลางใจ ของเรา นี่แหละ คือ Microcosm (ส่วนเล็ก ที่จำลอง ส่วนใหญ่ทั้งหมด หรือ เป็น Prototype ที่เหมือน ของจริงแล้ว) กลางอก กลางใจ ของเรานี่แหละ เป็น มหาวิทยาลัย เป็น Living Tri Pitaka (พระไตรปิฏก เคลื่อนที่ มีชีวิต)